Είναι η πρώτη φορά από τη δημιουργία του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου που συμβαίνει αυτή η χαοτική κατάσταση σε ό,τι αφορά την παρακολούθηση των παραστάσεων από κριτικούς και δημοσιογράφους. Και δεν είμαι η μόνη κριτικός που έλαβε την ειδοποίηση ότι τόσο στην παράσταση του Αμίρ Ρεζά Κουεστανί όσο και σε αυτή του Κρίστοφ Μαρτάλερ οι δημοσιογραφικές προσκλήσεις είχαν εξαντληθεί(;).

Αρχικά τίθεται το ερώτημα: Με ποια κριτήρια και από ποιους αποφασίζεται η επιλογή όσων θα «κοπούν» από τη λίστα των δημοσιογραφικών προσκλήσεων;

Αυτή η καινούρια τακτική όχι μόνο εκθέτει το Γραφείο Τύπου του Φεστιβάλ, αλλά ανατρέπει και τον δικό μας προγραμματισμό, γεγονός που δυσκολεύει τη δουλειά μας καθώς δεν είναι δυνατόν να καλύψουμε τις απαιτήσεις των εντύπων στα οποία γράφουμε.

Επιπλέον, χωρίς μια επαρκή παρακολούθηση των εκδηλώσεων, η εικόνα που δίνουμε στους αναγνώστες μας είναι, αν μη τι άλλο, ελλιπής.

Τέλος, ο τρόπος που συμπεριφέρεται το Φεστιβάλ σε επαγγελματίες οι οποίοι εδώ και πολλά χρόνια το υποστηρίζουν δεν δηλώνει τίποτε άλλο από περιφρόνηση.

Ελπίζω ότι δεν θα συμβεί το ίδιο και στις παραστάσεις του Ιουλίου.
 
«La Obra»

του Μαριάνο Πενσότι
 
Ο Αργεντίνος συγγραφέας και σκηνοθέτης Μαριάνο Πενσότι στο έργο του «La Obra» αφηγείται την ιδιόρρυθμη ιστορία του Σίμον Φρανκ, ενός Πολωνοεβραίου που επέζησε του Ολοκαυτώματος. Το κεντρικό πρόσωπο και alter ego του είναι ο Ουαλίντ Μανσούρ, ένας νεαρός σκηνοθέτης που φτάνει σε μια κωμόπολη της Αργεντινής με στόχο να ανεβάσει μια παράσταση βασισμένη στις μνήμες των κατοίκων που συμμετείχαν ως ηθοποιοί στις καλλιτεχνικές δημιουργίες του Σίμον Φρανκ.

Κατ΄ επέκταση, χτίζει σιγά σιγά μια τεράστια σκηνή και αρχίζει να αναπαριστά στιγμιότυπα από τη ζωή του τόσο στη Βαρσοβία όσο και στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου δολοφονήθηκαν οι γονείς του.

Ο Πενσότι δημιουργεί ένα σκηνικό που μετακινείται συνεχώς κυκλικά, παρουσιάζοντας άλλοτε τις περιπέτειες του Μανσούρ, άλλοτε τις σκηνοθετικές ακροβασίες του Σίμον Φρανκ και άλλοτε τις εμπειρίες των κατοίκων της πόλης, των οποίων την καθημερινότητα επηρέασε βαθιά όλη αυτή η διαδικασία.

Ακολουθώντας αυτή την περιδίνηση, ξεβράζονται οι τραυματικές μνήμες πολλών ανθρώπων: από τη δικτατορία στην Αργεντινή μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και από τον εμφύλιο στον Λίβανο μέχρι τα προσωπικά βιώματα. Ωστόσο, στο τέλος έρχεται μια αναπάντεχη ανατροπή. Γιατί αποκαλύπτεται πως ο Σίμον Φρανκ δεν ήταν θύμα της χιτλερικής θηριωδίας αλλά ένας ναζί που καταχράστηκε την ταυτότητα του πραγματικού θύματος. Τι μπορεί άραγε να σημαίνει η πράξη του; Ανάγκη για συγχώρεση;

Σ΄ αυτό το θέατρο μέσα στο θέατρο με στοιχεία ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, ο Πενσότι, χωρίς να αναζητά κάποια πρωτοτυπία, παραθέτει με απλότητα, αμεσότητα και ενσυναίσθηση, γεγονότα που εντέλει μας κάνουν να αναρωτηθούμε τι σημαίνει σήμερα «θύτης» και τι «θύμα».

Διαβάστε επίσης:

Γιώργος Λάνθιμος: Έμεινε έκπληκτος από την ερμηνεία της Emma Stone στο «Poor Things» (photos/videos)

Σινεμά: 6 vintage ταινίες που θα παίξουν το καλοκαίρι στα θερινά της Αθήνας (videos)

Jimi Hendrix: Σε δημοπρασία μια από τις πρώτες κιθάρες του καλλιτέχνη