Μια αντίστοιχη συνήθεια που έχει  επίσης σχολιαστεί αναλόγως με καυστική διάθεση ως χαρακτηριστική λεπτομέρεια είναι τα κομπολόγια στα χέρια των πατέρων του έθνους που χαρίζουν μια εικόνα ανεμελιάς με… ειδικό αισθητικό βάρος και σημασία.

Όλα αυτά τα έφερα στο νου μου καθώς άρχισα να διαβάζω το βιβλίο «Χαρίλαος Τρικούπης, Ο πολιτικός του “τις πταίει;” και του “δυστυχώς επτωχεύσαμεν”» της Λύντιας Τρίχα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις. Στην αρχή, η συγγραφέας περιγράφει τις εντυπώσεως ενός νεαρού Γερμανού αρχαιολόγου που καταπλέει με ένα καΐκι στο λιμάνι του Ναυπλίου το 1832 και εντυπωσιάζεται από το γεγονός ότι κατά την αποβίβασή του, καμιά υπεύθυνη αρχή του νεοσύστατου κρατιδίου δεν εμφανίζεται να ελέγξει τα διαβατήρια και την γνησιότητα των σχετικών εγγράφων των ταξιδιωτών.

Ο νεαρός Γερμανός αρχαιολόγος  Λούντβιχ Ρος, ο οποίος λίγα χρόνια  αργότερα έγινε καθηγητής στο ελληνικό πανεπιστήμιο, συμπλήρωσε τις θαυμαστές εντυπώσεις του με την εικόνα που παρουσίαζε το κτίσμα της  Εθνικής Συνελεύσεως   που του θύμιζε παράγκα εμποροπανηγύρεως. Κυρίως, όμως,  «έδωσε τα ρέστα» του  με την  εικόνα των πληρεξουσίων που εντυπωσίαζαν με το περισπούδαστο ύφος καθώς «μπεγλέριζαν» το κομπολόγι τους με απαράμιλλη αφοσίωση και τεχνική ενώ ταυτόχρονα  εφεύρισκαν  τούς πιο ευφαντάστους τρόπους προκειμένου να μην στερηθούν τις απολαύσεις του τσιμπουκιού τους: «Τελικά κατάφερναν να περνούν την άκρη του τσιμπουκιού τους ανάμεσα στα εξωτερικά σανίδια των τοίχων της αίθουσας και να τυλίγονται κάθε τόσο σε ένα σύννεφο γαλάζιου καπνού. Όπως όλοι οι Ανατολίτες, ήταν δεινοί καπνιστές» καταλήγει ο Ρος.

Ποιος δεν θαυμάζει αυτήν την ιερή προσήλωση στις …κοινοβουλευτικές μας παραδόσεις σήμερα, με τόσους περισπούδαστους αντιπροσώπους του Έθνους να παίζουν το μπεγλέρι τους αμέριμνα και να φουμάρουν αρειμανίως ενάντια σε κάθε κανόνα αισθητικής και σεβασμού στους αντικαπνιστικούς νόμους που οι ίδιοι θεσμοθετούν, σε μιαν αποθέωση της ελληνικής …αντισυμβατικότητας!

Τότε η Ελλάδα -όπως και σήμερα- ήταν υπό επιτροπεία, και αυτό συμβαίνει ουσιαστικά σε όλο τον απελεύθερο βίο της. Κρατά μια σταθερή πολιτική εξαρτήσεων!