Όλοι καλούνταν να αφήσουν πίσω το παρελθόν – σε μιαν Ελλάδα που ήθελε να ξεχάσει,. Σε αυτό το κάλεσμα, η Αριστερά δεν ανταποκρίθηκε, δεν εδράξατο της ιστορικής συγκυρίας, αρνήθηκε να ανοίξει την πόρτα του σύγχρονου κόσμου. Έμεινε ταμπουρωμένη στα λημέρια της, στα φανταστικά της χαρακώματα, αποκομμένη, με τους «δικούς» της  απέναντι στους «άλλους». Την Αριστερά, μετά την Μεταπολίτευση  την απαξίωσε η Ιστορία, η πραγματικότητα, ο σύγχρονος κόσμος στον οποίο αρνήθηκε η ίδια πεισματικά να ενταχθεί. Δεν μπορεί πλέον να εφευρίσκει αντίπαλους – ως πότε; 

Αυτήν την ανατριχιαστική αλήθεια εξέφρασε ο κύριος Δρίτσας  στην πιο ακραία της εκδοχή: αυτή που η Αριστερά δεν φοβάται την «λεγόμενη»  τρομοκρατία , γιατί οι «θεωρούμενοι» τρομοκράτες σκοτώνουν τους άλλους, τους δεξιούς. Δηλαδή, η Αριστερά έχει τους δικούς της νεκρούς; Δεν είναι όλοι οι νεκροί ίδιοι;  Η δήλωσή του ήταν ανατριχιαστική κυρίως γιατί ήταν αληθινή, κυρίως γιατί αυτό πιστεύουν, κυρίως γιατί δεν έχουν σχέση με την δημοκρατία. Κυρίως γιατί την άκουσαν οι συγγενείς των θυμάτων, η μάνα του Θάνου Αξαρλιάν, η αδελφή του Χρήστου Μάτη, τα εγγόνια του Παύλου Μπακογιάννη. Κυρίως γιατί πρέπει κάποιος να πει  σε όλους τους απογόνους των θυμάτων ότι σκοτώθηκαν οι δικοί τους γιατί δεν ήταν αριστεροί…  

Από τη μια, έχουμε την δημοκρατία που κάνει πράξη την κοινωνική αλληλεγγύη θρηνώντας εξίσου για όλα τα θύματα, κι από την άλλη, τον καμουφλαρισμένο ολοκληρωτισμό που δεν φοβάται τις τρομοκρατικές ενέργειες γιατί αφορούν τους άλλους, τους αντίπαλους, τους άξιους να πεθάνουν, τους κωλοδεξιούς!  Όπως και οι ακροδεξιοί δεν φοβούνταν τους τραμπούκους της Χρυσής Αυγής γιατί αυτοί σακάτευαν μετανάστες και κωλοκομμουνιστές. 

Η Αριστερά  πρέπει επιτέλους να ξεπεράσει την ατολμία της και να εκσυγχρονιστεί, να κατεβάσει τη νεολαία της από τον Γράμμο και να την ενσωματώσει χωρίς αντάρτικη στολή στο σύγχρονο κόσμο της προόδου και της κοινωνικής αλληλεγγύης.