Τα τελευταία αποτρόπαια γεγονότα που αποκαλύπτονται αποδεικνύουν ότι η εφαρμογή του Νέου Ποινικού Κώδικα με τα αυστηρότερα ποινικά πλαίσια, κάθε άλλο παρά έχει αποθαρρύνει τους δράστες από την τέλεση ειδεχθών εγκλημάτων κατά της γενετήσιας ελευθερίας.

Η ανάγκη που έχει η κοινωνίας μας είναι για πρόληψη και όχι για καταστολή, γεγονός που αποδεικνύεται από τα γεγονότα. Η συνεχής αυστηροποίηση των ποινών δεν αποτελεί παρά παραδοχή της Πολιτείας ότι δε μπορεί να αντιμετωπίσει την παραβατικότητα, δικαιώνοντας έτσι όσους εδώ και καιρό επισημαίνουν τον κίνδυνο.

Είναι ενδεικτικό ότι τις ενδημικές διαστάσεις που έχει προσλάβει τα τελευταία χρόνια ο σχηματισμός ποινικών δικογραφιών για εγκλήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας, η Πολιτεία επέλεξε να τις αντιμετωπίσει με αυστηροποίηση τόσο του πλαισίου των προβλεπόμενων ποινών όσο και της λεγόμενης «πραγματικής» έκτισης των ποινών εντός της φυλακής.

Η βασική τροποποίηση του άρθρου 336 του Ποινικού Κώδικα όπου και τυποποιείται το αδίκημα του βιασμού (για το οποίο προβλέπεται ποινή 10 έως 15 ετών) είναι η πρόβλεψη ποινής ισοβίου καθείρξεως αν η πράξη τελέστηκε από δύο ή περισσότερους δράστες που ενεργούσαν από κοινού ή είχε ως συνέπεια τον θάνατο του παθόντος ή αν ο παθών είναι ανήλικος. Σε αντίστοιχες τροποποιήσεις με βασικό προσανατολισμό την προστασία της ανηλικότητας σε συνδυασμό με τη γενετήσια ελευθερία προέβη ο νομοθέτης και σε λοιπά άρθρα του Ποινικού Κώδικα με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα το άρθρο 339 (Γενετήσιες πράξεις με ανηλίκους ή ενώπιόν τους) και το άρθρο 342 (Κατάχρηση ανηλίκων).

Αναφορικά δε με την έκτιση των ποινών εντός της φυλακής, θεωρήθηκε ενδεδειγμένη λύση η επέκταση των κατώτατων χρονικών ορίων παραμονής του καταδικασθέντος στη φυλακή. Έτσι, σε περίπτωση που κάποιος καταδικασθεί για κάποιο κακούργημα που σχετίζεται με τη γενετήσια ελευθερία πρέπει να εκτίσει εντός της φυλακής τουλάχιστον τα 4/5 της ποινής του -σε αντίθεση με τα 3/5 για λοιπά αδικήματα- εκ των οποίων τα 3/5 αφορούν πραγματική έκτιση –σε αντίθεση με τα 2/5 για λοιπά αδικήματα-. Για να γίνει κατανοητό, αν κάποιος καταδικασθεί για το αδίκημα του βιασμού σε 15 χρόνια κάθειρξη θα εκτίσει υποχρεωτικά στη φυλακή τουλάχιστον 9 χρόνια και θα πρέπει να έχει συμπληρώσει επιπλέον 3 χρόνια σε ευεργετικά ημερομίσθια για να έχει τη δυνατότητα να αποφυλακισθεί υπό όρους κατά το άρθρο 105Β του Ποινικού Κώδικα.

Δυστυχώς όμως είναι προφανές ότι η αυστηροποίηση των ποινών δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα προκειμένου να αποθαρρυνθούν οι δράστες των ειδεχθών εγκλημάτων κατά της γενετήσιας ελευθερίας. Πλέον είναι αναγκαίο να υπάρξει πρόληψη και όχι απλή καταστολή, γεγονός που αποδεικνύεται από τα γεγονότα.

*Ο Θεόδωρος Μαντάς είναι δικηγόρος-ποινικολόγος, μέλος ΔΣ του ΔΣΑ

Διαβάστε επίσης:

Μη «φοβάσαι» να πεις γυναικοκτονία

«Έτσι πρέπει να γίνει και έτσι θα γίνει»

Ο Γιάνης, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ/Κίνημα Αλλαγής