Αυτό το εύρημα, άλλωστε, χρησιμοποιεί ο εκπρόσωπος του σουρεαλισμού και προάγγελος του θεάτρου του παραλόγου Ροζέ Βιτράκ για να καυτηριάσει την υποκρισία που κρύβεται πίσω από την «αξιοπρεπή» εικόνα της μπουρζουαζίας.

Στο «Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία» (1928) ο κεντρικός ήρωας, μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, θέλοντας να αλλάξει τον κόσμο, φωλιάζει στη σκιά των αποκαλύψεων του, επαναστατεί, διαγράφει τις επιταγές των γονιών του, αποδομεί το σαθρό περιβάλλον του, καταστρέφει ό,τι υπάρχει γύρω του και εν τέλει προκαλεί αυτοκτονίες και θανάτους. Ακόμη και τον δικό του θάνατο.

Με ευφάνταστες πινελιές και καυστικό χιούμορ το έργο του Γάλλου συγγραφέα, αν και δανείζεται τη φόρμα του αστικού δράματος, κυριαρχείται από έντονα υπερρεαλιστικά στοιχεία, όπως ο παράτολμος συνδυασμός λέξεων που δεν υπακούει σε ορθολογικούς νόμους και η υπονόμευση της λογικής. Ταυτόχρονα το κείμενό του διανθίζεται με γκροτέσκο στοιχεία, ονειρικές καταστάσεις και άφθονη αθυροστομία.

Ο Μάνος Βαβαδάκης, με ενδεικτικά σκηνικά που φιλοτέχνησε ο ίδιος, μεταφέρει τη δράση στη δεκαετία του ’80, θεωρώντας πως συγγενεύει με τη συνθήκη του έργου. Γιατί είναι μια εποχή γεμάτη αυταπάτες στην οποία διαβαίνει σε όλο της το μεγαλείο η κενότητα, ενώ η επίπλαστη ευμάρεια φλερτάρει με την επικείμενη καταστροφή της.

Η έντιμη, καλά ρυθμισμένη παράστασή του, διατηρώντας μια ρεαλιστική γραμμή, μπορεί να μην κάνει κάποια τομή αλλά ρέει αβίαστα και αναδεικνύει τόσο τις ευτράπελες όσο και τις δραματικές καταστάσεις του κειμένου.

Οι ηθοποιοί – Στέλλα Βογιατζάκη. Θανάσης Ζερίτης, Σέργιος Κοντακιώτης, Γιώργος Ονησιφόρου, Χαρά Κεφαλά –, έχοντας αίσθηση του υποκριτικού μέτρου, υποστηρίζουν αξιέπαινα τους ρόλους τους. Ξεχωρίζουν η Φωτεινή Παπαχριστοπούλου ως απατημένη σύζυγος και ιδιαίτερα η Μαρία Παρασύρη ως ερωμένη.

Ο Πάνος Παπαδόπουλος, όμως, παρότι έχει υψηλή ενέργεια δεν καταφέρνει να χρωματίσει τις αντιδράσεις του Βίκτωρ.

Info: Θέατρο Σφενδόνη, Μακρή 4, Μακρυγιάννη