Χωρίς Ανάγνωση δεν υπάρχει Γραφή. Ακούγεται φυσιολογικό. Επειδή όλοι θεωρούν ότι ξέρουν να διαβάζουν. Ναι, αλλά τι ακριβώς σημαίνει η Ανάγνωση στον καθένα; Τι διαβάζει;

Χωρίς Ανάγνωση δεν υπάρχει Γραφή. Ακούγεται φυσιολογικό. Επειδή όλοι θεωρούν ότι ξέρουν να διαβάζουν. Ναι, αλλά τι ακριβώς σημαίνει η Ανάγνωση στον καθένα; Τι διαβάζει; Πώς το διαβάζει; Γιατί το διαβάζει; Τι μένει μετά το μοναχικό μου διάβασμα; Τι στ’ αλήθεια μένει εντός μου, μετά το κάθε διάβασμα, ως παρακαταθήκη αισθημάτων, συλλογισμών, ιδεών, οραμάτων;
Τώρα γιατί, άραγε, ο επαρκής αναγνώστης (λέγεται ότι) είναι εν δυνάμει συγγραφέας; Και επομένως, τι διαδρομή χρειάζεται να διανύσει κανείς στο πέλαγος των κειμένων ώστε να κατακτήσει πρώτα το αναγκαίο εργαλείο (Ανάγνωση) κι ύστερα να φτάσει να ανακαλύψει μια ολόκληρη τέχνη (Γραφή); Κι ακόμα, πώς χαρτογραφείται αυτή η εξ ορισμού ανεξερεύνητη ενδοχώρα της ανάγνωσης / γραφής στον καθένα;
Φαίνονται πολλά τα ερωτήματα, αλλά είναι ελάχιστα, στοιχειώδη. Επειδή, στην πραγματικότητα, τα ερωτήματα που καλείται να απαντήσει με ειλικρίνεια ο «μαθητής» σε ένα σεμινάριο, όπως το Read & Write των εκδ. Τόπος, είναι τόσα και τέτοια, που ουδέποτε διανοήθηκε να θέσει στον εαυτό του (ή να του θέσει ο ψυχαναλυτής του). Για να κατακτήσει κανείς το απολαυστικό εργαλείο της Ανάγνωσης, για να προετοιμαστεί για την τέχνη της Γραφής, χρειάζεται κάποιο τρέξιμο, κάποιες πειστικές απαντήσεις ζωής, μια πάλη με το κείμενο. Στο τέλος, όμως, αυτός ο «μαθητής-αθλητής» γνωρίζει τόσο να διαβάζει όσο και να ξεχωρίζει τις πραγματικές του δυνάμεις στο γράψιμο.