Τι είναι όμως το Netflix; Δεν μοιάζει με την παραδοσιακή, ακόμα και τη συνδρομητική τηλεόραση. Σου επιτρέπει να παρακολουθείς το ίδιο περιεχόμενο σε οθόνες διαφορετικών συσκευών — π.χ. ξεκινάς να βλέπεις μια σειρά στο laptop στο γραφείο, ενδιάμεσα συνεχίζεις (αυτόματα από εκεί που είχες σταματήσει) στο μετρό στην οθόνη του smartphone σου, και καταλήγεις στο σπίτι (το δικό σου, ή κάποιου άλλου, στην ίδια ή σε άλλη ήπειρο) να χρησιμοποιείς την τηλεόραση. Μπορείς να δεις απανωτά ολόκληρες σεζόν – το λεγόμενο binge-watching, που θα αποδώσω εδώ με τον, δικής μου εμπνεύσεως, νεολογισμό ‘καταβροχθέαση’.

Το Netflix έξυπνα στόχευσε εξαρχής υπο-εκπροσωπούμενες κοινωνικές ομάδες όπως οι LGBTQ. Ωστόσο, έχει κάτι για όλους/ες: από talk shows και ντοκιμαντέρ για τις μαύρες τρύπες, μέχρι ‘ελαφρές’ κωμωδίες. Παράλληλα, μέσω αλγόριθμων, το περιεχόμενο που σου προτείνεται είναι εξατομικευμένο, κομμένο και ραμμένο πάνω στις προτιμήσεις και τις προηγούμενες επιλογές σου (με βάση το είδος, τον ηθοποιό), με ό,τι αυτό συνεπάγεται από άποψη πρόσβασης σε προσωπικά δεδομένα – ένα είδος ‘νόμιμου’ Cambridge Analytica. Φαντάσου ένα πολιτισμικό σουπερμάρκετ όπου, με το που μπαίνεις, ένας υπάλληλος σε αρπάζει από το χέρι και σου λέει, ‘είδα ότι χτες έφαγες τη Χ σοκολάτα, έλα να σου δείξω κάτι που θα σου αρέσει, από το ίδιο ράφι’. Αυτό μέχρι τώρα ήταν αδύνατον να το κάνουν τα παραδοσιακά κανάλια. Επίσης: δεν υπάρχουν διακοπές για διαφημίσεις, μπορείς να παρακάμψεις τους τίτλους αρχής, ενώ νέες μορφές διαδραστικότητας εισάγονται διαρκώς, ακόμα και σε σχέση με την αφήγηση (βλ. Black Mirror: Bandersnatch).

Παράλληλα, μιλάμε για budget, σταρ, και σκηνοθέτες που μέχρι τώρα άκουγες μόνο σε Χολιγουντιανά πλαίσια. Ντε Νίρο και Πατσίνο πρωταγωνιστούν σε νέο γκανγκστερικό έπος σκηνοθετημένο από τον Σκορσέζε, παραγωγής Netflix. Οι δε κανόνες λογοκρισίας είναι εδώ πολύ πιο ελαστικοί.      

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το ότι η μίνιμουμ μηνιαία συνδρομή κοστίζει λίγο παραπάνω από ένα εισιτήριο κινηματογράφου, εξηγούν την έκρηξη του αριθμού νέων πελατών, ειδικά στη χώρα μας. Έπαιξε ρόλο και η τεχνολογία, η ευκολότερη/φτηνότερη πρόσβαση σε υψηλότερες ταχύτητες ίντερνετ, και η οικονομική κρίση που επηρέασε και την ελληνική τηλεόραση (περικοπή σίριαλ/κακή ποιότητα). Συν το ότι δεν αισθάνεσαι πια ‘παράνομος’, ψάχνοντας σε πειρατικούς ιστότοπους. 

Από τη μια μεριά, λοιπόν, μια αίσθηση ‘μπουτίκ’ περιεχομένου, από την άλλη ένας εκδημοκρατισμός (ποπ) κουλτούρας υψηλότερου επιπέδου που ταυτόχρονα, ωστόσο, συχνά λειτουργεί ισοπεδωτικά, και ομογενοποιεί ιδεολογικά, σε βαθμό αστείο: έχοντας απολαύσει σειρά για τον Τρότσκι, το Netflix μού πρότεινε φιλοτσαρικό σίριαλ.