Την άποψη ότι η «Σοσιαλδημοκρατία επανέρχεται στο πολιτικό προσκήνιο δυναμικά» και για αυτόν τον λόγο πρέπει να ξεκινήσει άμεσα ο πολιτικός διάλογος, εκφράζει μέσα από τη συνέντευξή του στο topontiki.gr ο Θεόδωρος Παπαθεοδώρου.

Το βήμα διαλόγου και δημόσιας παρέμβασης «Δυναμική Κοινωνία» του Θεόδωρου Παπαθεοδώρου επιχειρεί την ανασυγκρότηση του χώρου της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, «εντός και εκτός των σημερινών κομματικών τειχών», διότι όπως ο σημειώνει ο πρώην Υφυπουργός «το κράτος πρόνοιας και ευρύτερα το κοινωνικό κράτος δεν αποτελεί «δίχτυ» για τους ασθενέστερους, αλλά προϋπόθεση για την ανάπτυξη και την ευημερία»

Για το σημερινό πολιτικό σκηνικό, τη Νέα Δημοκρατία, τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το αν είναι υπαρκτό το δίπολο Μητσοτάκης – Τσίπρας ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου σχολιάζει: Ο κ. Μητσοτάκης διαθέτει σήμερα την «χρησιμότερη» αξιωματική αντιπολίτευση που θα μπορούσε να ονειρευτεί. Αυτή θέλει να διατηρήσει και το κατανοούμε όλοι. Η Κυβέρνηση επενδύει στο κλίμα της ανάταξης και της νέας «κανονικότητας», με εργαλεία το ευρωπαϊκό «Ταμείο Ανάκαμψης» και την «έκθεση Πισσαρίδη». Η αξιωματική αντιπολίτευση επενδύει απλώς στην δυσαρέσκεια και την φτωχοποίηση μετρώντας «νεοαγανακτισμένους» και λουκέτα.

Σχετικά με τα όσα έχουν γραφτεί περί «προσωπικών λόγων» που οδήγησαν στην επιλογή του να απομακρυνθεί από την τωρινή ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής και τη Φώφη Γεννηματά ο κ. Παπαθεοδώρου τονίζει: «Ευτυχώς, στην πολιτική όλα γίνονται δημόσια και τίποτε δεν μένει «προσωπικό». Έχω υπηρετήσει τον χώρο της δημοκρατικής παράταξης, σε καιρούς δύσκολους, και έχω συνεργαστεί στενά σχεδόν με όλους τους υποψήφιους για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ. Το κριτήριο μου ήταν και παραμένει σταθερά το ίδιο: η επαναφορά της παράταξης στην πολιτική και ιδεολογική της ηγεμονία».

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΡΕΝΑΤΟ ΛΕΚΚΑ

Η «Δυναμική Κοινωνία», είναι ένα βήμα διαλόγου ή βήμα δημόσιας παρέμβασης για την Κεντροαριστερά; Γιατί θεωρείτε πως σήμερα υπάρχει αυτή η αναγκαιότητα;

Η χώρα, μετά την έξοδο από το lock down, καλείται σε ένα μεγάλο μετασχηματισμό της οικονομικής αναδιάρθρωσης της, και της ολοκλήρωσης των ημιτελών μεταρρυθμίσεων με κοινωνική συνοχή και ανάπτυξη. Η Κεντροαριστερά, με τη μεγάλη ιστορική εμπειρία,  την παράδοση της δημοκρατικής παράταξης, αλλά και τις σύγχρονες πολιτικές κατακτήσεις της Σοσιαλδημοκρατίας, είναι σήμερα ο πιο κρίσιμος πολιτικός παράγοντας που μπορεί να συμβάλλει στη διαμόρφωση προοδευτικών μεταρρυθμίσεων με βάση τις οποίες οι παραγωγικές δυνάμεις του τόπου να σχεδιάσουν την επόμενη μέρα μετά την οικονομική και υγειονομική κρίση. Αυτό δεν ισχύει μόνο στην Ελλάδα. Το «τρίτο προοδευτικό κύμα» απλώνεται σήμερα στην Ευρώπη, ενδιαφέρει τους πολίτες, επαναπροσδιορίζει την ανάγκη ενίσχυσης του κοινωνικού Κράτους, ξαναβάζει στην πολιτική ατζέντα την ανάγκη μεταρρυθμίσεων στην παιδεία, στην υγεία, στην ασφάλεια και στα δικαιώματα του πολίτη, στην πράσινη ανάπτυξη, στο ψηφιακό μετασχηματισμό και στην κοινωνική καινοτομία. Άλλωστε, με αυτές τις θέσεις οι progressives4Europe συμμετέχουν σήμερα στο διάλογο για το μέλλον της Ευρώπης. Η Σοσιαλδημοκρατία επανέρχεται στο πολιτικό προσκήνιο δυναμικά. Αυτό τον πολιτικό διάλογο θέλουμε να αναδείξουμε με την «Δυναμική Κοινωνία» στις εκδηλώσεις και παρεμβάσεις που ήδη κάναμε, αλλά και στην επόμενη εκδήλωσή μας στις 14 Ιουνίου με θέμα «Εργασιακό περιβάλλον και δικαιώματα των εργαζομένων μετά την πανδημία».

Μήπως η Σοσιαλδημοκρατία δεν είναι πια της μόδας; Στην Ελλάδα ο χώρος πληρώνει αμαρτίες του παρελθόντος, γι αυτό δεν σηκώνει κεφάλι; Στην Ευρώπη τι φταίει;

Η Σοσιαλδημοκρατία είναι ένα πολιτικό φαινόμενο που συνδέθηκε με το πιο επιτυχημένο μοντέλο διακυβέρνησης στον 20ο αιώνα. Δημιούργησε την Ευρώπη ειρήνης, της ευημερίας και της αλληλεγγύης, έχτισε το κοινωνικό Κράτος, εμβάθυνε τις δημοκρατικές κατακτήσεις, διεύρυνε τα δικαιώματα των πολιτών. Παρά την πολιτική υποχώρησή της την τελευταία δεκαετία, σήμερα μέσα στην πανδημία είδαμε ξανά πόσο επίκαιρη είναι. Πέρα από την «ιστορική Σοσιαλδημοκρατία», γεννιούνται ιδέες σήμερα που επαναπροσδιορίζουν το σύγχρονο νόημα της και την ανάγκη παρέμβασής της και κυρίως ότι το κράτος πρόνοιας και ευρύτερα το κοινωνικό κράτος δεν αποτελεί «δίχτυ» για τους ασθενέστερους, αλλά προϋπόθεση για την ανάπτυξη και την ευημερία. Σήμερα, η σύγχρονη Σοσιαλδημοκρατία καλείται να εκφράσει μια πολιτική συμμαχιών της μισθωτής εργασίας με τα μεσαία στρώματα -μια πολιτική δηλαδή που θα πραγματοποιείται στο Κέντρο-  με στόχο την ενίσχυση της κινητικότητας της «Δυναμικής Κοινωνίας».  Με αυτή την πολιτική ατζέντα νομίζω ότι πρέπει να επιχειρηθεί η ανασυγκρότηση του χώρου της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, εντός και εκτός των σημερινών κομματικών τειχών και να διαμορφωθεί η πλειοψηφική πολιτική έκφρασή του, ως δύναμης μεταρρύθμισης, δύναμης αλλαγής και δύναμης εξουσίας.

Η πανδημία νωρίτερα με την στήριξη του ΕΣΥ και τώρα το εργασιακό είναι ζητήματα που βάζουμε ψηλά την πολιτική ατζέντα της Κεντροαριστεράς; 

Ναι, γιατί αναφέρονται στον πυρήνα της Σοσιαλδημοκρατίας: την κοινωνική συνοχή, τις ίσες ευκαιρίες, τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά και τις προοπτικές ανάπτυξης. Στην πανδημία, οι κοινωνίες και ιδιαίτερα η ελληνική άντεξαν γιατί στηρίχθηκαν στο ΕΣΥ, καθώς και στη συλλογική και ατομική υπευθυνότητα για την αντιμετώπιση ενός παγκοσμιοποιήμενου κινδύνου. Την επόμενη μέρα, θα πρέπει να στηρίξουμε και να αναμορφώσουμε το ΕΣΥ ως προϋπόθεση της κοινωνικής συνοχής και της προστασίας της δημόσιας υγείας, ξεκινώντας από τη μεταρρύθμιση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και την ενίσχυσή του σε προσωπικό και μέσα. Το ίδιο ισχύει και για τα δικαιώματα των εργαζομένων στο νέο εργασιακό περιβάλλον που διαμορφώνεται μετά την πανδημία. Δεν θα ξαναγυρίσουμε ποτέ πια σε αυτά που ίσχυαν χθες. Επομένως, στο νέο εργασιακό περιβάλλον της τηλεεργασίας και της ψηφιακής οικονομίας θα πρέπει να προστατευθούν τα εργασιακά δικαιώματα και να επινοηθούν οι νέες συντεταγμένες της κοινωνικής συνοχής. Η σύγχρονη Σοσιαλδημοκρατία διεκδικεί αυτή την ατζέντα, με προτάσεις που έρχονται από το μέλλον και όχι αναμασώντας συνθήματα του παρελθόντος.

Με ποιες ιδέες μπορούμε να επενδύσουμε στο μέλλον και ποιες είναι οι μεταρρυθμίσεις της επόμενης μέρας; 

Τα κύρια θέματα που ανέδειξε η συγκυρία είναι : η δημόσια υγεία στον καιρό της βιοπολιτικής διακινδύνευσης, η οικονομία και η πορεία της προς την ανάκαμψη μετά την πανδημία, αλλά και μετά τη δεκαετή δημοσιονομική κρίση, η εκπαιδευτική ανασυγκρότηση με στόχο την τέταρτη τεχνολογική επανάσταση, η επενδυτική καινοτομία, η πράσινη ανάπτυξη, το ψηφιακό άλμα στη διοίκηση και την εργασία. Επομένως, Οι μεταρρυθμίσεις της επόμενης μέρας πρέπει να κινηθούν στο τρίπτυχο Παιδεία-Ψηφιακή μετάβαση- Green Deal. Αρχίζοντας δε από την αναγκαία μεταρρύθμιση στην παιδεία και στην εκπαίδευση αναγνωρίζουμε ότι η επένδυση στη γνώση αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη, την κοινωνική κινητικότητα, τις ίσες ευκαιρίες στην επιτυχία και την ευημερία, ιδιαίτερα για τους οικονομικά ασθενέστερους και τη μεσαία τάξη, οι οποίοι καλούνται να σηκώσουν όχι μόνο τα μεγαλύτερα βάρη της κρίσης, αλλά τώρα να υποστηρίξουν την ανάκαμψη της χώρας και της οικονομίας. Είναι υπόθεση των δυνάμεων του δημοκρατικού κέντρου και της Σοσιαλδημοκρατίας η προώθηση αυτών των μεταρρυθμίσεων και η επανασύνδεση των πολιτικών τους με τα μεγάλα πλειοψηφικά ρεύματα της κοινωνίας. Σε αυτή την αναγεννητική προσπάθεια του χώρου θέλει να παρέμβει δημιουργικά η «Δυναμική Κοινωνία»

Ποιος εκφράζει την Κεντροαριστερά σήμερα; Συμφωνείτε με την άποψη ότι το πολιτικό μας σύστημα δεν είναι δικομματικό; Είναι υπαρκτό το δίπολο Τσίπρας – Μητσοτάκης; 

Από την πολιτική αλλαγή του 2019 και μετά διαμορφώθηκε ένα σύστημα «μικρού δικομματισμού», το οποίο εξελίσσεται πλέον σταδιακά σε μία σχεδόν «μονοπολική διακυβέρνηση» της ΝΔ. Ο κ. Μητσοτάκης διαθέτει σήμερα την «χρησιμότερη» αξιωματική αντιπολίτευση που θα μπορούσε να ονειρευτεί. Αυτή θέλει να διατηρήσει και το κατανοούμε όλοι. Η Κυβέρνηση επενδύει στο κλίμα της ανάταξης και της νέας «κανονικότητας», με εργαλεία το ευρωπαϊκό «Ταμείο Ανάκαμψης» και την «έκθεση Πισσαρίδη». Η αξιωματική αντιπολίτευση επενδύει απλώς στην δυσαρέσκεια και την φτωχοποίηση μετρώντας «νεοαγανακτισμένους» και λουκέτα. Προς το παρόν, ο μικρός δικομματισμός συναντιέται και ανταγωνίζεται στο μικρό γήπεδο του ενάμισι κόμματος. Είναι σαφές επίσης πως η λαϊκιστική Αριστερά που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια οπισθοδρομική δύναμη. Σε πολλά ζητήματα δε -όπως είδαμε με τη ψήφο των ελλήνων του εξωτερικού- ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αντιδραστική δύναμη και πολιτικά ιδιοτελής. Η κυβερνητική αποτυχία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε συνδυασμό με την αντιπολιτευτική αστάθεια του ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγουν το δρόμο για τις διεργασίες στο χώρο του προοδευτικού Κέντρου και της Κεντροαριστεράς. Όταν πυκνώσουν αυτές οι διεργασίες, θα αλλάξουν και τα ρεύματα της κοινωνικής πλειοψηφίας.  

Δύο χρόνια μετά πως καταφέρνει και αντέχει – τουλάχιστον δημοσκοπικά –  η κυβέρνηση; 

Η κυβέρνηση αντέχει γιατί κατάφερε μέχρι σήμερα να περάσει επικοινωνιακά την εικόνα ότι η πολιτική είναι μόνο η «διαχείριση κρίσεων». Πιστώθηκε τα θετικά αυτής της διαχείρισης και διαμόρφωσε τις εντυπώσεις που προήλθαν περισσότερο από τη σύγκρισή της με την ανερμάτιστη προηγούμενη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αν δούμε, ωστόσο, μια σειρά από νομοσχέδια η εικόνα είναι αρκετά διαφορετική. Οι βασικές μεταρρυθμίσεις στην δημόσια διοίκηση, στην εκπαίδευση, στην υγεία, στη Δικαιοσύνη, στην οικονομία είτε καθυστερούν είτε απλά έχουν βαλτώσει. Συχνά, επίσης, η θολή έως και πολιτικά ξεπερασμένη γραμμή της αντιπολίτευσης δεν αφήνει να φανεί το βάθος των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, που έχει ανάγκη η χώρα. Στο πεδίο των μεταρρυθμίσεων για να αποκτήσει ένταση η παρέμβαση ενός πολιτικού χώρου πρέπει να αγγίζει και να αλλάζει θετικά τη ζωή και την καθημερινότητα του πολίτη. Εκεί δημιουργούνται οι νέες κοινωνικές και πολιτικές πλειοψηφίες.
Σε κάθε περίπτωση η «νέα κανονικότητα» μετά την πανδημία απαιτεί συγκροτημένες προοδευτικές πολιτικές με θετικό αποτύπωμα για την κοινωνία και εκεί θα κριθεί η Κυβέρνηση: στην ανάταξη της χώρας, της οικονομίας, της κοινωνικής συνοχής και της ανάπτυξης.

Ήσασταν κοντά στη Φώφη Γεννηματά. Τώρα στηρίζετε τον κ. Λοβέρδο. Αυτό να το εκτιμήσουμε ως πολιτική απόφαση και κριτική προς την τωρινή ηγεσία του ΚΙΝΑΛ ή υπάρχουν προσωπικοί λόγοι; 

Ευτυχώς, στην πολιτική όλα γίνονται δημόσια και τίποτε δεν μένει «προσωπικό». Έχω υπηρετήσει τον χώρο της δημοκρατικής παράταξης, σε καιρούς δύσκολους, και έχω συνεργαστεί στενά σχεδόν με όλους τους υποψήφιους για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ. Το κριτήριο μου ήταν και παραμένει σταθερά το ίδιο: η επαναφορά της παράταξης στην πολιτική και ιδεολογική της ηγεμονία, η επαναφορά της παράταξης στη διακυβέρνηση. Το πραγματικό λοιπόν ερώτημα δεν είναι τι θα ψήφιζα εγώ στις εσωκομματικές εκλογές, αλλά τι πραγματικά θα συνέβαινε αν ένα κόμμα με σαφές ευρωπαϊκό, σοσιαλδημοκρατικό και μεταρρυθμιστικό στίγμα, κατόρθωνε να συσπειρώσει το κοινωνικό Κέντρο, να διεκδικήσει τις διάσπαρτες μεταρρυθμιστικές και φιλελεύθερες δυνάμεις, να απευθυνθεί, δηλαδή, στη δυναμική κοινωνία, που διψάει για μεγάλες τομές και αλλαγές, για σταθερότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και ευημερία; Το ερώτημα ήδη διατυπώνει και το στοίχημα της επόμενης περιόδου για πολλούς προοδευτικούς πολίτες, το οποίο και θέλουμε να κερδίσουμε.

Ειδήσεις σήμερα

Χριστοδουλάκης στο topontiki.gr: Συντηρητική η αντίληψη της ΝΔ – Χωρίς ταυτότητα ο ΣΥΡΙΖΑ

Χατζηγιαννάκης στο topontiki.gr: Ο Μητσοτάκης δέχεται εισηγήσεις για εκλογικό «αιφνιδιασμό»

Ανάλυση: Τι εμποδίζει τις κυρώσεις στη Λευκορωσία – Το νέο ευρωπαϊκό status με την Ρωσία