Λίγο πολύ, η σχέση που έχουμε όλοι με τους ντελιβεράδες, είναι ίδια. Ανυπομονούμε να τους δούμε (από την πείνα), έχουμε ανοίξει την πόρτα πριν καν φτάσει το ασανσέρ, πληρώσουμε, ενδεχομένως να πούμε κ ένα μικρό αστειάκι ή ένα άσχετο σχόλιο και συνεχίσουμε τις ζωές μας. Εμείς τρώγοντας κι εκείνοι στο δρόμο για τις υπόλοιπες παραγγελίες.

Όταν μάλιστα αργούν, γινόμαστε έξαλλοι, γκρινιάζουμε, παίρνουμε τηλέφωνο εξαγριωμένοι στο εκάστοτε κατάστημα, ακούμε πάντα την ίδια δικαιολογία -το παιδί έχει φύγει, συγνώμη, είχε πολύ δουλειά- και εν τέλει «ξεσπάμε» στους διανομείς. Με μούτρα, αγένεια, παράπονα, ενίοτε και με τον πιο ακραίο τρόπο. Στερώντας τους το φιλοδώρημα.

Άραγε ποια θα είναι η δική τους αντίδραση όταν μας βλέπουνε; Τι θα θέλανε να αλλάξει σε αυτή τη συνάντηση δευτερολέπτων με τους πελάτες, αλλά δεν τολμούν να πουν;

 

Θα μπορούσε να είναι και ο δεκάλογός τους:

-«Δουλεύω τόσες ώρες. Μην παραγγέλνεις 5′ πριν κλείσει το κατάστημα. Με σκοτώνεις…»

-«Σου παραδίδω συγκεκριμένο προϊόν. Δεν είμαι υποχρεωμένος να σου πάρω τσιγάρα από το περίπτερο».

-«Να έχεις τα χρήματα έτοιμα και να μην ψάχνεις τελευταία στιγμή. Προφανώς έχω αρκετές παραγγελίες να παραδώσω»

-«Ότι έχεις πληρώσει με πιστωτική κάρτα δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι σωστό να μη μου δίνεις tips»

-«Δεν είμαι το σωστό πρόσωπο για να κάνεις τα παράπονά σου. Δεν φταίω εγώ αν ήρθαν κρύα. Δουλεύω μόνους μου. Δεν έχουν πάρει δεύτερο ντελιβερά γιατί τσιγκουνεύονται και περιμένουν από εμένα να βγάλω τη δουλειά».

-«Χτυπάω το κουδούνι και περιμένω σαν τον…Αν δεν δουλεύει ή αν κάνεις ότι δεν το ακούς, δεν φταίω εγώ μετά»

– «Μη μου κλείνεις την πόρτα στα μούτρα! Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τους κακούς τρόπους»

-«Αν έχεις 100αρικο για μια παραγγελία αξίας 3,80, μη περιμένεις να έχω ρέστα. Ούτε να θεωρείς αυτονόητο ότι θα τρέχω να βρω περίπτερο να χαλάσω, λες και δεν έχω άλλες παραγγελίες».

-«Ντύσου καλύτερα. Δεν είναι εικόνα αυτή».

-«10λεπτά; Σοβαρά τώρα; Τόση βροχή έφαγα»