Αυτά στις κανονικές χώρες.

Στη δική μας χώρα έχουμε άλλες συνήθειες. Ο μπάρμαν γίνεται σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού παρά τω πρωθυπουργώ, ο εγγονός αντάρτη κάτι ανάλογο, ο βουλευτής που έχει υπογράψει και τα τέσσερα μνημόνια πολιτεύεται αντιμνημονιακά,  υπουργός παιδείας γίνεται κάποιος που δεν έχει στοιχειωδώς λάβει το πτυχίο του ώστε να έχει μια σχετική εμπειρία για τα μάτια του κόσμου, οι καθαρίστριες γίνονται διοικητικοί υπάλληλοι του Υπουργείου Οικονομικών και οι μπακάληδες  (κατά δήλωσή τους) εισηγούνται μνημόνια. Είμαστε γενικώς η χώρα της δημιουργικής ασάφειας σύμφωνα με το όρο που εισηγήθηκε ο …πρύτανης της δημιουργικής ασάφειας, κος Βαρουφάκης. Είμαστε μια χώρα ανοιχτή σε πειραματισμούς και ανεκτική στις προοδευτικές ιδέες, αρκεί να  φέρουν το γνήσιο της υπογραφής της Αριστεράς. Μετά δηλώνεις ότι θες και κάνεις ότι θες – μετά επαίνων…  

Παραβλέποντας τις θορυβώδεις και επικές διακηρύξεις περί σκισίματος των μνημονίων, περί καταργήσεώς τους «με ένα νόμο κι ένα άρθρο», τα «εμείς δεν υπογράφουμε μνημόνια, αν ήταν να υπογράψουμε, θα το αφήναμε στο Σαμαρά και το Βενιζέλο που υπογράφουν καλύτερα», ερχόμαστε  αντιμέτωποι με την αντισυστημική χρήση της λογικής με βάση την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε ως εισηγητή του 4ου μνημονίου τον κύριο Καραγιαννίδη. Ο αξιότιμος εισηγητής έσπευσε προς αποφυγή παρεξηγήσεων  να μας καθησυχάσει δηλώνοντας ότι «δεν γνωρίζει από οικονομικά, μόνο από μπακαλίστικα». Μετά από αυτή την καθησυχαστική και ειλικρινή δήλωση, η χώρα αισθάνεται άνετα, ήσυχη –  το παρόν και το μέλλον μας βρίσκονται  σε σίγουρα χέρια, στα έμπειρα χέρια ενός Ζήκου που πρόσθεσε με τη θυμόσοφη ευχέρεια που τον διακρίνει ότι «αν εμφανιστεί κάποιος με κάποιο ρεαλιστικό σχέδιο για τη δραχμή, θα πρέπει να τον ακούσουμε»…