Παρεξηγήσεις, ίντριγκες, μεταμφιέσεις και διάχυτος ερωτισμός, που θέτει ζητήματα σεξουαλικής ταυτότητας και ρευστότητας των φύλων, χαρακτηρίζουν τη «Δωδέκατη νύχτα» του Σαίξπηρ.

Αυτή η ανατρεπτική κωμωδία διαδραματίζεται την τελευταία νύχτα του δωδεκαήμερου των Χριστουγέννων, ενώ εμπνέεται από τις άνευ ορίων διασκεδάσεις που συντροφεύουν την αγγλοσαξονική παράδοση της «Γιορτής των τρελών» (Feast of Fools), στην οποία οι καλικάντζαροι και τα τελώνια δημιουργούν άπειρες φάρσες.

Γραμμένη το 1601 ή το 1602 η ιστορία εξελίσσεται στη μυθική Ιλλυρία, όπου έπειτα από ένα ναυάγιο η Βιόλα καταφέρνει να σωθεί, χάνοντας όμως τον δίδυμο αδελφό της, τον Σεμπάστιαν. Σ’ αυτή την αφιλόξενη χώρα η νέα κοπέλα αναγκάζεται να μεταμφιεστεί σε αγόρι για να επιβιώσει. Με το όνομα Σεζάριο εργάζεται στην αυλή του δούκα Ορσίνο, τον οποίο και ερωτεύεται.

Ωστόσο εκείνος είναι ερωτευμένος με την πενθούσα Ολίβια, η οποία τον απορρίπτει καθώς έλκεται από τον Σεζάριο. Αν και απομονωμένη, οι άνθρωποι του περιβάλλοντός της – ο προστατευτικός επιστάτης της Μαλβόλιο, ο τρελός Φέστε, ο θείος της σερ Τόμπυ και η υπηρέτριά της Μαρία – ξεφαντώνουν σε τρελά πάρτι χωρίς να σέβονται τη λύπη της.

Και οι παρεξηγήσεις συνεχίζονται μέχρι την εμφάνιση του πραγματικού Σεμπάστιαν, που είχε σωθεί από τον φίλο του Αντόνιο για τον οποίο τρέφει ιδιαίτερα συναισθήματα, υπονοώντας μια εν δυνάμει ομοφυλόφιλη σχέση. Στη συνέχεια όλοι βρίσκουν το ταίρι τους. Τέλος καλό, όλα καλά.

Ο Γιάννης Κακλέας αναδεικνύει όσα κρύβονται πίσω από τις ερωτικές παρεξηγήσεις του σαιξπηρικού κειμένου. Και μεταμορφώνοντας τον «τρελό» Φέστε σε ντραγκ περσόνα (εξαιρετικός ερμηνευτικά και κινησιολογικά ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος), προτάσσει, με κάθε τρόπο, τη ρευστότητα της ερωτικής / σεξουαλικής ταυτότητας.

Η εφευρετική παράστασή του, με την επιτυχημένη διασκευασμένη μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ (στην οποία εντάσσεται αβίαστα ακόμη και ο σύγχρονος καθημερινός λόγος) δίνει έμφαση στο μουσικοχορευτικό θέατρο. Έξοχες είναι οι μουσικές επιλογές του Γρηγόρη Ελευθερίου, που εκτείνονται από την προκλασική μουσική μέχρι ροκ μπαλάντες (αν και υπερβολικός στον ρόλο του Ορσίνο, ο Κωνσταντίνος Μπιμπής διακρίνεται στο πιάνο και στο τραγούδι, ενώ ξεχωρίζει για την εξαιρετική φωνή του ο μονωδός Πωλ Ζαχαριάδης).

Η Μαρία Καβάλη (Βιόλα / Σεζάριο), χαμηλών τόνων και υψηλών αποχρώσεων, υποδύεται επιδέξια την εναλλαγή των ρόλων της.

Ιδιαίτερα καλός είναι ο Αλέξανδρος Ζουριδάκης (Μαλβόλιο) ο οποίος, πέφτοντας στην παγίδα μιας φάρσας, από αυστηρός επιστάτης μεταμορφώνεται σε γελοία καρικατούρα προσφέροντας την πιο ξεκαρδιστική σκηνή της παράστασης.

Σκηνικά επαρκής αλλά και αδύναμη κάποιες στιγμές η Ολίβια της Ηλιάνας Μαυρομάτη.

Όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί εκτέλεσαν με συνέπεια τους ρόλους τους: Ελευθερία Παγκάλου, Παναγιώτης Παπαϊωάννου και Αλέξανδρος Σκουρλέτης. Στην επιτυχία της παράστασης συνέβαλαν τα εντυπωσιακά κοστούμια της Ηλένια Δουλαδίρη, οι χορογραφίες της Αγγελικής Τρομπούκη και οι φωτισμοί Στέλλας Κάλτσου, που έδωσαν την πρέπουσα ατμόσφαιρα στην άδεια σκηνή.

Διαβάστε επίσης:

Πέθανε η βραβευμένη ποιήτρια Μαρία Λαϊνά

Κεν Λόουτς: Ο σκηνοθέτης της εργατικής τάξης επιστρέφει με (ίσως) την τελευταία του ταινία

Λόφος Στρέφη: Αναστέλλεται η εκτέλεση έργων του Δήμου Αθηναίων μετά από προσφυγή κατοίκων στο ΣτΕ