Καθώς η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, μπήκε οριστικά στα ημερολόγια των νεότερων χρόνων, όλοι, ανάλογα με τις δυνατότητές τους προσπαθούν να κάνουν κάτι ιδιαίτερο εκείνη την ημέρα. Ανθοδέσμες παραγγέλνονται, κουτιά με λαχταριστά σοκολατάκια αμπαλάρονται, δώρα αγοράζονται, και ρομαντικά δείπνα κανονίζονται απ’ όλους όσοι επιθυμούν να δηλώσουν με κάθε τρόπο τον έρωτα και την αγάπη τους.

Ταυτόχρονα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που συνδυάζουν τη γιορτή των ερωτευμένων με κάποιο διήμερο ταξίδι – έκπληξη, σε κάποιον ρομαντικό προορισμό. Τα πρωτεία σ’ αυτές τις περιπτώσεις έχουν κάποιες όμορφες πόλεις της Ευρώπης, αλλά φαίνεται πως πάνω από όλες τις πρωτεύουσες, το Παρίσι έχει χριστεί από τους Αμερικανούς, τους Ασιάτες, και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, ως «απόλυτη πρωτεύουσα του έρωτα».    

Παρίσι του έρωτα

Είναι αλήθεια ότι το Παρίσι έχει πάρει αυτόν τον τίτλο από τον 19ο αιώνα, όταν η συντηρητική Ευρώπη, στέναζε κάτω από τον συντηρητισμό και τη μνησικακία. Στο Παρίσι εύρισκαν καταφύγιο όλα τα ελεύθερα πνεύματα, που κινδύνευαν με πολυετείς φυλακίσεις στο Λονδίνο της βασίλισσας Βικτωρίας. Πολλοί συγγραφείς, ποιητές, διανοούμενοι, και  «ελευθεριάζοντες» άνθρωποι, περνούσαν το κανάλι ρίχνοντας πίσω τους μια μαύρη πέτρα.

Από τον Λόρδο Βύρωνα έως τον Όσκαρ Ουάιλντ, και από τους Ρώσους εμιγκρέδες έως τον ροκ ποιητή Τζιμ Μόρισον, το πνεύμα, και κυρίως ο έρωτας, πάντα εύρισκαν απάνεμο λιμάνι στο Παρίσι.

Ένα παλαιό πορνείο

Το Maison Souquet (Mεζόν Σουκέ), είναι ένα «hotel particulier», δηλαδή μια μονοκατοικία αλλοτινών καιρών. Βρίσκεται από τον 19ο αιώνα στα όρια της Μονμάρτρης, και συγκεκριμένα στο Νο 10 της οδού Bruxelles, και από το 1870 έως το 1880, λειτουργούσε ως σχολείο θηλέων, με την επονομασία «Ecole Paulin».

Στις αρχές του 20ού αιώνα, γύρω στα 1905, η μαντάμ Σουκέ, αγόρασε το κτίριο και το διαμόρφωσε σε «maison close», δηλαδή σε ένα διακριτικό πορνείο πολυτελείας, όπου μπορούσε να προσφέρει στην εκλεκτή πελατεία της κάθε είδους απολαύσεις. Το σπίτι της μαντάμ Σουκέ, δεν ήταν για τους λιπόψυχους, και έγραψε ιστορία σ’ εκείνη την χρυσή περίοδο του Παρισιού, που εμείς οι νεότεροι αποκαλούμε «Μπελ Επόκ».

Έναν αιώνα αργότερα, το 2013, το κτίριο αγοράστηκε από έναν όμιλο ξενοδοχείων και άρχισε να διαμορφώνεται σε μικρό ξενώνα πολυτελείας, διατηρώντας όλα εκείνα τα στοιχεία του «hotel particulier» που το έκαναν διάσημο, δηλαδή λίγα δωμάτια, προσεγμένοι χώροι, και ονειρική διακόσμηση.  Το έργο αυτό ανέλαβε ο διακοσμητής Ζακ Γκαρσιά, προσωπικός φίλος και διακοσμητής του Υβ Σαιν Λοράν, ο οποίος δούλεψε δύο ολόκληρα χρόνια, προσπαθώντας να δώσει στον διάσημο αυτόν «οίκο ανοχής», την πρώτη του αίγλη. Για να το καταφέρει ο Γκαρσιά μελέτησε εκτός από τα παλιά σχέδια του σπιτιού, και εκατοντάδες σχέδια και φωτογραφίες από τα πορνεία της Μπελ Επόκ, ενώ αναζήτησε έμπνευση και από τα διακοσμητικά στοιχεία και μοτίβα που κυριαρχούσαν στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού αιώνα.

Το «στήσιμο» του ξενοδοχείου Maison Souquet, βασίζεται σε μια διαδοχή σαλονιών που αποτελούσε και τη βασική διαρρύθμιση που είχαν οι «οίκοι των απολαύσεων» της εποχής εκείνης. Σήμερα, ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει τρία σαλόνια: το σαλόνι «Χίλιες και μία Νύχτες» (Le Salon des Milles et Une Nuits), το σαλόνι των «Μικρών Απολαύσεων» (Le Salon des Petites Bonheurs), το σαλόνι «του Νερού», (Le Salon d’ Eau), και τον Χειμωνιάτικο Κήπο (Le Jardin d’ Hiver).    

 Στον πρώτο χώρο που ήταν ένα ιδιαίτερο σαλόνι, σύχναζαν πολιτικοί, τραπεζίτες, βιομήχανοι και καλλιτέχνες σε απόλυτα «prive» συνθήκες. Το βασικό έπιπλο αποκτήθηκε από ένα παλαιό σπίτι του Βελγίου, ο χώρος διαθέτει κρυφά παιχνίδια, και μαυριτάνικο αραμπέσκ στυλ διακόσμησης με βαριά υφάσματα. Στο δεύτερο χώρο, γινόταν η επίδειξη των «θεραπαινίδων της Αφροδίτης» και η γνωριμία τους με τους πελάτες, ενώ το σαλόνι «του Νερού» βρίσκεται στο υπόγειο, με υπόγεια πισίνα και θέρμες, και το ταβάνι διακοσμημένο με αστερισμούς. Ο χειμωνιάτικος κήπος είναι ένας χώρος σχεδόν «αίθριος» για τους καπνιστές, ίσως και για ένα τελευταίο ποτό.

Το ιδιαίτερο αυτό ξενοδοχείο, διαθέτει 20 δωμάτια, εκ των οποίων μια «junior suite» και μία «double suite». Το κάθε δωμάτιο έχει δική του ιδιαίτερη διακόσμηση, και δικό του όνομα, προς τιμή κάποιων θρυλικών εταίρων. Το δωμάτιο της Μπελ Οτερό, το δωμάτιο της Αφροδίτης, το δωμάτιο της Λιαν ντε Πουζί, το δωμάτιο της Παϊβά, το δωμάτιο της Καστιλιόνε. Οι θεματικές είναι διαφορετικές: ινδική, κινέζικη, ιαπωνική, ελληνική.

Οι διακοσμήσεις χάνουν τον προφανή μονοσήμαντο χαρακτήρα τους και γίνονται μέρος της μυθολογίας αλλά και της νέας αφήγησης του χώρου. Υφάσματα βαρύτιμα, υφάσματα μεταξωτά, κεντημένα, χρώματα που δημιουργούν αίσθηση, έπιπλα εποχής, συλλεκτικά αντικείμενα, σπάνια ξύλινα έπιπλα, βαριοί καθρέπτες, μπουαζερί και παμπάλαιες τεχνικές, σμάλτα, μάρμαρα, όνυχες, φωτισμοί και πολυέλαιοι από γυαλί μουράνο. Όλα συντελούν ώστε να συντηρηθεί ο μύθος.

Έτσι, αν ποτέ σάς φέρει ο δρόμος σας στα μέρη εκείνα, θυμηθείτε: Hotel Maison Souquet, 10, rue de Bruxelles, στη Μονμάρτρη…

Διαβάστε επίσης:

Οι μασίστες της Αθήνας: Από τον Κουταλιανό στον Γιώργο Τρομάρα (Videos/Photos)

Τροχαία δυστυχήματα: 5 διάσημοι Έλληνες που έχασαν τη ζωή τους στην άσφαλτο (Videos / Photos)

Μονακό: Μία χώρα για σύγχρονους πρίγκιπες (Photos/Videos)