Η Πανδημία της COVID-19 υπογραμμίζει με τον πιο επιτακτικό τρόπο, ανάμεσα στα άλλα, την ανάγκη για λιγότερο «υβριστική» (με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου» πολιτική ηγεσία, αποκαλύπτοντας τις απειλές που εγκυμονεί η αλαζονική λήψη αποφάσεων, όσων βρίσκονται στην εξουσία.

Το Σύνδρομο της Ύβρεως σχετίζεται με την εξουσία και είναι ακόμη περισσότερο πιθανό να εκδηλωθεί όσο μεγαλύτερο είναι το διάστημα που ένα άτομο ασκεί την εξουσία και όσο μεγαλύτερη είναι η εξουσία αυτή, ενώ η «Άτις» των μοντέρνων καιρών μας (η θεότητα που, κατά τη μυθολογία, τύφλωνε τους ηγέτες της αρχαιότητας οι οποίοι διέπρατταν την «Ύβριν») μπορεί να κληθεί, πλέον, ενίσχυση της θετικής αυταπάτης λόγω παρατεταμένης έκθεσης στην εξουσία. Η «Άτις» μπορεί επίσης να θολώνει την οπτική όσων έχουν την ευθύνη λήψεως των αποφάσεων, μέσω ενός ορμονικού δρόμου, καθώς η ανάληψη ρίσκων δείχνει να είναι μια ορμονο-επηρεαζόμενη διαδικασία, καθώς και μέσω της σεροτονίνης, η οποία επίσης ενέχεται στη ρύθμιση της διαδικασίας λήψεως αποφάσεων και επεξεργασίας πληροφοριών που έχουν να κάνουν με ενδεχόμενη «τιμωρία». Ανεπάρκειες αυτής της νευροβιολογικής επεξεργασίας μπορεί να σχετίζονται με το «Σύνδρομο της Ύβρεως».

Άλλα ερευνητικά ευρήματα μπορούν να εισφέρουν πληροφορίες σχετικώς με τη νευροανατομική «εντόπιση» της «Άτης», καθώς μέτωπο-ραβδωτές και μεταίχμιο-ραβδωτές ντοπαμινεργικές οδοί έχουν προσδιορισθεί ως σημαντικοί ρυθμιστές των παρορμητικών συμπεριφορών. Για τους λόγους αυτούς, ίσως θα έπρεπε να αναλογισθούμε την επιλογή πολιτικών ηγετών και κρατικών αξιωματούχων των οποίων ο λιγότερο ρέπων προς την αυταπάτη χαρακτήρας είναι περισσότερο πιθανόν να αποδειχθεί άφλεκτος απέναντι στην καταστροφική φωτιά της Ύβρεως, ιδιαίτερα δε σε περιόδους κρίσεως όπως είναι η τρέχουσα Πανδημία της COVID-19. Ειδικά στην εποχή του SARS-CoV-2, οφείλουμε να εισφέρουμε όλες τις επιστημονικές αποδείξεις που μπορούμε να βρούμε, ώστε να αντιμετωπίσουμε τη μεθυστική επίδραση της εξουσίας, έχοντας πάντα στο μυαλό μας πως δεν υπάρχει φαρμακευτική αγωγή κατά της «Ύβρεως» και πως είναι απίθανο να δούμε βελτίωση αυτής της εννοιολογικής κατασκευής μέσω της φαρμακολογίας.

Προτού, λοιπόν, εγκαταστήσουμε θεσμικές διαδικασίες για την έγκαιρη διάγνωση της «Ύβρεως» και τον συνακόλουθο περιορισμό της εξουσίας των ηγετών μας, θα πρέπει να εστιάσουμε στα κριτήρια βάσει των οποίων τους εκλέγουμε και ίσως να συμπεριλάβουμε σε αυτά την προϋπάρχουσα καταθλιπτική διάθεση, ειδικά αν λάβουμε υπόψιν μας πως αυτοί οι ηγέτες μπορεί να κληθούν να διαχειριστούν εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, όπως είναι το ξέσπασμα της Πανδημίας, οι οποίες απαιτούν αυξημένη ενσυναίσθηση στη λήψη των αποφάσεων.

* Ψυχίατρος – Διδάκτωρ Παν/μίου ΑθηνώνΠρόεδρος ΔΣ ΚΕΘΕΑ, Μέλος Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας 

Διαβάστε επίσης:

Εσωκομματικές εκλογικές διαδικασίες και πολιτικοί συσχετισμοί – Παρελθόν και παρόν

Ο άνθρωπος που στιγμάτισε την χώρα του!

Κυοφορούμενος νόμος περί Παιδείας: Ανάγκη ανασχεδιασμού των Πανεπιστημίων και αλλαγής νοοτροπίας μας