Καθόμαστε να ξαποστάσουμε από το περπάτημα στην πεζούλα της αυλής.

Παίρνουμε ανάσες, ρουφάμε τον ήλιο, κοιτάμε γύρω μας, ηρεμούμε.

Απέναντί μας αυτή η υπέροχη βουκαμβίλια, πανέμορφη, θρασύτατη, να βγαίνει από μια χαραμάδα, ανάμεσα σε δυο κάμαρες. Τα παράξενα κόκκινά της άνθη αναδεικνύονται τέλεια στο ασπρισμένο φόντο των τοίχων.

Ο Βαγγέλης τη φωτογραφίζει.

Αρχίζουμε με τον φίλο μου ένα λεκτικό παιχνίδι για το σχήμα, την τόλμη, την ομορφιά αυτού του μεγάλου αυτοκρατορικού φυτού, που μοιάζει με προβολή ταινίας μέρα μεσημέρι.

Ο ένας λέει ότι η μπουκαμβίλια ή βουκαμβίλια είναι αγγειόσπερμο, δικότυλο φυτό και ανήκει στην τάξη καρυοφυλλώδη και στην οικογένεια των νυκταγινιδών.

Ο άλλος συμπληρώνει ότι έχει καταγωγή από τη Νότια Αμερική και είναι φυλλοβόλο φυτό, τα φύλλα της φέρουν μίσχους, είναι ακέραια, μεγάλα, χνουδωτά και έχουν σχήμα καρδιάς ή νεφρού.

(Όλα αυτά τα «κλέβουμε» από το Ίντερνετ βεβαίως…)

«Τι ωραία μπουκαμβίλια» λέει κι ο Ηλίας που καταφθάνει, πάντα, καθυστερημένος. «Ποιος άφησε αυτό το καλάθι;» συμπληρώνει.

Και τότε βλέπουμε το απλό, ξεχασμένο, ψάθινο καλάθι, ασήμαντο φαντάζει μπροστά στην επιβλητική βουκαμβίλια, αυτήν υμνούμε, αυτή απαθανατίσαμε.

Ετοιμαζόμαστε να συνεχίσουμε να καλολογούμε το υπέρλαμπρο φυτό, όταν καταφτάνει ο – πάντα απρόσκλητος – Συγγραφέας και μας λέει ότι το καλάθι το ακούμπησε εκεί ένα κορίτσι, γιατί σε λίγο θα μας μαζέψει φρούτα, θα τα πλύνει με κρύο νερό από τη στέρνα για να τα φάμε.

Κι ότι ύστερα, αυτό το ξεχασμένο καλάθι, όπως μας είπε ο Συγγραφέας, θα το γεμίσει ελιές για να τις μοιραστούμε φεύγοντας.

«Φαντάζομαι ότι φωτογραφίσατε αυτό το πανέμορφο καλάθι» συμπλήρωσε πριν εξαφανιστεί.

Αυτά!