Ο μόνος λόγος για τον οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έκανε χθες σαρωτικό ανασχηματισμό είναι επειδή δεν ήθελε να δείξει ότι οι αλλαγές που έγιναν στην κυβέρνηση μετά τις εκλογές του Ιουνίου έχουν σχεδόν όλες αποτύχει.

Η ανακύκλωση προσώπων δεν σημαίνει ανανέωση.

Και η μεταφορά… τεχνογνωσίας από ένα υπουργείο σε κάποιο άλλο δεν σημαίνει εγγύηση επιτυχίας.

Οι δε πολυδιαφημιζόμενοι «άριστοι», πολύ απλά δεν υπάρχουν. Επιβάλλονται περίπου με το (πολιτικό) ζόρι και όποιος αντέξει. Ας δει κανείς την Αγαπηδάκη κι ας προσέξει τώρα την Μιχαηλίδου.

Η κυβέρνηση της πρώτης γαλάζιας τετραετίας αναμετρήθηκε με την εμπειρία που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποίησε (!!!) τα γεμάτα κρατικά ταμεία, που εκείνος της άφησε από τη φορολογική αφαίμαξη και τα υπερπλεονάσματα και σε συνδυασμό με τις συνθήκες της πανδημίας, κατάφερε να επιβάλλει όρους πολιτικής κυριαρχίας.

Δεν είναι ότι πέτυχε, απλά συγκρινόμενη με τον ανέτοιμο και μπερδεμένο ΣΥΡΙΖΑ του 2019-2023, εξασφάλισε μία άνετη εκλογική νίκη.

Αλλά τα ψέματα τελειώνουν.

Σε όλους τους τομείς η κυβέρνηση τα πάει από μέτρια έως χείριστα.

Στα θέματα ακρίβειας και ασφάλειας των πολιτών, η αποτυχία είναι παροιμιώδης.

Η οικονομία έχει πήλινα πόδια, στηριζόμενη στο real estate με τους Άραβες, τους Κινέζους και άλλους αγοραστές. Την ώρα που τα funds με τα κόκκινα δάνεια εξακολουθούν να κάνουν πάρτι.

Επένδυσε στην ξενοφοβία και τώρα ο μύθος καταρρέει, με τη στροφή στον οικονομικό ρεαλισμό της ενσωμάτωσης μεταναστών.

Το επιτελικό κράτος και η αντιμετώπιση κρίσεων και φυσικών καταστροφών, κινούνται στο χώρο της εκκωφαντικής αποτυχίας.

Τα στρατόπεδα καίγονται, τα ελικόπτερα πνίγονται και χάνονται ζωές στρατιωτών ακόμα και σε ειρηνευτικές αποστολές – αν είναι να μιλήσουμε για εθνική άμυνα.

Και τώρα η κυβέρνηση ανοίγει το μέτωπο των ελληνοτουρκικών με άτσαλο τρόπο, έχοντας διαμηνύσει από πριν ότι είναι έτοιμη να κάνει υποχωρήσεις, την ώρα που αποστρατιωτικοποιεί τα νησιά.

Ακόμα και στο περίφημο μέτωπο των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, το σύγχρονο και ευρωπαϊκό της προφίλ γκριζάρει από τις επιρροές της ακροδεξιάς, όπως έδειξε η υπόθεση με τη ροζ σημαία. Δεν αρκεί ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών για να αποτινάξει αυτό το γκρίζο, όταν τα υπερσυντηρητικά αντανακλαστικά λειτουργούν με κάθε ευκαιρία.

Ο (μη) ανασχηματισμός ήταν μία έμμεση πλην σαφέστατη ομολογία αυτής αποτυχίας.

Δεν υπάρχουν πολιτικά στελέχη για να γίνει μία πραγματική ανασύνθεση. Όταν για το υπουργείο Εργασίας υπάρχει η καταφυγή στη λύση της Δόμνας Μιχαηλίδου, αντιλαμβάνεται κανείς όχι μόνο πόσο «φτωχός» είναι ο πάγκος. Αλλά γιατί μία σειρά από αποτυχημένοι υπουργοί παραμένουν στις θέσεις τους. Οι παρακάτω είναι χειρότεροι…

Διαβάστε επίσης:

Το… παγωμένο πολιτικό τοπίο

Ιδιωτικά Πανεπιστήμια: Αλήθειες, κίνδυνοι και αισιόδοξες σκέψεις

Το σημαντικότερο πρόσωπο της χρονιάς είναι ο Άλλος!