Ο Μένης Κουμανταρέας είναι ένας από τους συγγραφείς που εκτιμώ ιδιαίτερα. Όχι μόνο για το πλούσιο έργο του, αλλά και για την απλότητά του. Πρόσφατα τον συνάντησα στο θέατρο, είχαμε πάει και οι δύο να παρακολουθήσουμε την παράσταση της Κοκκίνου «Εγώ ο Θουκυδίδης».

Μιλήσαμε για πολλά πράγματα, ελπίζω σύντομα να πάρουν τη μορφή συνέντευξης. Προσωρινά σας μεταφέρω κάποιες σκέψεις του, όπως τις εμπιστεύτηκε στον καλό συνάδελφο Μανώλη Πιμπλή. Είναι μια καλή συμβουλή τώρα το καλοκαίρι που θα μπείτε σε ένα βιβλιοπωλείο να διαλέξετε βιβλία…

«Σε αντίθεση με ό, τι συνέβαινε παλιά, που έμπαινα σε ένα βιβλιοπωλείο και ήξερα όλους τους συγγραφείς, σήμερα μπαίνοντας πάλι σ’ ένα βιβλιοπωλείο κινδυνεύω να ξέρω πάρα πολύ λίγους». Και συνεχίζει ο Μένης: «Και το χειρότερο: να μ’ ενδιαφέρουν πολύ λίγοι. Αυτό που γίνεται σήμερα, να βρίσκονται τα “ευπώλητα” βιβλία των κυριών ανάκατα με τα άλλα, τα “σοβαρά” βιβλία της λογοτεχνίας, είναι αδιανόητο. Δεν λέω να μην υπάρχουν τα ελαφρά βιβλία, έχουν κι ένα κοινό. Καλύτερα να διαβάζουν αυτά παρά την “Espresso”. Και η πληθώρα των εκδόσεων δεν είναι βέβαια μόνον ελληνικό φαινόμενο, συμβαίνει παντού. Διότι οι συγγραφείς είναι πια υπεράριθμοι, όπως οι λαθρομετανάστες. Η διαφορά είναι ότι αυτούς δεν μπορούμε να τους κλείσουμε σε γκέτο». Και μερικές σκέψεις του για την κρίση και το αύριο της Ελλάδας…

«Κάποτε αναγκαία, αν σκεφτεί κανείς την πάλαι ποτέ μανία των γυναικών να γεμίζουν το πρωινό τους με αγορές ακριβών φορεμάτων. Με τις κάρτες τους. Το βλέπω και ως τιμωρία. Για μια μερίδα του κόσμου που ζούσε βολεμένος σε έναν ηδονικό τρόπο ζωής. Η δική μας η μεσαία αστική τάξη έχει ίσως πληγεί με τους φόρους περισσότερο από τη λαϊκή τάξη. Νομίζω ότι στο μέλλον θα πρέπει να διαγράψουμε μια λέξη από το λεξιλόγιό μας: τη λέξη “μνημόνιο” που έχει γίνει τρόμος, φόβος και καραμέλα μαζί. Το μέλλον της Ελλάδας το βλέπω αβέβαιο, όμως αβέβαιο είναι και το μέλλον της Ευρώπης. Θα πρέπει να αποφασιστεί κατά πόσο η Ευρώπη θα είναι μια οικονομική μόνο ένωση ή μια ομοσπονδία κρατών. Εξ ου και ο καβγάς με την προεδρία του Γιούνκερ. Όλα αυτά όμως είναι πολιτική. Εγώ κοιτώ τη δουλειά μου, το γράψιμο, μια δουλειά στην οποία μπορώ να αποδώσω. Χωρίς ντρίμπλες και χωρίς πουλημένα παιχνίδια».