Έτσι ένα πρωινό ξεκίνησε από το νησί Θατς στο νησί Ραγκαμούφιν. Τα νησάκια αυτά βρίσκονται έξω από το Μεξικό στη μέση του Ατλαντικού ωκεανού.

Στη μέση του πουθενά ο νεαρός άνδρας κωπηλατούσε όταν ξαφνικά με την άκρη του ματιού του αντιλήφθηκε μια κίνηση στη θάλασσα. Τρομοκρατήθηκε γιατί νόμιζε ότι ήταν το πτερύγιο κάποιου καρχαρία. Κοίταξε καλύτερα και δεν ήταν πτερύγιο. Ήταν μια ουρίτσα από έναν μισοπεθαμένο, διψασμένο και πεινασμένο σκύλο που άγνωστο πως είχε βρεθεί εκεί.

Αμέσως τον πήρε στο κανό του και έφτασαν στο νησί. Εκεί του έδωσε λίγο νερό, και ξανά πάλι πίσω τον πήρε κωπηλατώντας και επέστρεψαν στη στεριά.

Δεν μπορούσε να τον πάρει πίσω στις ΗΠΑ. Κινήθηκε ταχύτατα και αφού τάισε καλά το σκυλάκι με κονσέρβες το έδωσε σε μια κτηνίατρο για περίθαλψη. Θα τον έπαιρνε στις ΗΠΑ όταν τα χαρτιά του θα ήταν έτοιμα.

Το σκυλάκι άρχισε να ξανανιώνει. Καθημερινά έτρωγε, και βρήκε αγάπη από την κτηνίατρο.

Κάποτε έφτασε η στιγμή να πάει στις ΗΠΑ. Όλα ήταν κανονισμένα. Θα προσγειώνονταν στο αεροδρόμιο του Ντάλας και από κει θα τον έπαιρνε πίσω ο νεαρός. Πλέον για πάντα.

Η στιγμή που σκύλος και σωτήρας ξαναβρίσκονται είναι συγκινητική. Το σκυλάκι τον μυρίζει, τον θυμάται και αρχίζει να του γλείφει τα χέρια και τα πόδια.