Ο Παύλος Γιαννακόπουλος -έχουν να λένε όσοι τον γνώρισαν- ήταν ένας απλός άνθρωπος με τη δύσκολη σημασία του όρου: συναλλασσόταν με φαρμακοβιομηχανίες κολοσσούς δίχως να μιλά αγγλικά και τα κατάφερνε. Μπλέχτηκε με το μπάσκετ, ένα άθλημα που στην ουσία δεν γνώριζε, και έκανε τον Παναθηναϊκό βασιλιά της Ευρώπης. Είχε τον τρόπο του να σταματά το πολυτελές του αυτοκίνητο για να μαζέψει έναν βάζελο που πήγαινε με τα πόδια στο γήπεδο. Είχε τον τρόπο του να στέκεται απέναντι στο αλλοπρόσαλλο πλήθος των φιλάθλων.

Ο πρόεδρος προερχόταν από τον παλιό κόσμο, εκείνον που κάθε πρωί μούλιαζε το παξιμάδι του μέσα στο γάλα, εκείνον που ήξερε να λέει καλημέρα και να χαμογελά, κυρίως όμως να μην φοβάται το νέο, το πρωτόγνωρο, το ξένο, τα γυρίσματα των καιρών. Για αυτό και τα κατάφερνε παντού, γιατί δεν γίνεσαι κάτι, αν δεν είσαι κάτι! Κι ο Γιαννακόπουλος δεν φοβήθηκε τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της νέας εποχής, ούτε τις ελλείψεις του. Πορεύτηκε με αυτά που είχε, κι από ότι φαίνεται είχε πολλά!

Το τελευταίο τρόπαιο που θα συμπληρωθεί στη μεγάλη συλλογή του εκλιπόντος Παύλου Γιαννακόπουλου, θα είναι το τρόπαιο μιας σπουδαίας ζωής και της ανάμνησης ενός καλού, δημιουργικού και ευγενικού ανθρώπου.