Υπάρχει ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είναι φιλορωσικό. Εξ ου και η αντίδραση της Ζαχάροβα η οποία προσπαθεί να εκμεταλλευτεί αυτό το εγχώριο αντεθνικό μέτωπο υπέρ των αυτοκρατορικών ρωσικών βλέψεων.

Αυτή η παράδοση στην Ελλάδα βασίζεται σε μια κολοσσιαία ιστορική παρεξήγηση και πλαστογράφηση που εκμεταλλεύεται άγρια την άγνοια και τις προκαταλήψεις και ταυτόχρονα εκδηλώνεται μέσα από έναν έντονα καλλιεργημένο μεταπολιτευτικό αντιαμερικανισμό ο οποίος ενώνει επίσης όλα αυτά τα κοινωνικά στρώματα που συγκροτούν ένα συμπαγές μέτωπο. Το μέτωπο που εν πολλοίς σε μιαν ακραία ιστορική συγκυρία εκδηλώθηκε με το 63% εναντίον της Ευρώπης – και κατά συνέπεια, της Δύσης. Ευτυχώς, αποφύγαμε μια εθνική τραγωδία, ωστόσο, όχι τον κίνδυνο που εγκυμονεί το εκρηκτικό μίγμα ολοκληρωτισμού και σκοταδισμού που βρίσκεται εν ισχύ στην Ελλάδα. Αριστερά, ακροδεξιά, εκκλησιαστικοί κύκλοι αποτελούν τον βασικό κορμό έκφρασης αυτού του επικίνδυνου μετώπου. 

Με την κήρυξη του εγκληματικού πολέμου της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας, όλες αυτές οι ομάδες απελευθέρωσαν τα φιλορωσικά τους αισθήματα, άκριτα, ανιστόρητα και εθνικά επικίνδυνα. Ένα βασικό όσο και απαράδεκτο από κάθε άποψη, επιχείρημα που τέθηκε αμέσως στον προπαγανδιστικό «τάχα μου-διάλογο», είναι η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Γιατί η Δύση δεν αντέδρασε έτσι στην τουρκική εισβολή και αντιδρά στη ρωσική;

Στην περίπτωση της Ουκρανίας, έχουμε την απροκάλυπτη εισβολή με τα πιο επαίσχυντα, άθλια και προσχηματικά επιχειρήματα σε μιαν ανεξάρτητη χώρα όπου η Ρωσία αμφισβητεί την εθνική υπόσταση ενός λαού και προφανώς την κρατική του οντότητα. Για τον Πούτιν δεν υπάρχει Ουκρανία.

Ας θυμηθούμε λοιπόν για μιαν ακόμη φορά τι έγινε στην Κύπρο, για τελειώνουμε με τα βασικά. Έχει περάσει ήδη μισός αιώνας και ακόμα υποκρινόμαστε πως δεν έχουμε καταλάβει τι συνέβη.

Στην Κύπρο έχουμε μιαν  Ε Λ Λ Η Ν Ι Κ Η  επέμβαση με την μορφή οργάνωσης πραξικοπήματος εναντίον μιας ανεξάρτητης χώρας. 

Η Ελλάδα ήταν που παραβίασε τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και έδωσε την ουρανοκατέβατη αφορμή στην Τουρκία που ήταν και εγγυήτρια δύναμη, να επέμβει. Τι είναι δύσκολο να καταλάβουμε; Η χούντα του Ιωαννίδη έλαβε αυτήν την τυχοδιωκτική απόφαση – και μάλιστα είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που αυτή περιγράφεται στο τελευταίο βιβλίο του Παπαχελά μέσα από ντοκουμέντα και αδημοσίευτες συνομιλίες των χουντικών που ήρθαν στο φως, όπως και ο τραγέλαφος που ακολούθησε με τους προδότες της χούντας. Η Ελλάδα είναι υπεύθυνη και αυτό δεν παραγράφεται. Ας αντιμετωπίσουμε κάποια στιγμή την αλήθεια αυτή, ας την κοιτάξουμε κατάματα κι ας πάψουμε να ασεβούμε στο όνομα της τραγωδίας της Κύπρου λέγοντας και γράφοντας ανοησίες.

Να επισημάνουμε το αυτονόητο: τα κράτη έχουν συνέχεια και ανεξάρτητα από ποιους και υπό ποιες συνθήκες λαμβάνονται καταστροφικές αποφάσεις, αυτές χρεώνονται στις χώρες – ούτε σε πρόσωπα, ούτε σε καθεστώτα. Τα λάθη, τις παραλήψεις, τα εγκλήματα και τις προδοσίες τις χρεώνονται οι χώρες κατά κύριο λόγο. Τα εγκλήματα του Χίτλερ τα χρεώθηκε  η Γερμανία, την εγκληματική εισβολή στην Ουκρανία την χρεώνεται η Ρωσία, όχι ο Πούτιν. Την εισβολή στην Κύπρο την χρεώθηκε ο ελληνισμός και όχι ο Ιωαννίδης ούτε η Χούντα. Αυτού του είδους η «χρήση» της Κύπρου δεν κάνει καλό σε κανέναν. Άλλο να φύγουν από τα κατεχόμενα οι τουρκικές δυνάμεις εισβολής κι άλλο να κουκουλωθεί η εθνική προδοσία της Κύπρου.

Μια άλλη κατασκευασμένη παρεξήγηση είναι ο ρόλος του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών. Η Κύπρος δεν ανήκε στο ΝΑΤΟ, οπότε δεν υφίσταται θέμα ΝΑΤΟ, απλά συνδέεται -για τις εντυπώσεις- από την Αριστερά που το μεγαλύτερο μέρος της εξέφραζε τότε απροκάλυπτα τις σοβιετικές θέσεις. Οι Αμερικανοί (που …πάνε με όλα!) ούτε οργάνωσαν, ούτε ενθάρρυναν μια τέτοια εξέλιξη. Επίσης, κάποια στιγμή, οφείλουμε να κατανοήσουμε και το λογικά κραυγαλέο, ότι δεν υποχρεούται καμιά ξένη χώρα να υπερασπίζεται τις εθνικές μας υποθέσεις ή να διορθώνει τα δικά μας λάθη. Αυτοί, μάλιστα, που ισχυρίζονται ότι  δεν επενέβησαν οι ΗΠΑ,  είναι οι ίδιοι που τις κατηγορούν για παρεμβατισμό…

Τέλος, το λάθος της Κύπρου συνεχίστηκε στην Ελλάδα με το να αποχωρήσουμε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Το τι σήμαινε αυτό και το πώς αποκαταστάθηκαν μερικώς οι συνέπειες αυτής της απόφασης που υπήρξε προϊόν λαϊκισμού, είναι μια άλλη υπόθεση. Ήταν μια ιστορικά λανθασμένη απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή που πάρθηκε κάτω από την ασφυκτική πίεση να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα – ήταν μια απόφαση λάθος την όποια μας επισημάνουν σήμερα οι Τούρκοι με σημασία!  

Αυτά για να ξέρουμε τι να λέμε και πού να σιωπούμε!

Διαβάστε επίσης:

Η μερική (;) αποστρατιωτικοποίηση των νησιών

Αντίπαλός μας είναι ο τουρκικός επεκτατισμός

Τι κρύβει η κυβέρνηση σχετικά με την παραχώρηση των BMP 1 στην Ουκρανία