Το έδαφος του κινηματογραφικού ρεαλισμού α λα γαλλικά είναι αρκετά γνώριμο εδώ και χρόνια, και πολύ σπάνια εμφανίζονται σκηνοθέτες που θα το μπολιάσουν με πραγματικά προσωπικές πινελιές, κάνοντάς το ανοίκειο και συναρπαστικό.

Το "Grand central" προκαλεί ένα πρώτο σοκ από την γεωγραφική του τοποθέτηση: όλα εκτυλίσσονται σε έναν σταθμό πυρηνικής ενέργειας και στην μικρή γαλλική πόλη που τρέφεται / μολύνεται από αυτόν. Το ίδιο αμφιλεγόμενες, παθιασμένες και την ίδια στιγμή βαθιά τοξικές, είναι οι σχέσεις που αναπτύσσονται στον μικρόκοσμο της ταινίας. Ο πρωταγωνιστής, ένας εργατικός νεαρός που δεν χωράει στα "ευπρεπέστερα" γρανάζια του συστήματος, θα εκτοπιστεί σε κάτι που μοιάζει κόκκινη ζώνη, ένα σύμπαν εργατών που θυμίζει τάγμα ανεπιθύμητων.
Ο κίνδυνος είναι το άλλο όνομα της καθημερινότητάς τους, κι εντελώς φυσικά διαχέεται στην υπόλοιπη ζωή τους. Όταν ο νεαρός άνδρας κάνει το λάθος ερωτευτεί τη σύντροφο ενός από τους παλιότερους εργάτες, η ένταση θα γίνει αφόρητη.

Η Ζλοτόφσκι μπορεί να μην αποτάσσεται πλήρως το ρεαλιστικό ύφος στην φωτογραφία, την κίνηση της κάμερας και την διεύθυνση των ηθοποιών, όμως όλα εδώ εκπέμπουν μια ανησυχητική ραδιενέργεια, σα να είναι μολυσμένα από τον πυρηνικό σταθμό που στέκει ως σιωπηλός πρωταγωνιστής σχεδόν σε κάθε κάδρο της.

Αυτήν ακριβώς την διάθεση κατανοούν κι ενσαρκώνουν στο έπακρο δύο από τους πιο εκτυφλωτικούς σταρ του γαλλικού σινεμά, ο Ταχάρ Ραχίμ ("Προφήτης") και η Λεά Σεντού ("Η ζωή της Αντέλ"), που κατορθώνουν να "πουλάνε" την αναγνωρισιμότητά τους ενώ ταυτόχρονα μεταμορφώνονται σε ένα ζευγάρι με επικίνδυνη χημεία, πέρα από αισθησιακές μανιέρες του συρμού. Η Ζλοτόφσκι τους καθοδηγεί σοφά, σε ένα φιλμ-παγίδα που αφήνει ανοιχτές όλες τις απειλές, παντρεμένες τολμηρά με έναν τόσο δα ρομαντισμό που προσπαθεί να επιβιώσει από τη ραδιενέργεια.