Με επαγγελματική περιέργεια παρακολουθώ τις ανακοινώσεις του υπουργού Εξωτερικών για διαβήματα προς Σερβία και Ουκρανία τη στιγμή που ο Σέρβος υπουργός διαβεβαιώνει ότι όλες οι τυπικές διαδικασίες υπερπτήσεως του μισθωμένου αεροσκάφους ολοκληρώθηκαν σύμφωνα με τα διεθνώς κρατούντα.

Τα διαβήματα υψηλού επιπέδου, παρά τις υπουργικές διαβεβαιώσεις, σηματοδοτούν με τον εντονότερο τρόπο διμερείς σχέσεις που κλονίζονται από τη συμπεριφορά κάποιας εκ των πλευρών.

Όλες οι επαφές, οι διεθνείς συναντήσεις και οι περιοδείες ακυρώνονται μετά την ολοκλήρωση των συνομιλιών και οι συνομιλητές μας προβαίνουν σε τόσο δυσάρεστες και ακραίες ενέργειες, που στρέφονται κατά των συμφερόντων και της ασφάλειας της Ελλάδος. Οι απαιτητικές καταστάσεις της εποχής προφανώς υποχρεώνουν τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών να δημοσιοποιεί τα διαβήματα, που με εντολή του πραγματοποίησαν ο γενικός γραμματέας, καλώντας τον Ουκρανό πρέσβη στο υπουργείο Εξωτερικών, και ο Έλληνας πρέσβης στη Σερβία.

Ταυτοχρόνως όμως περισσότερο με απασχολεί ένα άρθρο για ενεργειακά θέματα με τίτλο «Out of Siberia, into the Desert? The Middle East and North Africa as Building Blocks of Europe’s Energy Transition, Simon Engelkes/Ludwig Schulz». Το διαβάζω την ώρα που η χώρα μας υποχρεώνεται να πραγματοποιεί διαβήματα.

Νέοι δρόμοι εφοδιασμού

Οι συντάκτες ασχολούνται με τις νέες τάσεις για ανεξαρτητοποίηση της Ευρώπης από τον ρωσικό εφοδιασμό και την αναζήτηση περισσοτέρων και αδέσμευτων δικτύων προμήθειας ενέργειας, κυρίως από την περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής (ΜΕΝΑ).

Στους χάρτες που παρουσιάζονται στο εκτενές και εμπεριστατωμένο άρθρο τους αναδεικνύεται δίκτυο αγωγών, που προμηθεύουν με ενέργεια την Ευρώπη από την περιοχή ΜΕΝΑ, κυρίως Βόρεια Αφρική, αλλά όπως φαίνεται η ανησυχία και το ενδιαφέρον της ενεργειακής Ευρώπης περιοριζόταν μέχρι την Ιταλία.

Την Ελλάδα δεν την είχαν εντάξει στον προγραμματισμό της ευρωπαϊκής Ενεργειακής Ασφάλειας. Στην ανάλυσή τους, που ασχολείται με τις νεότερες εξελίξεις στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, αναφέρονται στις συνεργασίες, τριμερείς, τετραμερείς, και τη δημιουργία του νέου μεσογειακού Φόρουμ Φυσικού Αερίου, υπογραμμίζεται όμως, κατά περίεργο τρόπο, αναφορά σε δήθεν αποκλεισμό της Τουρκίας.

Προφανώς οι επανειλημμένες δηλώσεις για ανοιχτές συνεργασίες, που σε κάθε ευκαιρία επαναφέρουν ΗΠΑ, Ιορδανία, Αίγυπτος, Ελλάδα, Ισραήλ και Κύπρος, είτε δεν γίνονται αντιληπτές από την υπόλοιπη Ευρώπη είτε οι αναλυτές και διαμορφωτές πολιτικής έχουν συνδέσει την ανάλυσή τους με στερεότυπα σε σημείο που περιορίζεται, ηθελημένα ή τυχαία, ο ορίζοντάς τους.

Παρωπίδες για την Τουρκία

Θυμόσαστε τους άρχοντες που έβαζαν παρωπίδες στα πανέμορφα και υπερήφανα άτια τους, ενώ ταυτόχρονα τα στόλιζαν ή τα θωράκιζαν με οτιδήποτε πιο σύγχρονο μπορούσε να τους προμηθεύσει η αγορά; Έτσι και σήμερα, πολλοί αποδέχονται εύκολα τις παρωπίδες, επειδή χωρίς ιδιαίτερο κόπο, που απαιτεί η μελέτη των δεδομένων, εξασφαλίζουν και τον καλλωπισμό!

Δεν μπορεί ο αναλυτής, ακαδημαϊκός ή πολιτικός, να μην αντιλαμβάνεται ότι η κρίσιμη κατάσταση της ανατολικής Μεσογείου προκαλείται από την άρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας στη στεριά, στη θάλασσα, στον αέρα.

Επαναφέρω λοιπόν το θέμα της πίεσης που πρέπει να ασκηθεί από την κοινωνία των πολιτών, τη διεθνή κοινότητα, την Ε.Ε., επί της Τουρκίας, ώστε να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία και τα κυριαρχικά της δικαιώματα.

Επίσης για την αξιοπιστία του διαλόγου και των πρωτοβουλιών για σταθερή ανατολική Μεσόγειο, που οι ενεργειακές της πηγές μπορούν να συμβάλουν σημαντικά στην ενεργειακή ασφάλεια της Ε.Ε., αλλά και στην ανάπτυξη των λαών, επιβάλλεται να επισημαίνεται προς όλες τις κατευθύνσεις ότι τα κυρίαρχα κράτη – μέλη της Ε.Ε. γνωρίζουν να κατανέμουν τον πλούτο της χώρας προς όλους τους πολίτες τους. Η Κυπριακή Δημοκρατία μεριμνά για το σύνολο των πολιτών της και σε περιπτώσεις που ο πολίτης αισθάνεται διακριτική συμπεριφορά εις βάρος του δικαιούται να προσφύγει προς τα αρμόδια Ευρωπαϊκά Όργανα, δυνατότητα που περιορίζεται από την κατοχική τουρκική δύναμη.

Πέρασε μισός αιώνας από την ημέρα που η κεμαλική σοσιαλιστική κυβέρνηση εισέβαλε στην Κύπρο. Όμως ακόμη και σήμερα ο ισλαμιστής κ. Ερντογάν, αμφισβητίας του κεμαλικού ορθολογισμού, σχοινοβατεί για να κατορθώσει να επανέλθει από την όχθη του Κεμαλισμού στη μεριά του Ισλαμισμού.

Ακόμη και στο θέμα αυτό υπάρχουν άλυτα προβλήματα. Πολιτικό Ισλάμ ή Ισλάμ που μπορεί κάποια ημέρα να επιλέξει ως ηγέτη του και θρησκευτικό λειτουργό; Ισλάμ με μεταρρυθμίσεις που υιοθετούν χώρες σύμβολα για τους μουσουλμάνους ή αυστηρή προσαρμογή στις ερμηνείες του σουνιτικού Ισλάμ;

Ιστορικά όμως έχει αποδειχθεί ότι κάθε ακραία θρησκευτική επιλογή, χριστιανική ή μουσουλμανική, οδηγεί σε τρομοκρατικές ακρότητες, που καμία σχέση δεν έχουν με την πίστη και την ελεύθερη θρησκευτική επιλογή του ατόμου. Δύση και Ανατολή άφησαν πίσω τον σκοταδισμό του Μεσαίωνα τους προηγούμενους αιώνες. Συναντήθηκαν και συνδημιούργησαν πολιτισμούς διατηρώντας τη διαφορετικότητά τους. Στην εξέλιξή του ο κόσμος αναζήτησε την ευημερία μέσα από τη βιομηχανική και τεχνολογική επανάσταση για να καταλήξει στην… καταναλωτίτιδα και τον καταναλωτισμό. Μέσα από διαρκείς πολέμους και περιφερειακές συγκρούσεις, αποξενωθήκαμε και το διαφορετικό μάς φοβίζει, επειδή ατυχώς εκλαμβάνεται ως απειλή για την ευημερία μας.

Διαιρεμένος κόσμος

Σε τέτοια κατάσταση βρήκε τις κοινωνίες μας η μεγάλη διεθνής οικονομική κρίση και η πανδημία. Ο κόσμος αισθάνθηκε το ρίγος της επερχόμενης απειλής του αφανούς εχθρού. Αποφασίσθηκε από πολλές πλευρές να συσπειρωθεί ο κόσμος για να αντιμετωπισθούν οι μεγάλες προκλήσεις. Τη δύσκολη άσκηση για τη διευκόλυνσή μας και για να δημιουργηθεί συσπείρωση και συναντίληψη την ονομάσαμε διεθνή αλληλεγγύη.

Όλοι συνειδητά ή παρασυρόμενοι από τις βίαιες εξελίξεις, κυρίως την πανδημία, συντάχθηκαν στην κοινή προσπάθεια. Τότε, λίγοι διαπίστωσαν ότι έπεφταν τα μονοπώλια και έχαναν τα οχυρά, τους πύργους επιβολής ενεργειακής πολιτικής. Πίστεψαν ότι ο 21ος αιώνας ήταν αρμονική συνέχεια του 20ούαιώνα, που ανεχόταν βίαιες εισβολές, επειδή ο χώρος που εισβάλλουν αποτελούσε κοινή πολιτιστική και εθνοτική μήτρα.

Διέφυγε την προσοχή των αυταρχικών κυβερνήσεων ότι η τεχνολογία και η επιστήμη διαμορφώνουν πλέον διαφορετικότητα σε πολλά κοινωνικά πεδία. Την εξέλιξη προς τις σύγχρονες επιλογές οι κουρασμένες διοικήσεις δεν έχουν δυνατότητα να την κατανοήσουν. Κυρίως όμως στις χώρες για τη διοικητική δυσλειτουργία ευθύνεται κάποιος ξεπερασμένος ηγέτης.

Ηγέτες που ανδρώθηκαν στις εποχές της εύκολης ευημερίας και του πλουτισμού. Πολλά υποσχόμενοι νέοι τραπεζίτες, χρηματιστές, στελέχη επιχειρήσεων, προερχόμενοι από μεγάλα πανεπιστήμια, έτοιμοι να αναλάβουν ακραίες πρωτοβουλίες, στα όρια του φιλελευθερισμού και των οικονομικών σχολών, που βλέπουν την αυτορρύθμιση της οικονομίας χωρίς παρεμβάσεις και περιορισμούς, απολάμβαναν οικονομικά οφέλη, που άγγιζαν ιλιγγιώδη μεγέθη.

Οι νέες οικονομικές και διοικητικές μεταρρυθμίσεις παρείχαν δυνατότητα και στα διευθυντικά στελέχη να εκατονταπλασιάζουν τις τακτικές αποδοχές τους και τις συμπληρωματικές αμοιβές τους από την επίτευξη των χρηματιστηριακών τους στόχων. Το ίδιο έγινε και στις διοικήσεις των κρατών, των διεθνών οργανισμών, της Ε.Ε. Ξεχάσθηκαν βασικές αξίες, μεταξύ των οποίων ο σεβασμός στην ελευθερία του ατόμου, αλλά και στην κυριαρχία των ανεξάρτητων κρατών.

Νέα δεδομένα

Τόσο απλή είναι η εξήγηση της πορείας του άρθρου, που ασχολείται με την ενεργειακή επάρκεια και τις περιπλοκές της στην Ευρώπη και την ανατολική Μεσόγειο. Η απειλή του ψυχρού χειμώνα και ο φόβος κατάρρευσης των οικονομιών, επειδή η άμεση αναπροσαρμογή στα νέα δεδομένα φαντάζει ανυπέρβλητη, βάζει σε πειρασμό κάθε αναλυτή να ξεπερνά με ευκολία πολλά σοβαρά γεγονότα και τις συνέπειες που δημιουργούνται από αυθαίρετες συμπεριφορές, όπως η εισβολή στην Ουκρανία, στην Κύπρο, στη Συρία.

Οι ακρότητες, οι κατάφωρες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και οι προκλητικές συμπεριφορές απολυταρχικών ηγετών δημιουργούν νέα αρνητική, προβληματική, διεθνή πραγματικότητα. Η εισβολή και η κατοχή, όσα χρόνια και αν περάσουν, αποτελούν διεθνή παρανομία που δεν παραγράφεται ούτε παραβλέπεται στον νέο κόσμο που δημιουργείται στην εποχή μας. Αναμφισβήτητα οι καταστάσεις αυτές αποτελούν τον σκληρό πυρήνα των προβλημάτων που καλείται να αντιμετωπίσει η διεθνής κοινότητα.

«Με τη σκέψη αυτή κοιμάμαι, με τη σκέψη αυτή ξυπνώ»… και τρομάζω όταν διαπιστώνω ότι το σύνολο της διεθνούς κοινότητας θα μπορούσε να θυσιάσει κάθε αρχή και αξία σε εύκολες λύσεις που απαιτούν και προσπαθούν να επιβάλλουν, κυρίως άπληστα και αδηφάγα οικονομικά συμφέροντα, παραβλέποντας τον προβληματισμό, τις πραγματικές ανάγκες και την ασφάλεια κάθε κοινωνίας, ισχυρής ή αδύναμης, επειδή… «οι στροφές μας δεν συναντάνε τις βασικές μας τις αρχές».

Διαβάστε επίσης:

Πολυτεχνείο, μύθος και παραμύθια

ΚΚΕ: «Διαρκές έγκλημα» οι φωτιές λόγω απουσίας πρόληψης

Ασυνόδευτα προσφυγόπουλα: Σχέδιο για άδεια διαμονής μετά από φοίτηση – Να αποφύγει «φαινόμενα Σαϊντού Καμαρά» θέλει η κυβέρνηση