Τον Ιανουάριο του 2015  η λαϊκή ετυμηγορία ήταν σαφής. Έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ την εντολή να σκίσει τα μνημόνια για να προχωρήσει  η χώρα δίχως μνημονιακές υποχρεώσεις. 

Τον Ιανουάριο του 2015  η λαϊκή ετυμηγορία ήταν σαφής. Έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ την εντολή να σκίσει τα μνημόνια για να προχωρήσει  η χώρα δίχως μνημονιακές υποχρεώσεις. Σ’ αυτή την πατριωτική – ηρωική προσπάθεια, το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε την στήριξη ενός ακροδεξιού κόμματος με ιδιαίτερα …γραφικά πολιτικά πρόσωπα. Η παρά φύση αυτή συμμαχία έγινε δεκτή ως απόλυτα φυσιολογικό γεγονός – ως κάτι το αναμενόμενο και κανένας δεν ενοχλήθηκε. Ούτε οι ακραιφνείς  ιδεολόγοι αριστεροί ψηφοφόροι, ούτε οι υπερπατριώτες του υπερσυντηρητικού κομματιδίου. 

Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους διενεργήθηκαν εκ νέου στη χώρα εκλογές. Το εκλογικό αποτέλεσμα με ασήμαντες αποκλίσεις επιβάλλει εκ νέου την ίδια συμμαχία  ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Αυτή τη φορά με σαφή ενσυνείδητη εντολή να εφαρμόσει όσο πιο πιστά γίνεται το μνημόνιο που θα έσκιζε τον Ιανουάριο!  

Στο ενδιάμεσο διάστημα  διενεργήθηκε κι ένα δημοψήφισμα – γρίφος με ασαφές περιεχόμενο. Μέσες άκρες, ο ελληνικός λαός απαντούσε σε ένα ομιχλώδες ερώτημα του οποίου σε γενικές γραμμές το περιεχόμενο ήταν αν επιθυμεί να περνάει καλά ή όχι. Προφανώς, ο ελληνικός λαός που διακρίνεται για την ανωτερότητα της πολιτικής του ευφυΐας και την υπεροχή του -γενικά- έναντι των άλλων ευρωπαϊκών λαών, απάντησε ότι προτιμά να περνάει καλά. Την επόμενη, ωστόσο, ο εμπνευστής του δημοψηφίσματος αποφάσισε να το ερμηνεύσει ακριβώς αντίθετα.

Στα αποτελέσματα των εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015, ο λαός επιβράβευσε αυτούς που δεν έσκισαν το μνημόνιο, δηλαδή αγνόησαν την σαφή του εντολή, όσους παραποίησαν  το ηρωικό του ΟΧΙ  σε ΝΑΙ και τιμώρησε όσους υπήρξαν συνεπείς απέναντί του στις αντιμνημονιακές επάλξεις (βλ. ΛΑΕ των Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου, Στρατούλη, Γλέζο, Ραχήλ κτλ)…  

Κοντολογίς, τον Ιανουάριο ψηφίσαμε μια κυβέρνηση για να σκίσει το μνημόνιο και τον Σεπτέμβριο ξαναψηφίσαμε ακριβώς την ίδια για να το εφαρμόσει…