Ένα από τα δημοφιλή θέματα των ημερών είναι οι απολογισμοί: σε επιτεύγματα, πρόσωπα, δημιουργίες… Ό,τι βάλει ο νους του άνθρωπου!

Μεταξύ αυτών και τα σημαντικότερα πρόσωπα της χρονιάς. Εύλογα κάποιος αναρωτιέται αν τελικά τα πρόσωπα αλλάζουν την Ιστορία ή οι μάζες – ο λαός, για να το καλλωπίσουμε κάπως. Προφανώς και θεωρώ τα πρόσωπα ως σημαντικό παράγοντα στη διαμόρφωση της κοινωνίας, ωστόσο, μέρες που είναι, ας χαλαρώσουμε λίγο κι ας το πάρουμε αλλιώς.

Ας διαλέξουμε έναν αθλητή, ας πούμε τον Τεντόγλου, που πραγματικά πετυχαίνει αξιοθαύμαστα πράγματα καθώς ο αθλητισμός βασίζεται στα πρωτεία, στην απόλυτη αριστεία. Βλέπετε όλοι όσοι νιώθετε ενοχλήσεις με την αριστεία ή τα πρωτεία, η δεύτερη θέση, η προσπάθεια ή χαρά της συμμετοχής, έχουν μόνο παρηγορητικό λόγο. Το μισό δέκατο του δευτερόλεπτου ή το ένα εκατοστό πιο πέρα αλλάζει όλη την ιστορία.

Ας πάρουμε τώρα έναν αριστούχο, τον φοβερό μαθητή της Γ’ τάξης του 4ου ΓΕΛ Αλεξανδρούπολης, Δημήτρη Δελιακίδη. Ο νεαρός, αστέρι κανονικό, ύστερα από ένα σερί επιτυχιών σε διαγωνισμούς, συμμετοχή στην Εθνική Ομάδα Επιστημόνων και στην απόκτηση Διπλώματος Ευρεσιτεχνίας στην ηλικία των δεκαέξι χρόνων, κατέκτησε πλήρη υποτροφία στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια (UPENN) των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, σ’ ένα από τα 5 καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο. Φεύγει μόνο με τα ρούχα του και πετάει στην Αμέρικα με τα πάντα ταχτοποιημένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.

Αυτό κι αν είναι επίτευγμα και μάλιστα με πολλά μηνύματα προς την κοινωνία. Πίσω από το Πρόσωπα υπάρχει πάντα μια ομάδα ανθρώπων που στήριξαν την προσπάθεια του Προσώπου. Το επίτευγμα, για να μην δημιουργηθούν παρεξηγήσεις, ανήκει στο Πρόσωπο, είναι όλο δικό του. Πίσω του, ωστόσο, εργάστηκαν η οικογένεια (θεσμός), το σχολείο (επίσης θεσμός), η πολιτεία (όλοι οι θεσμοί της), η Δημοκρατία (αυτός κι αν είναι θεσμός), πιθανόν και κάποιοι δάσκαλοι. Όλα αυτά, ωστόσο, αποτελούν, κρίκο – κρίκο την κινητήριο δύναμη της κοινωνίας. Ο Δημήτρης Δελιακίδης, πάει, έφυγε, είναι πλέον αντιμέτωπος με τις προκλήσεις που ο ίδιος έθεσε στον εαυτό του και η πρόοδος του θα προσθέσει κι αυτή κάτι στην κοινωνία.

Πίσω μένει ένας κόσμος που εργάζεται αθόρυβα για το καλύτερο. Έτσι αλλάζουν οι κοινωνίες, όχι με εκρηκτικούς μηχανισμούς και απειλές δολοφονιών, ούτε με πορείες μνήμης – να μην ανοίξω το στόμα μου τώρα…

Οι κοινωνίες αλλάζουν όταν ο φούρναρης βάζει κάθε μέρα τα δυνατά του να φτιάξει καλύτερο ψωμί και δεν φτύνει στο ζυμάρι, ούτε κλέβει στο ζύγι. Αυτή είναι μια πράξη πολύ ανώτερη από έναν ηρωισμό. Οι καθημερινοί άνθρωποι είναι σημαντικοί όταν υπολογίζουν εκτός από τον εαυτό τους, πράγμα ανθρώπινο, και τους άλλους και όχι όταν αποκτούν κοσμοσωτήριες …προθέσεις.

Ο κόσμος γίνεται καλύτερος από τον αστυνομικό που σκοτώθηκε σε ατύχημα φροντίζοντας την περιουσία μας, την επιβουλή κατά της ζωής μας. Από τον ανώνυμο «νεκρό αστυνομικό», δίχως την ανταμοιβή της μνείας του ονόματός του, κι όχι από τα «παραστρατημένα» παιδιά της άδικης κοινωνίας που φταίνε οι θεσμοί και ξεστρατίζουν… Άλλος λοιπόν κλέβει αυτοκίνητα, αλλά είναι «καλό παιδί», άλλος ρίχνει φωτοβολίδες και καταστρέφει έναν άνθρωπο και όλους τους γύρω του κι άλλος στην ίδια άδικη κοινωνία που όλα είναι «στραβά» και «λάθος», πειθαρχεί, προσηλώνεται, ξεπερνά τα εμπόδια και γίνεται κορυφαίος αθλητής, κορυφαίος επιστήμονας, κορυφαίος υπερασπιστής της έννομης τάξης, καμάρι της χώρας.

Η κοινωνία μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αρκεί να θέλει, αρκεί να κοιτάξει έξω από τον εαυτό της… Αρκεί να καταλάβει πως το σημαντικότερο πρόσωπο της (κάθε) χρονιάς είναι ο Άλλος!

Διαβάστε επίσης:

Σύγχρονο και δίκαιο είναι ένα αποκλειστικά δημόσιο και πραγματικά δωρεάν πανεπιστήμιο

Η ορθολογική σχεδίαση των εξοπλισμών ως παράμετρος για την άμυνα και την οικονομία της χώρας   

Τι επιτεύχθηκε στην COP28; Στο επίκεντρο, για πρώτη φορά,η διασύνδεση των ωκεανών και του κλίματος