Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο που σε κάθε ευκαιρία διατυπώνουν περίεργες τουλάχιστον απόψεις για τις διάφορες μορφές πάλης. Ούτε ότι εμφανίζονται στα δικαστήρια υπερασπιστές κατά συρροή δολοφόνων τρομοκρατών που τους θεωρούν κοινωνικούς αγωνιστές, πολύ δε περισσότερο που απορούν γιατί να ποινικοποιούνται οι μολότοφ. Δεν είναι επίσης καθόλου τυχαίο ή υπερβολικό για τους ίδιους το να αποκαλούν έναν μετριοπαθή πρωθυπουργό, χουντικό και μια δημοκρατική κυβέρνηση, χούντα. Δεν είναι ότι αγνοούν τις χαώδεις διαφορές μεταξύ δικτατορίας και δημοκρατίας, απλά δεν τις αποδέχονται. Έτσι, κάθε απολύτως αυτονόητη ενέργεια της αστυνομίας σε έκτροπα κατά της κοινωνίας, των πολιτών, των ατομικών δικαιωμάτων, της ελευθερίας της γνώμης, της δημόσιας και ατομικής περιουσίας την θεωρούν ντε φάκτο κατασταλτική. Κρατούν την πόρτα της επαναστατικής βίας  μισάνοιχτη, είτε αυτή εκφράζεται με καλάσνικοφ είτε με μολότοφ, είτε με τραμπουκισμούς και καταλήψεις, είτε με μπογιές και γιαουρτώματα.   

Τερατουργήματα των τεράτων της χούντας  προσπαθούν να αποκτήσουν υπόσταση συντηρώντας το πτώμα της δικτατορίας σαν οι πλέον φανατικοί νοσταλγοί της!  «Η χούντα δεν τελείωσε το ’73!»,  και κατά συνέπεια ο αντιδικτατορικός αγώνας συνεχίζεται και νομιμοποιείται μέχρι την τελική δικαίωση. Ο αγώνας συνδέεται μέσα από μια σειρά μυθοπλασιών με το αντάρτικο, τον Άρη Βελουχιώτη, τον χαμένο Εμφύλιο που ζητά δικαίωση…  Το σύνθημα «Η  χούντα δεν τελείωσε το ’73!» συνδέεται με το «η Βάρκιζα δεν τελείωσε το ΄45», κι «ο εμφύλιος δεν τελείωσε το ’49»…  

Στο μεταξύ, μέσα στην μέθεξη του αντιχουντικού τους μετώπου,  δεν πρόλαβαν  να αντιληφθούν ότι τα οράματα της Βάρκιζας και του Εμφυλίου κατέρευσαν από την φρίκη που δημιούργησαν.  Έμειναν μόνο διάσπαρτοι νοσταλγοί, να μας θυμίζουν από τι γλυτώσαμε!