Η αλλαγή στάσης του Ερντογάν εξηγείται. Φοβάται τον νέο αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν. Παρατηρεί την ΕΕ, η οποία λόγω Γαλλίας, Ελλάδας και Κύπρου, είναι πιο έτοιμη από παλιά για μια αντιπαράθεση. Δεν γνωρίζει για πόσο ακόμα θα μπορέσει να στηριχθεί στο λόγο του Πούτιν στους πολέμους σε Συρία, Λιβύη και Καύκασο. Ίσως τώρα η πολιτική των τουρκικών προκλήσεων φθάνει στο τέλος της, μιας και είναι εφικτή μόνο όσο ο ένοικος του Λευκού Οίκου ονομάζεται Τραμπ. Ο Ερντογάν γνωρίζει ότι ο τόνος θα αλλάξει με πρόεδρο τον Τζο Μπάιντεν, ο οποίος αν θυμηθεί όσα δήλωνε το 2017 για τον “αυταρχικό Ερντογάν” που “πρέπει να πληρώσει” τότε οφείλει να δώσει πράσινο φως στις κυρώσεις που αποφάσισε το Κογκρέσο. Και αυτό θα ήταν μοιραίο για την τουρκική οικονομία.

Καθοριστικό δεν είναι γιατί ο Ερντογάν αλλάζει στάση, αλλά ότι το πράττει. Ούτε η Ουάσιγκτον, ούτε οι Βρυξέλλες δεν πρέπει να διστάσουν να αξιοποιήσουν την αδυναμία της Άγκυρας και να πιέσουν ή ακόμα και να αναγκάσουν την Τουρκία να σεβαστεί διεθνείς κανόνες. Ο Ερντογάν είναι παίκτης και ρισκάρει. Υποχωρεί ωστόσο όταν η απέναντι πλευρά τηρεί με συνέπεια σκληρή στάση. Έτσι κάθε φορά μέχρι σήμερα υποχώρησε όταν ο Πούτιν χτύπησε τη γροθιά στο τραπέζι».