Με ένα τσαλακωμένο εισιτήριο χωρίς επιστροφή στην τσέπη, έφυγαν από τα ρημαγμένα τους χωριά, χιλιάδες Έλληνες. Το μόνο που προσδοκούσαν ήταν μια δουλειά που να μπορεί να τρέφει την φαμίλια τους.  Στα μέσα της δεκαετίας του ‘ 50, ο Καραμανλής αναγκάστηκε να παρακαλέσει τους Γερμανούς – που μόλις πριν δέκα χρόνια δολοφονούσαν, έκλεβαν και διέλυαν τη χώρα μας –  και να κουκουλώσει ένα ακόμα σκάνδαλο  της Siemens, προκειμένου η Γερμανία, η χώρα που είχε συντριβεί από τους συμμάχους, να κάνει δεκτούς τους Έλληνες μετανάστες στα εργοστάσιά της …για ένα κομμάτι ψωμί!

Η μετανάστευση στην χώρα μας έχει πικρή παράδοση , όπως και καημό και πόνο . Κι αυτό αποδόθηκε σπαραχτικά από το λαϊκό μας τραγούδι μέσα από την εμβληματική φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη. Τα τραγούδια αυτά, «Το ψωμί της ξενιτιάς», «Ένα πιάτο άδειο στο τραπέζι», «Στις φάμπρικες της Γερμανίας» κ.α. αποτέλεσαν τον εθνικό ύμνο των μεταναστών μας που τα άκουγαν με δάκρυα στα μάτια και λυγμική διάθεση στην ψυχή τους. Η νοσταλγία της πατρίδας έγινε το πολυτιμότερο συναίσθημά τους.

Η Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 αποτέλεσε  τον παράδεισο εκατομμυρίων μεταναστών που ζήτησαν με τη σειρά τους, στην πατρίδα μας, το πικρό ψωμί της ξενιτιάς…  Και σήμερα, οι νέοι μας άνθρωποι  και μαζί τους ολόκληρες φαμίλιες, ξαναμπαίνουν εκ νέου στη σειρά για τον ξενιτεμό. Αυτή τη φορά πιο επώδυνα – όχι μετά από έναν πόλεμο, άλλα μετά από μια καταναλωτική μέθη!

Μου κάνει εντύπωση το ότι στις μέρες της παραληρηματικής ευωχίας, οι «ποιοτικοί» καλλιτέχνες που συνέδραμαν στο να αποκτήσουμε «επαναστατική» συνείδηση (κι αυτοί εκατομμύρια), παρουσίαζαν τον  μοναδικό Καζαντζίδη σαν έναν αφελή κλάψα με …ατυχές ρεπερτόριο! Ένα ρεπερτόριο που εν έτη 2017 δικαιώνεται τραγικά, ενώ  τα ασήμαντα  τραγούδια τους έχουν ξεχαστεί οριστικά!

Ξαναζούμε την Ιστορία σαν ένα ακόμα επώδυνο μάθημα  που πολύ φοβάμαι ότι θα κληθούμε να ζήσουμε και να ξαναζήσουμε πολλές φορές ακόμα.