Τι συνέβη; Όλα άρχισαν με ένα τουίτ του Ά. Γεωργιάδη, στο οποίο έκανε λόγο για «άρρωστο μυαλό» της δημοσιογράφου, η οποία και του απάντησε: «Λοιπόν ακούστε κύριε Γεωργιάδη για να τελειώνουμε. Το “άρρωστο μυαλό της” είναι μηνυσιμο. Πάλεψα και παλεύω τριάντα χρόνια με την κατάθλιψη- γεγονός πασίγνωστο, πολλές φορές το έχω δηλώσει δημόσια – δεν σάς δίνει το δικαιωμα να με στοχοποιείτε προβαίνοντας σε άθλιους χαρακτηρισμούς! Οι άνθρωποι που πολεμάμε την νόσο αυτή είμαστε όλοι άξιοι σεβασμού και δεν σάς επιτρέπουμε να μάς πιάνετε στο στόμα σας. Ντροπή!».

Ο υπουργός, σχολιάζοντας το ποστ της δημοσιογράφου, επισήμανε: «Αγαπητή κυρία Ακρίτα, ούτε ήξερα ούτε θα μπορούσα να ξέρω ότι πάσχετε από κατάθλιψη. Σας εύχομαι πολλά περαστικά και δεσμεύομαι να μην σας ασκήσω κριτική ξανά, για όσα γράφετε κάθε μέρα για μένα, αφού τώρα πλέον θα τα βλέπω υπό άλλη σκοπιά. Η επένδυση πάει μία χαρά πάντως».

Τότε η δημοσιογράφος σημείωσε με νόημα: ««Όταν κάνεις το άθλιο αθλιότερο επικαλούμενος το ‘ακαταλόγιστο’ (τύπου ‘αυτά που λέει ένας καταθλιπτικός είναι ασήμαντα και άνευ ουσίας’) απαξιώνοντας ταυτόχρονα τα άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη! Ειλικρινά λυπάμαι».

Επίσης, σε αντίστοιχη ανάρτηση του Κ. Μπογδάνου τόνισε: «Κύριε Μπογδάνε, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον αλλά μην ανησυχείτε για μένα. Κατάθλιψη έχει η μισή Ελλάδα απλώς δεν το ξέρει. Εγώ και το γνωρίζω και ακολουθώ πίστα τις οδηγίες του γιατρού μου. Έκανα το “outing” πριν πέντε χρόνια κι έκτοτε βοηθώ όπως και όσο μπορώ άτομα που έχουν το ίδιο πρόβλημα με μένα. Και πιστέψτε με, είναι πολλοί εκείνοι που δεν τολμούσαν να το ομολογήσουν στο περιβάλλον τους πόσω μάλλον στον εαυτό τους. Τουλάχιστον εσείς κατανοείτε ότι η κατάθλιψη δεν έχει την παραμικρή σχέση με ακαταλόγιστο και με “άρρωστα μυαλά” όπως νομίζει ο πωλητής νανογιλέκων. Εμείς οι διεγνωσμενοι καταθλιπτικοί, είμαστε ενεργοί πολίτες, δημιουργικοί, παράγουμε έργο και απολαμβάνουμε τη ζωή μας: ίσως γιατί δεν την θεωρούμε αυτονόητη και δίνουμε καθημερινά τη μάχη.Δεν υπάρχει “ακαταλόγιστο”, υπάρχει μόνο ο αγώνας κατά της υποτροπής – που πολύ συχνά τον χάνουμε και ξεκινάμε πάλι από το μηδέν. Δεν χρειαζόμαστε τον οίκτο κανενός, είμαστε δυνατοί και σκληραγωγημένοι λόγω τη νόσου μας».