Η ιστορία του ανθρώπου που συναντά μια ρέπλικα του εαυτού του υπήρξε κάποτε ένα εξαιρετικά προσφιλές λογοτεχνικό θέμα: από το Γκόγκολ μέχρι τον Έντγκαρ Άλαν Πόε, η φιγούρα του σωσία, ή καλύτερα του doppelgänger  έχει στοιχειώσει πάμπολλους υπαρξιακούς εφιάλτες.

Η ιστορία του ανθρώπου που συναντά μια ρέπλικα του εαυτού του υπήρξε κάποτε ένα εξαιρετικά προσφιλές λογοτεχνικό θέμα: από το Γκόγκολ μέχρι τον Έντγκαρ Άλαν Πόε, η φιγούρα του σωσία, ή καλύτερα του doppelgänger (ο γερμανικός όρος που αποδίδει ιδανικά αυτήν την ανεξήγητη ανθρώπινη κόπια που έρχεται να πάρει την θέση του ήρωα) έχει στοιχειώσει πάμπολλους υπαρξιακούς εφιάλτες. Σε αυτή την συνομοταξία ανήκει και «Ο σωσίας», ένα από τα λιγότερο γνωστά μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι, με πρωταγωνιστή έναν εσωστρεφή κρατικό λειτουργό που μια μέρα έρχεται αντιμέτωπος με τον, φαινομενικά πανομοιότυπο αλλά απολύτως αντίθετο στον χαρακτήρα, doppelgänger του.
 
Με το μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι θα τολμήσει να αναμετρηθεί ο Ρίτσαρντ Αγιοάντε, που ήδη είχε αφήσει πολύ θετικές εντυπώσεις με το σκηνοθετικό ντεμπούτο του “Submarine”. Ο Αγιοάντε ορθά επιλέγει να κατασκευάσει ένα εντελώς ιδιαίτερο σύμπαν για να στεγάσει την εφιαλτική ιστορία του, και οι αισθητικές του επιλογές θα θυμίσουν σε πολλούς την «Δίκη» (δηλαδή την αναμέτρηση του Όρσον Γουέλς με ένα αριστούργημα του Κάφκα) και σε άλλους το “Brazil” του Τέρι Γκίλιαμ. Μπορεί, όπως συμβαίνει με διαφορετικό τρόπο και στις παραπάνω ταινίες, το σύμπαν του Αγιοάντε να χάνει συχνά το μέτρο στην επίδειξη της παραξενιάς και της στιλιστικής του μοναδικότητας, όμως γρήγορα ξανακερδίζει το ενδιαφέρον χάρη σε ένα λυτρωτικό μαύρο χιούμορ. Ο Τζέσε Άιζενμπεργκ φέρνει εις πέρας το δύσκολο έργο του διπλού πρωταγωνιστικού ρόλου, αποδεσμεύοντας τελικά ένα συναισθηματικό φορτίο που εξισορροπεί τα εγκεφαλικά ευρήματα του Αγιοάντε.