Είμαστε όσα θυμόμαστε, όπως επίσης και όσα ξεχνάμε. Ταυτιζόμαστε με αναμνήσεις που μεταμορφώνονται προσθέτοντας καινούργιες. Αφού χρειάζεται να μπουν σε μια σειρά οι αναμνήσεις, θέλω να προτείνω το «Λεξικό αναμνήσεων».

Είμαστε όσα θυμόμαστε, όπως επίσης και όσα ξεχνάμε. Ταυτιζόμαστε με αναμνήσεις που μεταμορφώνονται προσθέτοντας καινούργιες. Αφού χρειάζεται να μπουν σε μια σειρά οι αναμνήσεις, θέλω να προτείνω το «Λεξικό αναμνήσεων».
Σε ένα λεξικό αποτυπώνεται η δημοκρατία της αλφαβήτου, καθώς κάθε λήμμα εντάσσεται σε αλφαβητική σειρά, ακόμη και αν πρόκειται για την Εισαγωγή ή τον Πρόλογο. Ο αναγνώστης έχει την ελευθερία να διαβάσει το βιβλίο με οποιονδήποτε τρόπο θέλει.
Μερικές φορές η ελευθερία μάς τρομάζει. Μερικές φορές η αμηχανία μάς καταντά σοβαροφανείς. Δεν προχωρούμε όμως χωρίς χιούμορ, χωρίς καλοπροαίρετο αυτοσαρκασμό, χωρίς την κριτική που ασκεί η ουτοπία στον τόπο.
Άλλωστε, στην Ελλάδα σπάνια πλήττει κανείς, ενώ σχεδόν πάντοτε πλήττεται. Γενικότερα, η τραγωδία της ανθρώπινης ζωής είναι ότι πρόκειται για κωμωδία. Στο «Λεξικό αναμνήσεων» αποφθεγματικά λήμματα, όπως αυτά, εναλλάσσονται με ιστορίες που διαδικτυακά πιάνουν στα δίχτυά τους το αλφαβητικό μυθιστόρημα της ζωής ενός συγγραφέα που θα μπορούσε να είναι ο κάθε αναγνώστης.
Δεν υπάρχει γνώση χωρίς ανά-γνωση. Δεν υπάρχει συν-γραφέας αν ένας τουλάχιστον αναγνώστης δεν γράφει μαζί του επίσης. Γι’ αυτό ο συγγραφέας καλεί τους αναγνώστες να συμμετέχουν στα μελλοντικά απομνημονεύματά του.
Δεν θυμάμαι αν ήθελα να πω και άλλα, αλλά ούτε ξεχνώ.