Μεταξύ μας τώρα, επιθυμεί η Τουρκία τον διάλογο;

Κατηγορηματικά ΟΧΙ.

Κατηγορηματικά, γιατί σε όλα τα μεταξύ μας γεγονότα, η Τουρκία δεν έχει σεβαστεί καμιά μορφή διεθνούς δικαιοταξίας. Να θυμηθούμε την ελληνική κοινότητα της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου, της Τένεδου, την κατοχή της Κύπρου, το δίκαιο της θάλασσας που δεν αναγνωρίζει, τα σύνορά της με την …Αφρική και τον πλανήτη Άρη; Έχουμε να κάνουμε με ένα κράτος πειρατικό, ένα βάρβαρο ταραξία γείτονα ο οποίος καταλαβαίνει μόνο το δίκαιο του ισχυρού, το δίκαιο της ζούγκλας, και θέλει να επαναφέρει στο σύγχρονο κόσμο την οθωμανική πολιτική των κανονιοφόρων του 19ου αιώνα.

Η Τουρκία πάντα θα διεκδικεί, πάντα θα προκαλεί, πάντα θα εφευρίσκει άλυτες διαφορές για παζάρεμα. Υπάρχει, λοιπόν, λύση σοβαρή και μόνιμη με την Τουρκία μέσω μιας στρατηγικής διαπραγμάτευσης;

Κατηγορηματικά ΟΧΙ.

Η μόνη αποτελεσματική απάντηση στην διαχρονική τουρκική προκλητικότητα που εκδηλώνεται στρατηγικά ανά τακτά διαστήματα και μας βάζει σε περιπέτειες διατηρώντας μονίμως το πλεονέκτημα της πρώτης κίνησης, είναι η αποτελεσματική αποτρεπτική ισχύς των Ενόπλων μας Δυνάμεων. Η χώρα μας βρίσκεται συνεχώς υπό τουρκική απειλή. Αυτό πρέπει να καταστεί εθνικά κατανοητό και να ληφθεί μια και μόνη απόφαση: Ισχυρότατες Ένοπλες Δυνάμεις. Τα υπόλοιπα υπάρχουν! Όλα τα αλλά είναι ημίμετρα για να κατευνάζουν ή να μεταθέτουν την τουρκική προκλητικότητα.

Το ερώτημα είναι: μπορεί η Ελλάδα να εξοπλιστεί σαν αστακός; Να περιπολεί σε στεριά, αέρα και θάλασσα αποτρεπτικά, εκφοβιστικά αποτελεσματικά, ώστε να μην αφήνει περιθώριο στην Τουρκία ούτε να το σκέφτεται; Αν ναι, λύνεται το πρόβλημα, αν όχι θα αρκούμαστε στις «επακουμβήσεις» .

Τέλος να θυμίσουμε ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις κάθε φιλειρηνικού κράτους όπως το δίχως άλλο είναι και η χώρα μας, είναι θεσμός συλλογικής ελευθερίας και ο ρόλος τους είναι ανάλογος του ηθικού βάρους της ανθρώπινης ελευθερίας.

Ναι στον διάλογο με την Τουρκία – και πάνω στο τραπέζι, δίπλα στον τόμο του διεθνούς δικαίου να βρίσκεται και το πιστόλι μας.