«Ήταν ένα περίεργο απόγευμα», λέει ένας από τους χαρακτήρες, κλείνοντας το έργο του Λαρς Λορέν «Φθινόπωρο Χειμώνας» (1988).

Ένα απόγευμα με το καθιερωμένο μηνιαίο γεύμα μιας οικογένειας που, ωστόσο, δεν ήταν απλώς περίεργο αλλά θυελλώδες. Διότι, ενώ ξεκίνησε ως μία ευχάριστη συνάντηση του γιατρού Χένριχ και της συζύγου του Μαργαρίτα με τις δύο κόρες τους, εξελίχθηκε σε μια αβυσσαλέα μάχη που ξέβρασε απωθημένα, μυστικά και σχέσεις βαθιά διαταραγμένες.

Το πρώτο και κυριότερο ερέθισμα έδωσε η μικρότερη, η Άννα, ανύπαντρη μητέρα με ένα παιδί, σερβιτόρα σε ένα γκέι μπαρ που αντιμετωπίζει σοβαρές οικονομικές δυσκολίες. Στις υστερικές εκρήξεις της κατακεραυνώνει την οικογενειακή αναλγησία και κυριότερα την καταπιεστική μητέρα της, που πιστεύει ότι δηλητηρίασε τη ζωή της.

Και αργότερα ακολούθησε η εξομολόγηση της επιτυχημένης Εύας, που παρότι έχει σύζυγο, καλή – αλλά εξαντλητική – δουλειά και δεν στερείται χρημάτων, πίσω από το πέπλο του αστικού καθωσπρεπισμού κρύβει απέραντη δυστυχία. Αφηγείται κατ’ επέκταση την αποτυχία του γάμου της και τον εφιάλτη της στειρότητας.

Από την άλλη, οι γονείς, παρότι υπεύθυνοι για όλες τις συμφορές, αποκαλύπτουν και τη δική τους δυσλειτουργική σχέση.

Στο τέλος μοιάζει να επικρατεί ανάμεσά τους μια σύμπνοια, αφήνοντας όμως ως παρακαταθήκη το αλκοόλ, τα ηρεμιστικά χάπια, τον μεθυσμένο θυμό τους και την απόγνωση.

Το έργο του Σουηδού δραματουργού, ο οποίος θεωρείται ότι επηρεάστηκε από τον Στρίντμπεργκ και τον Μπέργκμαν, εναλλάσσοντας υπαινικτικές σιωπές με έντονες αντιπαραθέσεις, διεισδύει στους ήρωες και ανατέμνει με μαεστρία τις ιδιαιτερότητες των χαρακτήρων τους.

Ερεθίζοντας το νευρικό σύστημα του θεατή και εκμαιεύοντας μια βαθιά ψυχολογική δυσφορία, αποκτά, εν τέλει, αλληγορική υπόσταση. Τα πρόσωπά του δεν είναι απλώς άνθρωποι της διπλανής πόρτας αλλά συμβολίζουν τις συνέπειες που έχουν πάνω τους οι συνθήκες της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Η δωρική και ουσιώδης παράσταση του Νίκου Μαστοράκη με το εύστοχο, λιτό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου, αναδεικνύει τις προσωπικότητες των ηρώων και την κλιμάκωση των συγκρουσιακών καταστάσεων, δίνοντας το προβάδισμα στις ερμηνείες των ηθοποιών.

Η Άννα της Άννας Καλαϊτζίδου, έχοντας τον πιο αβανταδόρικο ρόλο ως μία διαταραγμένη και εκτός ορίων γυναίκα που υποκύπτει σε υπερβολές, δίνει τον καλύτερο εαυτό της.

Η Μαρία Καλλιμάνη υποστηρίζει σθεναρά την ψεύτικη ευτυχισμένη εικόνα της Εύας, που στη συνέχεια θρυμματίζεται.

Η Μπέττυ Αρβανίτη δίνει ένα ουσιαστικά ολοκληρωμένο πορτραίτο της μητέρας, καθώς αφενός υποστηρίζει με δυναμισμό την κυριαρχική της φύση φλερτάροντας με την καταστροφή και αφετέρου φωλιάζει στη σκιά των δικών της προβλημάτων.

Ο χαμηλόφωνος Άλκης Παναγιωτίδης, τέλος, ως ένας ουδέτερος σύζυγος και πατέρας, αμέτοχος σε όσα διαδραματίζονται, φέρνει στον νου έναν άνδρα που τα μάτια του ήταν στεγνά ενώ στην ψυχή του κυλούσαν δάκρυα.

Διαβάστε επίσης:

Σε διπλή «μέγγενη» η κυβέρνηση

ΣΥΡΙΖΑ: Περιορισμοί για όλους, SOS για τα νοσοκομεία, επίταξη ιδιωτικών κλινικών

Τηλεργασία: Την προκρίνει το υπουργείο Εργασίας ως κύριο μέτρο κατά του κορωνοϊού