Τα παραδείγματα είναι πολλά – όσες και οι επικρίσεις που τόσο αλόγιστα έχει δεχτεί ο σύγχρονος ανεκτικός δυτικός πολιτισμός, συγκρινόμενος συχνά πυκνά  με διάφορες εξωτικές εκδοχές κουλτούρας. Πολιτικοί αμπελοφιλόσοφοι που θήτευσαν τυλιγμένοι σε βρώμικα αμπέχονα και στην αλουσιά στα κομματικά κατηχητικά, συγκρίνουν και κατακρίνουν θεμελιώδεις αρχές του δυτικού πολιτισμού.

Πριν μερικούς μήνες, ο κ. Κυρίτσης, για παράδειγμα, διαπρεπές στέλεχος  του ΣΥΡΙΖΑ, σε μιαν εκτυφλωτική θεωρητική έκλαμψη είχε δηλώσει: «Ο δυτικός πολιτισμός έστειλε εκατομμύρια παιδιά στους θαλάμους αερίων και οι δυτικές κοινωνίες ψηφίζουν τους πολιτικούς απογόνους αυτών που το έκαναν. Για τους ισλαμιστές δεν υπάρχει κάτι ανάλογο καταγεγραμμένο».

Δηλαδή, το μεγαλοφυές του συμπέρασμα ήταν ότι ο δυτικός πολιτισμός είναι το Άουσβιτς και μόνο αυτό. Ή ακόμα πιο προχωρημένα, τα εγκλήματα είναι αποκλειστική διαστροφή του δυτικού καπιταλισμού, έχοντας προφανώς στο διαυγές και άμωμο σκεπτικό του μια θεολογικά εξιδανικευμένη εκδοχή ζωής δίχως μίση και πάθη και γενικότερα  εγκληματικές φύσεις. Αγάπη μόνο! 

Από την άλλη, σαν βαθύς γνώστης της ιστορίας, δυσκολεύεται να ανασύρει κάτι ανάλογο από τον ειρηνικό ισλαμικό πολιτισμό και την θρησκευτική του προσήλωση στα ανθρωπιστικά ιδεώδη – που αγνοεί η Δύση.

Από πού άντλησε ο κος Κυρίτσης και οι περί αυτόν διαπρεπείς διανοητές της Αριστεράς την επαναστατική τους κουλτούρα; Από το Ισλαμαμπάντ ή από το Παρίσι; Από το Ισλάμ ή από την Ευρώπη των επαναστατικών κινημάτων; Με την ευκαιρία όμως να θυμίσουμε ότι το Ισλάμ που παρουσιάζεται από μερικούς ως θρησκεία αγάπης  και ειρήνης, εγκαθιδρύθηκε μέσα από εξοντωτικούς επεκτατικούς πολέμους. Δεν υπήρξε χώρα που να ήταν εξ αρχής μουσουλμανική.  Αυτές δημιουργήθηκαν υπό την …πειστική διαλεκτική διαδικασία σφαγών, διασποράς φόβου και τρόμου.  Αυτά, επειδή οι μουσουλμάνοι που έρχονται να κατοικήσουν (από βίτσιο;)  στις αμαρτωλές χώρες των δυτικών απίστων, έχουν στις αποσκευές τους έτοιμο και το ποίημα, πως είναι θύματα του δυτικού επεκτατισμού  και πως η άμωμη θρησκεία τους καταδιώκεται από φανατικούς σταυροφόρους ρατσιστές. Επικαλούνται με τα επιχειρήματά τους τις ιδεολογικές ευαισθησίες της Δύσης. Τέλος πάντων.

Ο τρόπος εκτέλεσης του Σαουδάραβα δημοσιογράφου είναι απολύτως ενδεικτικός του τρόπου που ο αραβικός κόσμος αντιλαμβάνεται την ανθρώπινη ζωή.  Η φρικιαστική εκτέλεση από την Σαουδαραβική μοναρχία, ενός ανθρώπου που διεκδικούσε την αυτονόητη ελευθερία της κρίσης του, δεν είναι τυχαία. Θα μπορούσαν να το κάνουν στα μουλωχτά,  όπως συνήθως συμβαίνει. Στην περίπτωση αυτή όμως το στυλ του τρόμου αποτελεί ενδεικτικό στοιχείο της πολιτισμικής καταγωγής. Τόσο η υπερπαραγωγή του τρόμου όσο και ο συμβολισμός του θα έχαναν το νόημά τους  και την δυναμική της πολιτισμικής τους  πρόσληψης.

Θα μπορούσαμε άραγε να φανταστούμε μια ανάλογης μεθοδολογίας  εκτέλεσης ενός συμβολαίου θανάτου από μια δυτική δημοκρατική κυβέρνηση; Θα μπορούσε μια δυτική κυβέρνηση να αντέξει το αδιανόητο βάρος μια παρόμοιας δολοφονίας;