Τι θα απαντούσε αν του λέγαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ψήφιζε το χειρότερο μνημόνιο από αυτά που αγωνιζόταν στους δρόμους να καταργήσει «με  έναν νόμο κι ένα άρθρο», ότι θα κατέβαζε στο μισό τον κατώτατο μισθό –  από τον διπλάσιο που αποκαλούσε πριν «μισθό πείνας»;

Ότι θα διατηρούσε τον ΕΝΦΙΑ σε χειρότερη μορφή; Ότι θα ξεπουλούσε  την δημόσια περιουσία υποθηκεύοντάς την για έναν ολόκληρο αιώνα –  πράγμα για το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έστηνε …κρεμάλες και λαϊκά δικαστήρια ως αντιπολίτευση;  Ότι θα εκχωρούσε το Ελληνικό κι ότι θα άλλαζε 100% πολιτική στις Σκουριές;  Ότι  ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος θα εκπαραθύρωνε τον Φίλη  υποβάλλοντας τον πρωθυπουργό σε δημόσια ταπείνωση;

Ότι θα έστηνε τη δική του διαπλοκή με τράπεζες και βοσκοτόπια;

Ότι θα έλεγε σε όλα ναι, κι ότι θα ικανοποιούσε και την πιο ακραία απαίτηση των δανειστών;  Ότι ο πρωθυπουργός θα γινόταν ο πλέον πρόθυμος  εκφραστής της πιο ακραίας και άγριας νεοφιλελεύθερης πολιτικής;

 Ότι ο Μπαλαούρας, για παράδειγμα …ζεσταίνει ανυπόμονα το μελάνι του κονδυλοφόρου με τον οποίο θα υπογράψει τις επικείμενες ομαδικές απολύσεις παρέα με τον Κυρίτση, πράγμα που, σημειωτέον, κανένας «πουλημένος γερμανοτσολιάς» δεν θα διανοείτο να  υπογράψει;

Θα ένιωθε ικανοποίηση επειδή ο «αγώνας τώρα δικαιώθηκε», και επί τέλους η Αριστερά έδωσε τις απαντήσεις της λύνοντας τα προβλήματα (που τόσο εύκολα έλυνε ως κόμμα διαμαρτυρίας…) – ή μήπως όχι;

 

 

Υ.Γ. Ο κατάλογος των αποριών είναι ενδεικτικός και από μνήμης για λόγους οικονομίας…