Το Οροπέδιο είναι μια μεγάλη επιφάνεια του εδάφους, επίπεδη ή ελαφρά κυματοειδής, η οποία βρίσκεται σε υψόμετρο το λιγότερο πάνω από μερικές εκατοντάδες μέτρα. Είναι επίσης και ένα λογοτεχνικό περιοδικό που κυκλοφορεί από το 2006 και ταυτόχρονα ένας ιδιαίτερος εκδοτικός οίκος που διευθύνει ο συγγραφέας Δημήτρης Κανελλόπουλος με πολύ μεράκι και πολύ κόπο!

Ο εκδοτικός προσανατολισμός των εκδόσεων Οροπέδιο έχει να κάνει κυρίως με τη λογοτεχνία, ελληνική και ξένη (πεζογραφία – ποίηση), αλλά και με διάφορα ενδιαφέροντα και σπάνια δόκιμα. Οι τίτλοι είναι προσεκτικά επιλεγμένοι μέσα από κείμενα που στις περισσότερες περιπτώσεις κυκλοφορούν για πρώτη φορά στη χώρα μας. Οι μεταφράσεις είναι πάντα εξαιρετικές και γενικότερα η ποιότητα των εκδόσεων θαυμαστή. Οι παροικούντες την εκδοτική Ιερουσαλήμ γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες αλλά και τις αντιξοότητες αυτής της δραστηριότητας. Το μοντέλο του μικρού εκδοτικού οίκου, συνήθως δίχως μόνιμους συνεργάτες ή με ελάχιστους, κατατάσσεται περισσότερο στο χόμπι, σε συνδυασμό με μιαν επαγγελματική ενασχόληση. Έτσι, συνήθως σ’ αυτές τις εκδόσεις κυριαρχεί το μεράκι – που φαίνεται κιόλας! Πρόκειται για κοπιώδη εργασία που δεν είναι αντιληπτή σ’ αυτούς που δεν ξέρουν, αλλά, έτσι κι αλλιώς, αυτή η δουλειά σε αυτά τα επίπεδα πρέπει πριν από όλα να σου αρέσει. Το θέμα μας, ωστόσο, δεν είναι ο ρομαντισμός, ούτε οι ρομαντικές χειρονομίες, αλλά η λειτουργία ενός μονοπρόσωπου εκδοτικού οίκου που δραστηριοποιήθηκε μέσα σε ένα περιβάλλον όπου οι συνθήκες κάθε άλλο παρά ευνοϊκές υπήρξαν.

Από τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες των εκδόσεων Οροπέδιο ξεχωρίσαμε και σας παρουσιάζουμε πριν από όλα τις «Αυτοβιογραφικές Σημειώσεις» του Ιβάν Μπούνιν, την «Αντιπολεμική σάτιρα του Βασίλη Μανή – Καζινιέρη» του Θωμά Στεργιόπουλου, το δοκίμιο «Για τον συνομιλητή – Δοκίμια για την τέχνη και τον πολιτισμό» του Όσιπ Μαντελστάμ και, τέλος, την ποιητική συλλογή «Εκδοχές της ζωής» της Φιλίας Κανελλοπούλου.

Ιβάν Μπούνιν
Αυτοβιογραφικές Σημειώσεις
Μετάφραση: Ευγενία Κριτσέφσκαγια
Επιμέλεια: Κονσταντίν Παουστόφκι
Σελ.: 210

Ο Ιβάν Μπούνιν, το δίχως άλλο, αποτελεί μια ξεχωριστή προσωπικότητα της ρωσικής λογοτεχνίας, καθώς είναι πριν από όλα ο πρώτος Ρώσος συγγραφέας που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ το 1933, μια χρονιά ιδιαίτερα σκληρή για τους λαούς της τότε Σοβιετικής Ένωσης – και ιδιαίτερα της Ουκρανίας –, που αποδεκατίζονταν από τον λιμό. Ο Μπούνιν υπήρξε εχθρός του μπολσεβικισμού, τον οποίο δεν ασπάστηκε ποτέ, και θεωρείται ο καλύτερος εισηγητής της λογοτεχνικής παράδοσης του 19ου αιώνα στον 20ό. Στο συγκλονιστικό αυτό βιβλίο, ο Μπούνιν είναι καταιγιστικός και ανελέητος δίχως να χάνει την κομψότητα του ύφους του με τη βαθύτατη ηθική του απέχθεια ενάντια στον ολοκληρωτισμό και την παντελή έλλειψη ελευθερίας. Απομνημονεύματά του είχαν δημοσιευτεί ήδη στη διάρκεια του Μεσοπολέμου, ωστόσο στις «Αυτοβιογραφικές σημειώσεις» γίνεται ιδιαίτερα δηκτικός για όλους τους καθεστωτικούς καλλιτέχνες και για διάφορους πολύ γνωστούς συγγραφείς, όπως ο Γκόρκι και ο Μαγιακόφσκι.
Διαβάζουμε από το επίμετρο του Κονσταντίν Παουστόφκι:
«Ο Μπούνιν χειριζόταν τη ρωσική γλώσσα με εκπληκτική τελειότητα. Την ήξερε τόσο καλά, όσο μπορεί να ξέρει μονάχα ένας άνθρωπος που αγαπάει ατελείωτα τη χώρα του. Η γλώσσα τού Μπούνιν είναι απλή, ενίοτε πολύ λακωνική, ακριβής, αλλά συνάμα πλούσια και μεστή ως προς τον ήχο: από τον πάλλοντα χαλκό της τελετουργικότητας ώς τη μέγιστη διαφάνεια του νερού της πηγής, από τη ρυθμική καθαρότητα ώς τις αποχρώσεις εκπληκτικής τρυφερότητας, από τον ελαφρύ σκοπό ώς τις αργές βροντές. Στον τομέα της γλώσσας, ο Μπούνιν είναι μαιτρ, σχεδόν αξεπέραστος! Όπως κάθε μεγάλος συγγραφέας, ο Μπούνιν στοχαζόταν πολύ την ευτυχία. Την πρόσμενε, την αναζητούσε και, όταν την έβρισκε, τη μοιραζόταν γενναιόδωρα με άλλους ανθρώπους…».

Θωμάς Στεργιόπουλος
Η αντιπολεμική σάτιρα του Βασίλη Μανή – Καζινιέρη
Σελ.: 230

Πρόκειται για ένα βιβλίο σπάνιο, ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς φέρνει στο φως έναν ξεχασμένο ποιητή, άγνωστο, αν εξαιρέσει κανείς τη δημοσίευση του αείμνηστου Γιώργου Π. Σαββίδη, που εξέδωσε ένα δυσεύρετο έργο του σατιρικού ποιητή του δευτέρου ημίσεως του 19ου αιώνα Βασίλη Μανή «Ο ψευτοπόλεμος του 1897». Έτσι, στις μέρες μας, ο Μανής ανασταίνεται και ξανασυστήνεται στο σύγχρονο ελληνικό κοινό που πέρασε – αν δεν περνά ακόμα – ένα μεγάλο διάστημα που ταιριάζει στην εποχή του ποιητή. Από το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» στη διοργάνωση των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων ενός κράτους χρεοκοπημένου, στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, στις πολεμικές αποζημιώσεις, στη χρεοκοπία, στους δανεισμούς, στην εποπτεία. Η σάτιρά του δεν υπήρξε γλυκανάλατη και είχε ως τελικό κριτικό στόχο τον μεγαλοϊδεατισμό της εποχής του, καθώς στηλιτεύει τον εθνικισμό σε μιαν ολέθρια εκδοχή του όπως τον βίωσε η χώρα εκείνης της εποχής. Η έκδοση αυτή ανασταίνει ή αποκαθιστά έναν σατιρικό ποιητή του οποίου η φωνή άξιζε να διασωθεί.
Διαβάζουμε στις εισαγωγικές σελίδες του Θωμά Στεργιόπουλου: «Λησμονημένος ελληνοεβραίος ποιητής, ο Βασίλης Μανής – Καζινιέρης είναι ο τελευταίος δημιουργός της χρυσής εποχής της ελληνικής σάτιρας. Μιας εποχής που αρχίζει με την έξωση του Όθωνα και τελειώνει το 1897, με την ήττα της Ελλάδας. Δεν χαϊδεύει αφτιά και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Μαστιγώνει αλύπητα το Παλάτι και το πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο, που σε συνεργασία με τους πατριδοκάπηλους και τους πολιτικούς αγύρτες έσπρωξαν την Ελλάδα σ’ έναν πόλεμο που ταπείνωσε την χώρα και τη γονάτισε οικονομικά».

Όσιπ Μαντελστάμ
Για τον συνομιλητή – Δοκίμια για την τέχνη και τον πολιτισμό
Μετάφραση-Πρόλογοι-Σχόλια: Ευγενία Κριτσέφσκαγια
Σελ.: 168

«Ο Μαντελστάμ πέθανε πιστός στη Μούσα του, που δεν δέχτηκε να υποκύψει στην εξουσία της ανελευθερίας», Άννα Αχμάτοβα.
Ο Όσιπ Μαντελστάμ ήταν Ρώσος ποιητής και δοκιμιογράφος που γεννήθηκε στη Βαρσοβία (τότε μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας). Οι γονείς του ήταν πλούσιοι Πολωνοεβραίοι. Στην ανατριχιαστική περίοδο της μπολσεβίκικης τυραννίας τη δεκαετία του 1930 συνελήφθη από το σταλινικό καθεστώς επειδή σε ένα του ποίημα σχολίαζε τον Στάλιν. Αρχικά, καταδικάστηκε σε εσωτερική εξορία μαζί με τη σύζυγό του. Έπειτα, δόθηκε στο ζευγάρι μια μορφή αναστολής, και μετακόμισε στο Βορόνεζ. Ωστόσο, το 1938, ο Μαντελστάμ συνελήφθη και πάλι και καταδικάστηκε σε παραμονή σε στρατόπεδο στη Σιβηρία. Πέθανε σε ένα στρατόπεδο μεταγωγής την ίδια χρονιά. Σε αυτά τα δοκίμια, ο σημαντικός αυτός Ρώσος ποιητής, πεζογράφος και δοκιμιογράφος μάς χαρίζει μια σειρά σύντομων κειμένων για ευρύτερα θέματα που αφορούν τη γραφή, το μυθιστόρημα, διάφορα λογοτεχνικά κινήματα, τη ρωσική ποίηση, άλλα γενικότερα θέματα πολιτισμού σε συνδυασμό με την έκφραση του γραπτού λόγου και την κοινωνική επιρροή που αυτός ασκεί.
Διαβάζουμε στο κεφάλαιο «Το τέλος του μυθιστορήματος» στις σελ. 113-114: «Όσον αφορά την άνθηση του 19ου αιώνα, πρέπει να παραδεχτούμε την άμεση εξάρτησή της από τη ναπολεόντεια εποποιία, που ανέβασε σημαντικά τις μετοχές της προσωπικότητας στην Ιστορία και, μέσω του Μπαλζάκ και του Σταντάλ, εμπλούτισε το έδαφος για όλο το γαλλικό και ευρωπαϊκό μυθιστόρημα. Η τυπική βιογραφία του κατακτητή και τυχεράκια Βοναπάρτη σκορπίστηκε από τον Μπαλζάκ σε δεκάδες λεγόμενα ‘‘μυθιστορήματα της επιτυχίας’’ (‘‘roman de reussite’’), όπου το κύριο κινητήριο θέμα δεν είναι ο έρωτας, αλλά η καριέρα, δηλαδή η επιδίωξη να ανέβει κανείς από τα κατώτερα, από τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, στα ανώτερα.
Το μεγαλύτερο γεγονός του 19ου αιώνα, η παρισινή Κομμούνα, μέχρι και σήμερα δεν βρήκε μιαν αρκετά πειστική απεικόνιση στο μυθιστόρημα, και ακόμα και μέχρι σήμερα, το βιβλίο του Λισσαγκαραί, ένα απλό χρονικό, παραμένει το ένα και μοναδικό πραγματικό Μυθιστόρημα της παρισινής Κομμούνας».
Από τις εκδόσεις Οροπέδιο επίσης κυκλοφορεί η νουβέλα «Το αιγυπτιακό γραμματόσημο», μετάφρ. Βιργινία Γαλανοπούλου, εκδ. Οροπέδιο, Αθήνα 2016, σελ. 135.

Φιλία Κανελλοπούλου
Εκδοχές της ζωής
Σελ.: 68

Πρόκειται για το δεύτερο ποιητικό βιβλίο της Φιλίας Κανελλοπούλου, και είναι χωρισμένο σε τρεις ενότητες: Εγώ, Εκδοχές της ζωής, Εκείνος. Ποίηση εσωτερικών τόπων, γεμάτη συναισθηματικό δυναμισμό που ξεχειλίζει ή ασφυκτιά στον στίχο, καθώς θέλει να απελευθερωθεί, να σταθεί στην άλλη όχθη της ζωής, μέσα από ένα κύμα οργής που πηγάζει από ένα εγώ που θέλει να ζήσει απεγνωσμένα. Ένα εγώ που βρίσκεται σε μια ηφαιστειώδη ανάφλεξη, καθώς διψά να γίνει κάτι που δεν γνωρίζει ακόμα, αλλά το ονειρεύεται: ζωή ατόφια, δίχως οργή, δίχως διαμαρτυρία. Να γίνει υπόγεια ποιητικά εκείνος, ο άλλος, ο απέναντι, ο κόσμος, σαν μια εκδοχή της ζωής που τρίζει και προδίδει τα βήματά της.

ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Heather Morris
Τρεις αδελφές
Μετάφραση: Λένια Μαζαράκη
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Σελ.: 520

Η αληθινή συγκλονιστική ιστορία των αδελφών Μέλερ, δυο εκ των οποίων ζουν σήμερα στο Ισραήλ, με τις αναμνήσεις τους που αποτελούν και ένα μοναδικό μάθημα για την ανθρωπότητα. Την ιστορία τους αυτή, οι αδελφές τη διηγούνται μέσω της Χέδερ Μόρρις, της Νεοζηλανδής συγγραφέως, σε αυτό το συναρπαστικό μυθιστόρημα.
«Θέλω να µου υποσχεθείτε, αλλά και να υποσχεθείτε η µια στην άλλη, πως πάντα θα αλληλοϋποστηρίζεστε· πως ό,τι κι αν συµβεί, θα είστε ενωµένες. Ότι δεν θα επιτρέψετε σε τίποτα να σας χωρίσει. Καταλαβαίνετε τι σας λέω;».
Αυτά ήταν τα λόγια του Μενάχεμ, ευτυχούς πατέρα τριών υπέροχων κοριτσιών, εκείνον τον Ιούνιο του 1929 στη Σλοβακία. Ήταν λόγια που χαράχτηκαν καλά μέσα στις παιδικές ψυχές των κοριτσιών, που η μεγαλύτερή τους δεν ξεπερνούσε τα εφτά έτη – όταν στην Ευρώπη και πάνω στον κόσμο έπεφτε η αποτρόπαιη σκιά του ναζισμού. Οι τρεις αδελφές έζησαν τον εφιάλτη των στρατοπέδων συγκέντρωσης του Άουσβιτς ως Εβραιοπούλες, εκεί που η ζωή δεν είχε επιστροφή. Ωστόσο, οι τρεις αδελφές έπρεπε να μην αθετήσουν την υπόσχεση που είχαν δώσει στον πάτερα τους.
Διαβάζουμε από το οπισθόφυλλο: «Χρόνια αργότερα οι ναζί εκτοπίζουν τη δεκαπεντάχρονη Λίβια στο Άουσβιτς. Η Σίµπι, που είναι δεκαεννέα ετών, θυµάται την υπόσχεσή τους και ακολουθεί τη Λίβια, αποφασισµένη να την προστατεύσει – ή να πεθάνει µαζί της.
Η Μάγκντα, δεκαεφτά χρόνων, παραµένει στη Σλοβακία και καταφέρνει να διαφύγει για ένα διάστηµα, όµως σύντοµα συλλαµβάνεται και αυτή και εκτοπίζεται στο στρατόπεδο θανάτου. Μέσα στη φρίκη του Άουσβιτς-Μπιρκενάου, οι τρεις αδερφές επανασυνδέονται και δίνουν µια νέα υπόσχεση, αυτή τη φορά η µια στην άλλη: ότι θα επιβιώσουν».

Linda Jaivin
Σύντομη ιστορία της Κίνας
Μετάφραση: Πέτρος Γεωργίου
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Σελ.: 372

Τα τελευταία χρόνια, η Κίνα βρίσκεται στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, όχι μόνο εξ αιτίας του αμέτρητου πληθυσμού της, αλλά και της οικονομικής της δραστηριότητας που την ανέδειξε σε ένα τεράστιο ρυθμιστικό – οικονομικό και γεωπολιτικό – παράγοντα, που πλέον παίζει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις. Η Κίνα, ωστόσο, παραμένει ένα μεγάλο μυστήριο και με τον αρχαίο πολιτισμό της, εν πολλοίς άγνωστο στον δυτικό κόσμο. Το βιβλίο αυτό, σύντομο αλλά περιεκτικό, προσπαθεί να μας κάνει κοινωνούς της κινεζικής ιστορίας. Διαβάζουμε από το οπισθόφυλλο: «Η κινεζική ιστορία είναι συναρπαστικά χαοτική. Βρίθει από περιόδους ευημερίας και βίαιες εξεγέρσεις, από επαναστάτες, καθεστωτικούς, αντιφρονούντες και σημαντικές προσωπικότητες. Αλλά και οι γυναίκες της, από τις αρχαίες πολεμίστριες ώς τις σουφραζέτες του εικοστού αιώνα, τη διαμόρφωσαν καθοριστικά, ενώ τα προαιώνια φαντάσματά της, η διοικητική διαφθορά και η διχόνοια, εξακολουθούν να στοιχειώνουν τη σημερινή Λαϊκή Δημοκρατία».

Διαβάστε επίσης:

Μια ιστορία με μυθικά θηρία στο Λονδίνο του 17ου αιώνα

Παρέα με τον Ντίκενς και την Τοκάρτσουκ!

Βιβλία νέας εσοδείας / αλλοδαπής κοπής!