Ο ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη Κυριακή έχασε 11,5 μονάδες από το εκλογικό αποτέλεσμα της 7^ης Ιουλίου του 2019, που εκ των υστέρων αναγνωρίζεται ότι ήταν μια ευκαιρία και όχι ένα «κατακτημένο» ποσοστό που τον εδραιώνει σε θέση ισχυρού δεύτερου πόλου. Λέγεται περαιτέρω, ότι έπρεπε να θεωρηθεί βάση εκκίνησης το ποσοστό των ευρωεκλογών (23,75%) και όχι των βουλευτικών εκλογών.

Και τώρα το ερώτημα είναι αν και τι ποσοστό από αυτό που χάθηκε τις τελευταίες μέρες ή ώρες πριν τις 21 Μαΐου, μπορεί να ανακτηθεί, και πώς, στις προσεχείς κάλπες της ενισχυμένης αναλογικής.

Ο Αλέξης Τσίπρας, έστειλε την περασμένη Πέμπτη το μήνυμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα εξουσίας και στις εκλογές δεν πάει για να χάσει αλλά για να κερδίσει, επομένως θα δώσει τη μάχη για κάθε ψήφο που μπορεί να κερδίσει πίσω. Χθες Δευτέρα, έκανε λόγο για «ανατροπή των συσχετισμών» έβαλε ωστόσο ένα δεύτερο σκέλος στην εξίσωση, πως σε κάθε περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει την αποτροπή της παντοδυναμίας της Δεξιάς.

Κοινώς, από τη μία έχει ως κεντρικό μήνυμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να διεκδικεί την κυβέρνηση και την εξουσία, δεν εγκαταλείπει αυτά που θεωρεί κεκτημένα, και από την άλλη ενσωματώνει και το πιο ρεαλιστικό μήνυμα – που είχε εκπέμψει άλλωστε τις πρώτες μέρες πριν την Κεντρική Επιτροπή – πως για την ώρα το θέμα της «πρωτιάς» αν όχι και της κυβέρνησης έχει κριθεί και αυτό που μένει είναι να περιοριστεί η νίκη του πρώτου κόμματος και η παντοδυναμία του. Στην πράξη αυτό σημαίνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να ανακτήσει μερικές μονάδες ώστε να πλησιάσει όσο το δυνατόν περισσότερο την ζώνη του 30%.

Και δείχνει να ποντάρει για την ώρα στο «σοκ» των ψηφοφόρων, των ψηφοφόρων που κινήθηκαν προς τα άλλα κόμματα της ελάσσονος προοδευτικής αντιπολίτευσης αλλά και των αναποφάσιστων που τελικά επέλεξαν τις τελευταίες μέρες τη Νέα Δημοκρατία. Κατά τον ΣΥΡΙΖΑ και κάποιους αναλυτές το αποτέλεσμα της θηριώδους απόστασης του πρώτου από το δεύτερο κόμμα τρομάζει ακόμη κι αυτούς που ψήφισαν τελευταία στιγμή ΝΔ εκτιμώντας ότι από την κάλπη θα προκύψει απλώς μια «κανονική» διαφορά.

Ουσιαστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να ποντάρει σε μια επανάληψη του φαινομένου του 2019 όταν μετά την κάλπη των ευρωεκλογών, στις βουλευτικές του Ιουλίου επέστρεψε στον ΣΥΡΙΖΑ ένα 8% από φόβο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Πολλοί πάντως, και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να εκτιμούν ότι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, καθώς οι συγκυρίες είναι διαφορετικές. Σήμερα όμως υπάρχει αυτός ο φόβος; Πώς άραγε προκύπτει ότι αυτοί που δεν φοβήθηκαν εξ αρχής να κάνουν το βήμα, τώρα «σοκάρονται» και μπορεί να αλλάξουν την επιλογή τους; Και πόσοι άραγε μπορεί να είναι αυτοί; Είναι δυνατόν ένα τέτοιο ερώτημα να απαντηθεί με ασφάλεια;

Το μόνο σίγουρο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να κατασκευάζει «βεβαιότητες» στις οποίες έρχεται και ποντάρει στη συνέχεια, όπως έκανε για παράδειγμα με την ψήφο των νέων. Δεν είναι εύκολο να έχει όλες τις απαντήσεις σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ώστε να σχεδιάσει μια στρατηγική προς την ανάκαμψη, αλλά μάλλον πρέπει πρώτα και κύρια να επαγρυπνεί απέναντι στις «παγίδες» που στήνει ο ίδιος στον εαυτό του.

Διαβάστε επίσης:

Πρώτα συμπεράσματα από τις εκλογές

Η απλή και άδολη «επ-Ανάσταση» του 21!

Ο ΣΥΡΙΖΑ στον καθρέφτη