Ωστόσο, για να είμαστε στοιχειωδώς σοβαροί, ήδη από την 1η  Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους, ο Β. Βενιζέλος προειδοποιούσε με σχολαστική ακρίβεια την Βουλή σχετικά με το θέμα: «Η τροπολογία που υπογράφει ο κ. Υπουργός Επικρατείας και ενσωματώνεται στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Μεταφορών, δημιουργεί ζήτημα αντισυνταγματικότητας του νομοσχεδίου, το οποίο και θέτω κατά το άρθρο 100 του Κανονισμού της Βουλής. Το ζήτημα της αντισυνταγματικότητας δεν το θέτω προκειμένου να κριθεί από τη Βουλή οριστικά και αμετάκλητα, αυτός είναι ένας πολιτικός έλεγχος της συνταγματικότητας. Το θέτω για να καταγραφεί η συζήτηση στα πρακτικά, γιατί τα θέματα αυτά θα γίνουν αντικείμενο και δικαστικού ελέγχου από τα εθνικά δικαστήρια και διεθνούς δικαστικού ελέγχου στο επίπεδο του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως συνέβη και με άλλες χώρες που έκαναν ωμές παρεμβάσεις στο πεδίο των μέσων ενημέρωσης».

Σε μια κανονική χώρα θα ήλπιζε κανείς ότι διορθώθηκε μια αστοχία και… πάμε παρακάτω. Σε αυτό το νόμο, η κυβέρνηση αποδείχτηκε ότι   επένδυσε περισσότερο στις πολιτικές εντυπώσεις και λιγότερο στην ουσία. Έτσι, τώρα η αστοχία αυτή κοστίζει ακριβά, μιας και το θέμα που δημιουργήθηκε, άνοιξε τεράστια ζητήματα και ξέφυγε εντελώς από τον στόχο που ήταν η ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου η οποία έπρεπε να είχε γίνει εδώ και χρόνια. Βεβαίως, αυτό όπως απεδείχθη, ήταν προσχηματικό – τόσο όσο αρκούσε για να ανοίξουν άλλα μέτωπα και κυρίως να εκθέσουν την νεοπαγή κυβέρνηση σε ένα φαύλο κύκλο μιας νέας διαπλοκής  με στοιχεία γκροτέσκο  (βοσκοτόπια, γενναιόδωρες δανειοδοτήσεις, ιδιότυποι διαγωνισμοί για την χορηγία νέων αδειών, τεράστιο πρόβλημα με αναίτιες απολύσεις εργαζομένων)…  

Μετά την απόφαση του ΣτΕ και πριν καν διαβαστεί και κατανοηθεί το σκεπτικό της από τους αρμόδιους κυβερνητικούς φορείς, γίναμε μάρτυρες καταιγιστικών και οργίλων δηλώσεων που δοκιμάζουν εκ νέου τις συνταγματικές αντοχές και την απρόσκοπτη λειτουργία της δικαιοσύνης.  Και πάλι όχι για την ουσία αλλά για να διασκεδαστεί η πολιτική  ήττα της κυβέρνησης που η ίδια –αφελώς- της έδωσε μεγάλες διαστάσεις.

Ωστόσο, μετά την απόφαση του ΣτΕ βιάστηκαν καθώς φαίνεται και στη ΝΔ συνδέοντάς την άστοχα με το αίτημα των εκλογών…  Είναι προφανές ότι δεν πρέπει οι αποφάσεις της δικαστικής εξουσίας να χρησιμοποιούνται ως μέσο παρέμβασης στις πολιτικές διαδικασίες γιατί κι αυτό είναι επικίνδυνο και θέτει σε δοκιμασία την απρόσκοπτη λειτουργία των θεσμών.