Θυμάμαι τον Βενιζέλο να απαντά σε σχετική ερώτηση  δημοσιογράφων  για το αν θα μείνει στην πολιτική μετά την γνωστή ιταμή απόφαση της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ να στερήσει ουσιαστικά το ελληνικό κοινοβούλιο από την παρουσία ενός τόσο σημαντικού και κυρίως χρήσιμου πολιτικού σε μια περίοδο, μάλιστα, πρωτοφανούς κοινοβουλευτικής  ένδειας και παρακμής κατά την οποία η παρουσία του θα ήταν πιο επιβεβλημένη από ποτέ. Τότε, ο Βενιζέλος είχε απαντήσει ότι θα συνεχίσει να πολιτεύεται με την ιδιότητα του πολίτη, πράγμα που αποτελεί θεμελιώδη αρχή της δημοκρατίας. 

Συνήθως, σε αυτές τις θεωρητικές τοποθετήσεις δεν δίνουμε ιδιαίτερη σημασία ούτε -το χειρότερο- τις ανακαλούμε στην μνήμη μας όταν πραγματοποιούνται. Ο Βενιζέλος, ωστόσο, συνέχισε να πολιτεύεται παρεμβαίνοντας ανελλιπώς και με συνέπεια στα πολιτικά τεκταινόμενα, συνέχισε να είναι παρών στις κρίσιμες εξελίξεις συμβάλλοντας στην διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. 

Πορευόμαστε με ένα πολιτικό σύστημα εγκλωβισμένο στην μετριότητα και έναν δημόσιο διάλογο εμφανώς κατώτερο  των περιστάσεων. Και σε αυτό το σημείο, η συμβολή του Βενιζέλου έρχεται σαν από μηχανής θεός να δώσει μιαν ανάσα στο διασωληνωμένο πολιτικό προσωπικό το οποίο δεν μπορεί να λειτουργήσει υπό αυτό το καθεστώς επί μακρόν δίχως συνέπειες.

Αν παρακολουθήσει κανείς τις εκδηλώσεις του «Κύκλου των Ιδεών» του Ευάγγελου Βενιζέλου αλλά και την σχετική αρθρογραφία και βιβλιοπαραγωγή μαζί με τις δημόσιες δηλώσεις ή συνεντεύξεις του στα ΜΜΕ και τις αντιδράσεις που προκαλούνται,  εύκολα θα καταλάβει ότι Βενιζέλος όχι  μόνο αναβαθμίζει την απαράδεκτα χαμηλή ποιότητα πολιτικού λόγου αλλά  σώζει την τιμή και την υπόληψη του πολιτικού μας συστήματος στηρίζοντάς το καθώς κάθε του παρατήρηση, κάθε του παρέμβαση αποτελεί πολιτικό γεγονός εξ αντικείμενου.