Ο Καλοτζέρο Πιζάνο έγραψε στον λογαριασμό του στο Facebook το 2014 ότι ο Αδόλφος Χίτλερ «ήταν μεγάλος ηγέτης». Η άποψή του δεν θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν δεν ήταν ο συντονιστής του κόμματος των Αδελφών της Ιταλίας στο Αγκριτζέντο της Σικελίας. Δηλαδή του κόμματος που κέρδισε τις ιταλικές εκλογές.

Η Τζόρτζια Μελόνι, αρχηγός του κόμματος και η πρώτη γυναίκα που αναλαμβάνει την ιταλική πρωθυπουργία, λίγες μέρες πριν στηθούν οι κάλπες έσπευσε να διαγράψει από το κόμμα τον Πιζάνο επειδή η αποκάλυψη του ναζιστικού παραληρήματος αποτέλεσε πλήγμα στην προσπάθεια της Μελόνι να αποστασιοποιηθεί από την ακροδεξιά καταγωγή της.

Οι πάντες όμως γνώριζαν πως η Μελόνι ήταν μόλις 15 ετών όταν χτύπησε την πόρτα της νεολαίας του νεοφασιστικού Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, το οποίο είχαν ιδρύσει οι νοσταλγοί του Ντούτσε. Εξάλλου ο ίδιος ο Πιζάνο έχει περιγράψει τη Μελόνι ως «μοντέρνο φασίστα».

Η Μελόνι βγήκε στο μπαλκόνι με το σύνθημα «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια» και κατάφερε να εκτοπίσει τους δύο ανταγωνιστές της στην ιταλική δεξιά, τον ηγέτη της ρατσιστικής Λέγκας του Βορρά Ματέο Σαλβίνι και τον διάσημο για τα μπούνγκα – μπούνγκα πάρτι, ηγέτη της Φόρτσα Ιτάλια, Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Πώς έφτασε εδώ η Ιταλία

Η Ιταλία ουδέποτε βρέθηκε αντιμέτωπη με το φασιστικό παρελθόν της. Στο όνομα της εθνικής ενότητας, μεταπολεμικά, οι συνεργάτες του Μουσολίνι διασώθηκαν και κατέλαβαν θέσεις – κλειδιά στον κρατικό μηχανισμό. «Δεν υπάρχει καμία εξέλιξη» από τις φασιστικές ρίζες της ιταλικής Ακροδεξιάς, «ο νεοφασισμός παρουσιάζεται με πιο ελκυστικό τρόπο», εκτίμησε ο Πιέρο Ιγκνάτζι, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια. «Η Ιταλία είναι μια χώρα που ποτέ δεν έβαλε τέλος στο φασιστικό παρελθόν. Οι φασίστες δεν πέθαναν το 1945. Βρίσκονταν πάντα παντού», εξήγησε ο Πάολο Μπερίτζι, αρθρογράφος της «Repubblica».

Η Ιταλία ήταν από τότε έτοιμη να εκλέξει έναν «νέο Μουσολίνι». Και το έκανε σ’ αυτές τις κάλπες, όπου η Μελόνι πήγε καταγγέλλοντας τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τους τραπεζίτες, υπερασπιζόμενη μία «πατριωτική οικονομία», χωρίς τα δεσμά των ευρωπαϊκών θεσμών. Οι Ιταλοί, ύστερα από 7 κυβερνήσεις στα τελευταία 11 χρόνια, επέλεξαν την επιστροφή στο παρελθόν για να τιμωρήσουν τον Ντράγκι – που θεωρείται ο εκλεκτός της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας. Η Μελόνι κέρδισε με αντιμεταναστευτική ατζέντα και με σημαία τον ευρωσκεπτικισμό.

Τελικά όλοι χωράνε

Οι θέσεις της υποτίθεται ότι τρομάζουν τις Βρυξέλλες. Είναι έτσι όμως; Γιατί, ας πούμε, δεν τρομάζουν οι Βρυξέλλες από το αποτέλεσμα των πρόσφατων σουηδικών εκλογών ή από τις πολιτικές που ακολουθούν οι κυβερνήσεις της Ουγγαρίας και της Πολωνίας; Οι Ευρωπαίοι προσπάθησαν μεν να βάλουν χαλινάρι στον Βίκτορ Όρμπαν, αλλά πιθανότατα θα μείνουν στις απειλές για περικοπή των ευρωπαϊκών κονδυλίων αν συνεχίσει να αδιαφορεί για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Διότι η Ε.Ε. οικοδομήθηκε με τη λογική του «στρογγυλέματος»: «Τελικά όλοι χωράνε»…

Η Μελόνι έχει κατ’ επανάληψη διαβεβαιώσει ότι θα είναι πιστή στο ΝΑΤΟ, θα εξακολουθήσει να υποστηρίζει την Ουκρανία και τις κυρώσεις στη Ρωσία. Αλλά είναι γνωστή θαυμάστρια του Πούτιν, όπως και ο Όρμπαν. Το κόμμα της Μελόνι – για να μην μείνει καμία αμφιβολία για τις ιδεολογικές συγγένειες που έχει – αρνήθηκε να υποστηρίξει την έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που καταδίκαζε την Ουγγαρία για παραβιάσεις των κοινωνικών ελευθεριών.

Ωραίο μου πλυντήριο

Για την αναρρίχηση των ακροδεξιών, ρατσιστικών και ξενοφοβικών κομμάτων στην εξουσία, κάποιες πολιτικές δυνάμεις προετοιμάζουν το έδαφος.

Στην Ιταλία το φασιστικό Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα ήταν στο πολιτικό περιθώριο μέχρι τη δεκαετία του 1990, όταν η μεγάλη έρευνα για την πολιτική διαφθορά οδήγησε στην εξαφάνιση πολλών παραδοσιακών κομμάτων. Τότε τα μέλη του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος ίδρυσαν την Εθνική Συμμαχία και εμφανίστηκαν ως νεοφιλελεύθεροι συντηρητικοί. Συμμάχησαν με τη Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι για τη συγκρότηση εθνικής κυβέρνησης και ο ίδιος ο Μπερλουσκόνι είχε παραδεχτεί πως «νομιμοποίησε» τους φασίστες.

Στα τηλεοπτικά σόου και στις εφημερίδες άρχισαν να κυκλοφορούν διάφορες ψευδείς πληροφορίες για τον φασισμό, που παρουσιαζόταν ως ένα καθεστώς «που έκανε πολλά σπουδαία πράγματα».

Πολλοί Ιταλοί είναι πεπεισμένοι ότι ο Μουσολίνι έκανε το δημόσιο στεγαστικό πρόγραμμα, ενώ αυτό είχε ξεκινήσει το 1903, δηλαδή δύο δεκαετίες πριν από την άνοδο του δικτάτορα. Ένα κλισέ που υπάρχει μέχρι σήμερα είναι ότι ο Μουσολίνι είναι αυτός που έκανε τα τρένα να περνούν στην ώρα τους, ενώ στην πραγματικότητα τα δρομολόγια γίνονταν με μεγάλες καθυστερήσεις, αλλά απαγορευόταν στους πολίτες να διαμαρτύρονται για το θέμα, επειδή «ήταν προσβλητικό για την πατρίδα».

Επτά δεκαετίες μετά τον θάνατο του Μουσολίνι χιλιάδες Ιταλοί άρχισαν να μπαίνουν σε νεοφασιστικές ομάδες, με φόντο το μεταναστευτικό πρόβλημα και την οικονομική και πολιτική αστάθεια. Σε αυτό το κλίμα, το 2012, ιδρύθηκε το κόμμα Αδέλφια της Ιταλίας, από στελέχη που προέρχονταν από το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα και την Εθνική Συμμαχία. Δύο χρόνια αργότερα η Τζόρτζια Μελόνι, που ήταν μαχητικό στέλεχος της νεολαίας του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, ανέλαβε την ηγεσία του νέου κόμματος.

Νότος, Ιβηρική, Σκανδιναβία

Αντίστοιχα χαρακτηριστικά βρίσκουμε στην ισπανική πολιτική σκηνή, όπου το ακροδεξιό Vox συγκυβερνά με το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα στην περιφέρεια της Καστίγιας, όπου στις φετινές εκλογές το Λαϊκό Κόμμα βγήκε πρώτο αλλά χωρίς απόλυτη πλειοψηφία. Η λύση βρέθηκε στη σύμπλευση με τους νοσταλγούς του Φράνκο… Έτσι, για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, στην Ισπανία συγκυβερνά η Ακροδεξιά, έστω και σε τοπικό επίπεδο.

Προσφάτως η Σουηδία, που προβαλλόταν ως μοντέλο φιλελεύθερου κοινωνικού κράτους, έδωσε στη δεξιά συμμαχία την (έστω οριακή) πρωτιά και σε αυτή τη συμμαχία τον πρώτο λόγο έχει το νεοναζιστικό κόμμα των Σουηδών Δημοκρατών. Έτσι η Σουηδία ακολουθεί την τάση ανόδου των ακροδεξιών κομμάτων που παρατηρείται στη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Φινλανδία, τη Δανία, την Αυστρία, την Εσθονία, την Ουγγαρία και την Ιταλία.

Η Σουηδία, που το 2015 δέχτηκε 163.000 πρόσφυγες από τη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν και όπου οι αραβικής καταγωγής πολίτες ανέρχονται στο 5% του συνολικού πληθυσμού, ανέδειξε κυρίαρχη πολιτική δύναμη ένα ξενοφοβικό κόμμα!

Για να γίνει αυτό χρειάστηκε η παραδοσιακή Δεξιά να υιοθετήσει αντιμεταναστευτική ρητορική, που τελικά ωφέλησε την Ακροδεξιά.

Είναι φανερό ότι οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, αφού υπέστησαν τις αστοχίες των επιλογών της σοσιαλδημοκρατίας, άκουσαν το παράγγελμα «κλίνατε επί δεξιά» και, επειδή τα κοινωνικά προβλήματα είναι μεγαλύτερα από αυτά που παραδέχονται οι παραδοσιακές δυνάμεις, με κεκτημένη ταχύτητα κλίνουν ακόμα περισσότερο: «επί ακρο-δεξιά».

Ενεργειακή κρίση: Η Αθήνα «πιέζει» τις Βρυξέλλες για αποφάσεις

Προϋπολογισμός – ακορντεόν: Μικρότερο πρωτογενές πλεόνασμα με την έγκριση των δανειστών

Στην κόψη του ξυραφιού οι ελληνοτουρκικές σχέσεις – Σενάριο πολέμου στο τραπέζι