Αφήσαμε χάριν της Μεγάλης Εβδομάδος πίσω μας την αήθη υπόθεση Πολάκη και την αηθέστερη στήριξή του από τον πρωθυπουργό και την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, προσμένοντας το αναστάσιμο φως, τα σουβλιστά αρνιά, τα κοκορέτσια και τα τσίπουρα, για να επιστρέψουμε εκ νέου «ανίδεοι και χορτάτοι» σε έναν πολιτικό βούρκο. Για την ακρίβεια, σε έναν σκέτο βούρκο δίχως ίχνος πολιτικής. Η πολιτική αντιπαράθεση  επανέρχεται στο προσκήνιο με έναν πρωτόγνωρο τυχοδιωκτισμό που ξεπερνά σε κυνισμό τις πιο άγριες μαφιόζικες συμμορίες.

Στηρίζοντας τα …παντελόνια του Πολάκη, ο Τσίπρας δεν ταυτίζεται μόνο ως πρόσωπο με τον Πολάκη, αλλά και ως θεσμός. Όσο κι αν δεν γίνεται πιστευτό από την συντριπτική πλειοψηφία του λαού, ο Τσίπρας είναι πρωθυπουργός της χώρας και κατά συνέπεια δεν εκπροσωπεί τον εαυτό του, την αισθητική του, την καλή ή κακή συμπεριφορά του, αλλά τον θεσμό. Και είναι απαράδεκτο και εκτός πολιτισμικής συνθήκης, το να στηρίζει ο θεσμός αυτός μια προσωπικότητα σαν αυτή του Πολάκη. 

Παρακολουθώντας τον πρωθυπουργό να χορεύει παραδοσιακούς χορούς και τον Πολάκη να κατεβάζει τσικουδιές στη μνήμη των παλαιοτέρων, ανακαλεί κανείς το κιτς με τις Απριλιανές καρικατούρες  που το έριχναν στα τσάμικα και στα κλαρίνα. Πρόκειται για μια αισθητική που απέχει παρασάγγας από την σύγχρονη «κινηματική Αριστερά». Όπως παρασάγγας απέχει από τα στοιχειώδη προτάγματα του ανθρωπισμού η συνεχιζόμενη για σχεδόν έναν χρόνο αναλγησία για την τραγωδία στο Μάτι μετά και τις νέες αποκαλύψεις  που προέκυψαν από την έρευνα του Παπαχελά.  

Η Αριστερά, χάρη στον Τσίπρα, έχει χάσει πλέον το πλεονέκτημα του καταγγελτικού λόγου. Είναι απολογουμένη και υπό κρίση. Όσο κι αν δαιμονοποεί τους πάντες και τα πάντα, η ίδια είναι που αποκαλύπτει την αληθινή της φύση: το τέρας που έκρυβε πίσω από το προσωπείο του θεολογικού της συντηρητισμού, της αντιδραστικής της υπόστασης, της παροιμιώδους ανικανότητάς της, του ολοκληρωτισμού της.