Eπίτευξη συμφωνίας με την Ελλάδα ζητούν 18 οικονομολόγοι, ανάμεσα τους οι νομπελίστες Τζ. Στίγκλιτζ και Χρ. Πισσαρίδης, με κείμενο που δημοσιεύεται στους FT.  Με την επιστολή τους προειδοποιούν ότι αν δεν υπάρξει συμβιβασμός  υπάρχει κίνδυνος για διάσπαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τονίζουν πως ανάπτυξη στην Ελλάδα, σημαίνει ανάπτυξη και στην ευρωζώνη.

Ολόκληρη η επιστολή όπως αναδημοσιεύεται στο Euro2day

Κύριοι,
 
Οι δυσκολίες στη διαπραγμάτευση ανάμεσα στην Ελλάδα και το Eurogroup δημιουργούν πραγματικό κίνδυνο μη επίτευξης συμφωνίας – με πιθανές σοβαρές οικονομικές και πολιτικές συνέπειες για τον ελληνικό λαό αλλά και για όλους τους πολίτες της ΕΕ.
 
Η ουσία μίας οικονομικής ένωσης είναι το δούναι και λαβείν – δίνοντας τώρα μπορείς να ωφεληθείς αργότερα -αλλά και η ανταπόκριση στα δημοκρατικά αιτήματα των πολιτών. Πράγματι, κατά την άποψη πολλών εξ  ημών, οι «κατάλληλοι συμβιβασμοί» από την πλευρά των πιστωτών θα ευνοούσαν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ακόμη και εκείνους που της ζητούν τόσο αδιάλλακτα να παραμείνει στην ίδια πορεία.
 
Χωρίς αλλαγή, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα καταρρεύσει. Φοβούμαστε ότι η ανικανότητα επίτευξης θετικής συμφωνίας θα μπορούσε να αποτελέσει την αρχή της διάσπασης όχι μόνο της ευρωζώνης, αλλά και του οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
 
Το συνεπακόλουθο πλήγμα θα οδηγήσει σε τάσεις πολιτικής αποσύνθεσης. Είναι ξεκάθαρο τι χρειάζεται τώρα η Ελλάδα: οικονομική ανάκαμψη – με στήριξη από τη σημαντική χαλάρωση των δημοσιονομικών στόχων, θέσπιση μέγιστου πλεονάσματος στο 1,5% του ΑΕΠ,  με κάποια χρηματοοικονομική αναδιάρθρωση των χρεών της, συσχετισμό της εξυπηρέτησης του χρέους με κάποια ουσιώδη ανάπτυξη και με δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις που θα περιλαμβάνουν πάταξη της διαφθοράς και αποδυνάμωση των οικονομικών δυνάμεων των Ολιγαρχών.
 
Επιπλέον, όπως επιμένει και ο αρθρογράφος των Financial Times, Wolfgang Munchau η ελληνική κυβέρνηση έχει δημοκρατική εντολή για εναλλακτική πολιτική από την αποτυχημένη στρατηγική του παρελθόντος. Για τους εταίρους της, που επί του παρόντος είναι προσκολλημένοι σε ένα μοντέλο δρακόντειας δημοσιονομικής προσαρμογής το οποίο οδηγεί σε ελλιπή ανάπτυξη, υπάρχει η πρόσκληση της ανάκαμψης, των επενδύσεων και της απασχόλησης. Βεβαίως, αυτό απαιτεί έναν βαθμό πραγματισμού. Το αντάλλαγμα όμως, είναι η υπόσχεση για μεγαλύτερη ανάπτυξη στην Ευρώπη. Και η ανάπτυξη – όπως λένε – είναι ούριος άνεμος για όλα τα καράβια. Ο χρόνος μπορεί να εξαντλείται, αλλά φαίνεται ότι πρέπει να επιτευχθεί μία συμφωνία.
 
Καθ. Joseph Stiglitz, ColumbiaUniversity, Βραβευμένος με Νόμπελ Οικονομικών
 
Καθ. Chris Pissarides, London School of Economics, Βραβευμένος με Νόμπελ Οικονομικών
 
Καθ. Mary Kaldor, London School of Economics
 
Καθ. Stephany Griffith-Jones, IPD Columbia University
 
Michael Burke, Economists Against Austerity
 
Καθ. Panicos Demetriades, University of Leicester; πρώην κυβερνήτης της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου και μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της ΕΚΤ
 
Καθ. Charles Goodhart, London School of Economics
 
Sir Richard Jolly, Emeritus Professor Institute for Development Studies
 
Καθ. Inge Kaul, Hertie School, Berlin
 
Καθ. Gustav A Horn, Macroeconomic Policy Institute (IMK)

Neil MacKinnon, VTB Capital
 
Καθ. Marcus Miller, Warwick University
 
Καθ. Jose Antonio Ocampo, Columbia University
 
Avinash Persaud, Peterson Institute for International Economics
 
Helmut Reisen, Shifting Wealth Consult
 
Robert Skidelsky, Emeritus Professor, University of Warwick Hilary Wainwright, Transnational Institute, Amsterdam
 
Καθ. Simon Wren-Lewis, Merton College Oxford