Αυτό που καταλάβαμε με την υπόθεση της παρακολούθησης του κινητού τηλεφώνου του Νίκου Ανδρουλάκη δεν είναι ότι γίνονται παρακολουθήσεις. Αυτό το γνωρίζουν όλοι. Παρακολουθήσεις γίνονται από συστάσεως των δομών εξουσίας, σε κάθε εποχή και σε κάθε καθεστώς.

Γνωρίζουμε λοιπόν ότι οι μηχανισμοί του κράτους παρακολουθούν, για λόγους εθνικού συμφέροντος, όποιους είναι ύποπτοι ότι με τις πράξεις τους θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια και τη σταθερότητα στη χώρα.

Αυτό που δεν γνωρίζαμε στην περίπτωση του Νίκου Ανδρουλάκη ήταν ότι υπήρχε η δυνατότητα της νόμιμης παρακολούθησής του. Το παραδέχθηκε στη δήλωσή του και ο πρωθυπουργός σημειώνοντας ότι η παρακολούθηση του τότε ευρωβουλευτή και νυν αρχηγού του ΠΑΣΟΚ ήταν νόμιμη.

Τα ερωτήματα, λοιπόν, που προκύπτουν γι’ αυτήν τη νόμιμη παρακολούθηση είναι απλά:

● Για ποιους λόγους (για ποιο πράγμα) δόθηκε εντολή να παρακολουθείται ο ευρωβουλευτής και υποψήφιος αρχηγός ενός κοινοβουλευτικού «συστημικού» κόμματος;

● Ποιος αποφάσισε ότι οι λόγοι αυτοί θέτουν σε κίνδυνο το εθνικό συμφέρον;

● Ποιος έδωσε την εντολή;

● Ποιοι ήταν οι αποδέκτες του υλικού της παρακολούθησης;

● Είναι εντός των ορίων του συντάγματος ή έχουν καταστρατηγηθεί διατάξεις του προκειμένου να τεθεί υπό παρακολούθηση ένας πολιτικός αρχηγός;

Όλα τα παραπάνω ερωτήματα, τελικά, θα εξελιχθούν σε ρητορικά / φιλοσοφικά ζητήματα που θα απασχολήσουν τα πάνελ, θα συντηρήσουν την πολιτική αντιπαράθεση και θα αποτελέσουν τη βάση των συμψηφισμών στους οποίους θα καταλήξει η Εξεταστική. Κι αυτό επειδή το μόνο που τελικά ενδιαφέρει αυτούς που κυβερνούν και αυτούς που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν είναι να μην πιαστούν με τη γίδα στην πλάτη ή, αν πιαστούν, να μπορούν εύκολα να τη φορτώσουν σε κάποιον άλλον…

Διαβάστε επίσης:

Βαριές οι πολιτικές ευθύνες Μητσοτάκη – Μονόδρομος η παραίτηση κι οι εκλογές

Αυτή η φωτιά πώς σβήνει; Σίγουρα όχι με αλαζονεία και «αυτοξέπλυμα»

Κρίση εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση