Εν πάση περιπτώσει, για εκατομμυριοστή φορά, η Αριστερά η οποία μάλιστα διαχειρίστηκε με τον πλέον απάνθρωπο και εγκληματικό  τρόπο το θέμα (χειρότερα δεν γινόταν…), συνεχίζει να ηθικολογεί («αλληλεγγύη», «ανθρωπιά», «συμπαράσταση») προβάλλοντας ό,τι ακριβώς δεν έκανε. Για την ακρίβεια, ενήργησε ως κυβέρνηση με τον πλέον απάνθρωπο, αήθη και ιδιοτελή τρόπο, εμπορευόμενη πολλαπλώς και κυνικά την ανθρώπινη δυστυχία. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που η Αριστερά διαπράττει ειδεχθή εγκλήματα στο όνομα ευγενικών ιδεών και προθέσεων. Το ζητούμενο είναι, η ελληνική κοινωνία να προκρίνει λύσεις  και όχι λυγμικά συναισθηματικά παραληρήματα. 

Ωραία λοιπόν, έχει αναρωτηθεί κανείς, ποιο είναι το όριο της βοήθειας που μπορεί να προσφέρει η χώρα; Ποιες είναι οι δυνατότητες και οι αντοχές της;  Γιατί ακούγονται αποκλειστικά  θρηνητικές προοδευτικές οιμωγές για τους δυστυχείς μετανάστες.  Κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται ή να συγκινείται  από το γεγονός  ότι η χώρα μας καλείται να σηκώσει -δυσανάλογα- το μεγαλύτερο βάρος του μεταναστευτικού, προσφυγικού ζητήματος από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και μάλιστα να πληρώνει και εθνικό κόστος με τα επικίνδυνα πολιτικά παιχνίδια της Τουρκίας. Καμιά μέριμνα για αυτό, κανένας προβληματισμός  και καμιά κατανόηση για την ίδια την χώρα η οποία καλείται συνεχώς να υπερβαίνει τον εαυτό της, την ίδια στιγμή που ψάχνει να βρει τον εαυτό της! Είναι γνωστό ότι η ηθική υπεροχή κρύβει ακριβώς το αντίθετο της: την ηθική μειονεξία.   

Με δυο λόγια, όλη αυτή  η ψευτομέριμνα και η υποκρισία εξαντλείται στον ανθρωπισμό μας προς τους μετανάστες, όταν δεν μας αφορά σε προσωπικό επίπεδο, δίχως να ιδρώνει το αυτί μας για τις τοπικές κοινωνίες, που το έχουν φορτωθεί, για τον κάτοικο της Σύμης ο οποίος  σώνει και καλά, κατά την προοδευτική ηθική, είναι υποχρεωμένος να εμφορείται από τα υψηλά ιδανικά της «αδελφοσύνης των λαών», για να εισπράττουν πολιτικό και οικονομικό κέρδος οι επαγγελματίες ιεροκήρυκες του ανθρωπισμού και τα golden boys της αλληλεγγύης…