Ήταν Κυριακή, περιοδική εορτή της επαναλήψεως της επιλογής του εξακολουθητικού.

Mυογράφημα

Πόση θάλασσα πάνω στη ματιά που ξεχάστηκε.
Στο νησί, με τον αέρα να φεύγει. Προτάσεις σφιγμένες.
Ανάμεσα στα δόντια των βράχων.
Κι ο ήλιος να φτιάχνει σκιές πάνω στις πέτρες.
Δυο λουλούδια πάνω στα μαλλιά και δυο δάκρυα βαμμένα στα μάγουλα.
Δυνατός ο Βοριάς.
Χαμένη στη λαγκαδιά κοίταζε πίσω απ’ τα φυλλώματα.
Βαριά η αναπνοή. Πληγή φωναχτή. Και μια αχτίδα να κρύβει στο βλέμμα τον φόβο.
Στα κρεμασμένα άσπρα σπίτια. Ξεφωνητά και σώματα.
Γέλια και τραγούδια.
Κι όταν η απουσία. Στην άδεια πολυθρόνα.
Με την κίνηση να συνεχίζεται. Στην απόγνωση. Του ίδιου λόγου.
Στη διακεκομμένη απόσταση του πανικού.
Και σιγανή η πρώτη φωνή. Η δεύτερη. Η τρίτη.
Η μια κλητική πίσω από την άλλη.
Στον αντίλαλο η τελευταία συλλαβή.
Να τρέχει στη θάλασσα.
Όρθιοι στο αντίκρισμα. Με τον ήλιο να κρύβεται.
Στο προσκεφάλι του ορίζοντα.
Με το κόκκινο να στέκεται στο φως.
Κρατημένη η απάντηση. Στη σιωπή.
Ένα βλέμμα και άφησε στο νερό το χαμόγελο!

Αντίπερα

Απέναντι
Της νήσου
Κωπήλατη λεπτομέρεια
Με την απόχρωση
Στην αντίθεση
Μελαγχολία
Στο μυστικό
Και τα σκαλοπάτια να κατεβαίνουν
Στη μεγάλη θάλασσα
«Μα τι κάνει πάνω στον βράχο;»
«Ψάχνει το λευκό»
στα μακρινά
με την ίδια λέξη
να χάνεται
μια αστραπή κι ένα φως
να κλείνει στα μάτια την ιστορία