Ότι και να πεις για τον Κεν Λόουτς είναι λίγο. Ο Άγγλος σκηνοθέτης, κύριος εκπρόσωπος του βρετανικού σοσιαλιστικού ρεαλισμού, δεν υπέκυψε ποτέ στις «σειρήνες» του Χόλιγουντ, διατηρώντας έτσι το προσωπικό του ύφος, που βρήκε τεράστια ανταπόκριση στην Ευρώπη, αλλά και στη χώρα μας.

Οι ταινίες του πάντα αποτελούν μία ευχάριστη έκπληξη, καθώς είναι από τους λίγους σκηνοθέτες, αν όχι ο μοναδικός, που μπορεί και αποτυπώνει με τέτοια ρεαλιστικότητα τις κοινωνικές και εργασιακές συνθήκες του σήμερα.

Την ώρα που άλλοι «στρογγυλεύουν» καταστάσεις ή δείχνουν «επιδερμικά» κάποια από τα προβλήματα που μαστίζουν τις σύγχρονες κοινωνίες, εκείνος επιμένει να θέτει ερωτήματα, να προβληματίζει και να κάνει (σκληρή) κριτική στις κυβερνήσεις και στο σύστημα.

Οι ταινίες του δίνουν αξία στην εμπειρία και την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων. Είναι βγαλμένες μέσα από το καθημερινό δράμα, μέσα από τις συγκρούσεις, τους αγώνες και τις χαρές της εργατικής τάξης.

«Η τελευταία Παμπ»

Στην τελευταία του ταινία, «Η τελευταία Παμπ», όπως προδίδει ο τίτλος, η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από τη μοναδική παμπ που έχει απομείνει σε ένα χωριό της νοτιοανατολικής Αγγλίας, το οποίο σταδιακά ερημοποιείται διότι τα ορυχεία έχουν κλείσει και οι κάτοικοι υποχρεώνονται να μεταναστεύσουν.

Τότε προκύπτει μια νέα απροσδόκητη ευκαιρία για αναβίωση του τόπου, όταν χάρη στα φθηνά διαθέσιμα σπίτια έρχονται να εγκατασταθούν πρόσφυγες από τη Συρία.

Ο Λόουτς στη συγκεκριμένη ταινία μοιάζει να μας αφήνει μια γλυκιά προσευχή, μια γεμάτη αγάπη, ανθρωπιά, αλληλεγγύη και ελπίδα παρακαταθήκη, σε περίπτωση που δεν τον συναντήσουμε ξανά στη μεγάλη οθόνη.

Οπως πάντα, η θεματική του είναι η εργατική τάξη που δεν είναι όπως «ιδανικά θα την επιθυμούσαμε». Έχει τις αντιφάσεις της, τα πισωγυρίσματά της, δείχνει το σκληρό της πρόσωπο που ουσιαστικά στρέφεται εναντίον της.

Επιλέγει να μιλήσει για το Μεταναστευτικό, σε ένα κατεστραμμένο χωριό από τη βάρβαρη επίθεση της Θάτσερ στους ανθρακωρύχους. Χρησιμοποιεί το παρελθόν με τις μεγάλες απεργίες τους για να δείξει τον δρόμο της αντίστασης στο σήμερα. Σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές οι απεργοί μαγείρευαν και έτρωγαν όλοι μαζί. Αυτό επιλέγουν να κάνουν οι ήρωές του στο σήμερα, να προβάλουν τη συλλογικότητα ως αντίδοτο στον ρατσισμό.

Εμείς δεν αποχαιρετάμε τον Λόουτς ακόμα, δεν γίνεται εξάλλου κάτι τέτοιο. Το έργο του, η παρακαταθήκη του και το σπουδαίο σινεμά που μας πρόσφερε, μας «αναγκάζουν» να μην του πούμε αντίο, αλλά εις το επανιδείν.

Διαβάστε επίσης:

Γιώργος Καζαντζής: «Η τέχνη δημιουργεί σκέψη και ερωτήματα, κάτι που δεν βολεύει το σύστημα και τους πολιτικούς»

Πάνος Νιαβής στο topontiki.gr: «Μέσα από τους “10 πόντους Μαύρο Χιόνι” είδα τα τραύματα του εμφυλίου και τη θέση της γυναίκας στην επαρχία»

Έλενα Χατζηαλεξάνδρου: «Η επίτευξη του στόχου ήταν το ζητούμενο και η απάντηση σε όσους με αμφισβήτησαν»