Το μη διαχειρίσιμο του προβλήματος αναδεικνύεται χωρίς καμιά αμφιβολία αν συνυπολογίσουμε: τα ευρύτατα ελληνικά θαλάσσια σύνορα, την «τρύπα» στον Έβρο, τα ερμητικά κλειστά σύνορα κατά μήκος του πάλαι ποτέ «βαλκανικού διαδρόμου» και την πρόθεση των Ευρωπαίων να λιβανοποιήσουν τη χώρα μας εγκλωβίζοντας εδώ εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους υπό αυστηρή δική τους επίβλεψη.

Κυρίως, όμως, τη συστηματική προώθηση μεταναστών και προσφύγων από την Τουρκία, η οποία επιδιώκει όχι μόνο την πρόκληση πολλαπλών κρίσεων στην Ελλάδα, αλλά και την εγκατάσταση συμπαγών σουνιτικών πληθυσμών, των οποίων άλλωστε διακηρύσσει ανενδοίαστα ότι διεκδικεί την ηγεσία, την προστασία και την καθοδήγηση. Καθόλου τυχαία δεν ήταν, άλλωστε, η «καταγγελία» του Τούρκου ΥΠΕΞ Μεβλούτ Τσαβούσογλου ότι «η Ελλάδα πυροβολούσε τις βάρκες των προσφύγων, τις βύθιζε στο Αιγαίο και τους έστελνε με τη βία, τραυματισμένους, πίσω στην Τουρκία».

Αντιστοίχως διόλου τυχαία δεν είναι η ανησυχία που επικρατεί όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για το ενδεχόμενο προώθησης εμπειροπόλεμων τζιχαντιστών προς τα δυτικά.
Σε αυτό το δύσκολο πλαίσιο η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να τηρήσει μια εξαιρετικά εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα σε μια διαχείριση του προσφυγικού σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο και στην ανάγκη προστασίας της κοινωνικής συνοχής, χωρίς μάλιστα την παραμικρή βοήθεια από τους Ευρωπαίους εταίρους της. Πόσο εύκολο θα είναι αυτό όταν κάθε πρόσφυγας ή μετανάστης που φεύγει από τα ελληνικά νησιά «αντικαθίσταται» πάραυτα λόγω της τακτικής της Τουρκίας να μην αφήνει ούτε μια μέρα ανάσας στις ελληνικές αρχές; Πόσο θα αντέξει η Ελλάδα να εφαρμόζει το διεθνές δίκαιο… μόνη της;

Κι αν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση θα κινητοποιηθεί και θα καταφέρει να τεκμηριώσει πέραν πάσης αμφιβολίας, με αδιάσειστα στοιχεία, ότι η Τουρκία λειτουργεί βάσει σχεδίου, σε ποια βοήθεια των συμμάχων και εταίρων της μπορεί να προσβλέπει; Ο Καραμανλής μίλησε (ψύχραιμα) για επαπειλούμενη εθνική κρίση – και προφανώς έχει δίκιο. Το μοντέλο αντιμετώπισης είναι το ζητούμενο…