Ο κύριος Σμαραγδής ισχυρίζεται ότι υπήρξε «μια συντονισμένη προσπάθεια να τον «χτυπήσουν», ότι κάποιοι είχαν προσωπικά μαζί του, και κάποιοι άλλοι τολμούν να έχουν αισθητικές αντιρρήσεις που κατά τον σκηνοθέτη είναι ποινικώς κολάσιμες και συνεπώς επιδέχονται μηνύσεως!  «Ήταν συντονισμένο όλο αυτό να με «χτυπήσουν» και μέσα σε αυτό προστέθηκαν και πράγματα προσωπικά, δηλαδή προσωπικές αισθητικές, που εγώ δεν τις ακολουθώ».

Το πώς θα αποδείξει την συντονισμένη προσπάθεια, τις προσωπικές αντιπάθειες και κυρίως την ποινικοποίηση των αισθητικών προτιμήσεων, θα το παρακολουθήσουμε αν και όταν τελικά προσφύγει στα δικαστήρια.

Θα έχει πραγματικά ενδιαφέρον να ακούγαμε μια καταδίκη  με το σκεπτικό ότι κάθε παρέκκλιση από την αισθητική του κ. Σμαραγδή αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως κατά του πολιτισμού, τον οποίο αυτοδικαίως εκπροσωπεί και εκφράζει κατ’ αποκλειστικότητα. Προφανώς, αν υπάρχουν τέτοιες μηνύσεις σίγουρα μπορούμε να περιμένουμε τιμωρίες μαστιγώματος, καύση στην πυρά, ανασκολοπισμό. 

«Θα πάω στη Δικαιοσύνη γιατί δεν επιτρέπεται άνθρωποι που με κάποιο τρόπο έχουν σχέση με το δημόσιο χρήμα να στρέφονται ενάντια στο πολιτιστικά προϊόντα της χώρας». Όχι ότι αποτελεί την απεχθέστερη καθεστωτική αντίληψη περί τέχνης – δεν πάει εκεί το μυαλό μας (όσο μας έχει μείνει ακόμα από αυτά που ακούμε), αλλά εύλογα θα αναρωτιόταν κανείς αν ο σκηνοθέτης έχει κατανοήσει στοιχειωδώς αυτό που αποτελούσε θεμελιώδη αρχή για τον Καζαντζάκη ότι: «ελεύθερος  είναι αυτός που βλέπει τον κόσμο (και τις ταινίες) με τα δικά του μάτια», και κατά συνέπεια όχι με τα μάτια του κυρίου Σμαραγδή.

Σε αυτή τη χώρα, η αντίθετη άποψη δεν έχει εμπεδωθεί ως μια βασική αρχή της δημοκρατίας και της αυτονόητης ελευθερίας του λόγου, αλλά ως εργαλείο των σκοτεινών δυνάμεων που υπονομεύουν την μοναδική αλήθεια που εκπροσωπεί ο κάθε επί της γης προφήτης…