Μπορεί η άνοδος της ακροδεξιάς να είναι αισθητή σε αρκετά μέρη της Ευρώπης, αλλά η αμφισβήτηση και η δυσπιστία προς τις «παραδοσιακές κομματικές δυνάμεις» είναι ακόμα εντονότερη.

Μπορεί η άνοδος της ακροδεξιάς να είναι αισθητή σε αρκετά μέρη της Ευρώπης, αλλά η αμφισβήτηση και η δυσπιστία προς τις «παραδοσιακές κομματικές δυνάμεις» είναι ακόμα εντονότερη.

Η παραλίγο επικράτηση του ακροδεξιού υποψηφίου Νόρμπερτ Χόφερ στην Αυστρία, ο οποίος έχασε τις εκλογές μόλις κατά 0.6%, έχει στρέψει για μια ακόμα φορά το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στην άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων.

Παρά τα όσα γράφουν αρκετοί τίτλοι ανά τον κόσμο, αποτελεί μέγιστη απλούστευση το να λέμε απλά ότι τα ακροδεξιά κόμματα έχουν αποκτήσει ξαφνικά «ρεύμα» στην Ευρώπη. Σε αρκετές χώρες το ποσοστό της ακροδεξιάς παραμένει το ίδιο με τα προηγούμενα χρόνια, σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα εμφανίζεται μειωμένο.

Στις νότιες χώρες της Ευρώπης, όπου οι μνήμες του φασισμού και της δικτατορίας είναι ακόμα νωπές, βλέπουμε μια ραγδαία άνοδο των ποσοστών της Αριστεράς.

Αυτό που είναι κοινό σε σχεδόν όλες τις χώρες της Ευρώπης είναι η ραγδαία πτώση των παραδοσιακών κομμάτων. Αυτή η πτώση έχει επηρεάσει κυρίως τα κεντρώα κόμματα, εξίσου κεντρο-αριστερούς και κεντρο-δεξιούς, τα οποία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις χώρες της Ευρώπης τα τελευταία 60 χρόνια.

Εξαιτίας της καταβαράθρωσης των κεντρώων κομμάτων στις εκλογές του Δεκεμβρίου στην Ισπανία, η χώρα θα έχει και πάλι εκλογές στις 26 Ιουνίου. Στην Ολλανδία οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως τα τρία παραδοσιακά κόμματα θα έχουν – συνολικά – ένα ποσοστό της τάξης του 40%, ποσοστό που σε αλλοτινές εποχές θα συγκέντρωνε μόνο ένα κόμμα. Στον πρώτο γύρο των πρόσφατων προεδρικών εκλογών της Αυστρίας, οι κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί μετά βίας συγκέντρωσαν 10% έκαστοι.

Το συμπέρασμα είναι πως στην Ευρώπη δεν επικρατεί μια άνοδος της ακροδεξιάς αλλά μια πλήρης αμφισβήτηση του πολιτικού κατεστημένου.