Η τακτική που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση των Ταμήλων για να κυβερνά  και να προχωρά τις δουλειές είναι τόσο παλιά όσο και οι σχέσεις εξουσίας.

• Η αποφασιστικότητα και η πυγμή, δηλαδή ο «φόβος»:  το κράτος δεν θα επιτρέψει σε μια κλίμα προνομιούχων να θέσει σε κίνδυνο κλπ κλπ.
• Να και οι δικαστικές αποφάσεις με τις οποίες οι δικαστές  επαναφέρουν τους μισθούς τους εκεί που ήταν πριν την κρίση. Αποφάσεις που σερβίρονται (από τα Media) στους αφελείς «ως άνοιγμα του παράθυρου για την αποκατάσταση των αδικιών γενικά» και όχι ως προκαταβολή του «συμβολαίου» να κηρυχθεί  παράνομος ο αγώνας των εργαζομένων στην ΔΕΗ…

Και τελικά ο κοινωνικός αυτοματισμός, οδηγεί στην κοινωνική αφασία του καναπέ που σχολιάζει αγωνιστικά («όχι ρε γαμώτο») ή νεοφιλελεύθερα (καλά τους κάνανε) το κυβερνητικό σχέδιο για την υλοποίηση ενός ακόμη μεγάλου ξεπουλήματος. Της ΔΕΗ.
Απαιτεί, πράγματι να βγει κάποιος έξω από τον μικρό- μεγάλο του κόσμο και να ξεπεράσει κάποια αδιαμφισβήτητα γεγονότα που έχουν να κάνουν με την αξιοκρατία των προσλήψεων όσων βρέθηκαν και εργάζονται στη ΔΕΗ (όπως και στην ΕΡΤ ) για τα κομματικά και άλλα ρουσφέτια στην ιεραρχία και για τα χρυσά κουτάλια με τα οποία συνήθισαν να γευματίζουν τις καλές μέρες  κομματικοί ευνούχοι. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα…
Το θέμα είναι ο αυταρχισμός με τον οποίο μια συγκυβέρνηση μειοψηφίας αποφασίζει να ξεπουλήσει, στην περίπτωση της ΔΕΗ υποδομές και πόρους της χώρας, να κλείσει τη δημόσια τηλεόραση, να υπονομεύσει τη δημόσια εκπαίδευση προς χάρτη ιδιωτικών πολυτεχνείων, την υγεία προς όφελος ιατρικών κέντρων.
Και σε τελική ανάλυση το θέμα δεν είναι καν η αυταρχική  κυβερνητική καρικατούρα των Ταμήλων. Το θέμα είναι ότι η τακτική του Διαίρει – βασίλευε – ξεπούλα, προχωρά επιτυχώς