Σίγουρα υπάρχει κάποιος στο περιβάλλον μας που πάσχει από Αλτσχάιμερ. Αυτή τη νευροεκφυλιστική νόσο που πήρε το όνομά της από τον Γερμανό ψυχίατρο και νευροπαθολόγο Αλοϊσιο Αλτσχάιμερ το 1906 και αποτελεί την αιτία του 70% με 80% των περιπτώσεων άνοιας.

Τα πιο κοινά συμπτώματά της είναι ο σταδιακός εκμηδενισμός της ανθρώπινης προσωπικότητας που συμπεριλαμβάνει την απώλεια βραχυπρόθεσμης μνήμης και προσανατολισμού, διακυμάνσεις της διάθεσης, τη μη δυνατότητα αυτοεξυπηρέτησης κ.ά.

Έναν τέτοιο νοσούντα και τα επώδυνα συμπτώματά του φέρνει στη σκηνή ο Φλοριάν Ζελέρ. Πρόκειται για έναν πατέρα, τον Αντρέ, που αρχίζει να αντιλαμβάνεται την εκφυλιστική τάση της μνήμης του, ενώ σιγά σιγά η σχέση με την κόρη του επιδεινώνεται καθώς γίνεται επιθετικός, απρόβλεπτος, συγκεχυμένος και επιπλέον αρνείται να πάρει οποιαδήποτε βοήθεια από τις γυναίκες που έρχονται να τον φροντίσουν.

Ο Γάλλος συγγραφέας, σχεδιάζοντας με ακρίβεια τους δύο πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, γίνεται ένας ερευνητής που ανακαλύπτει στην ψυχή τους άγνωστες χώρες.

Από τη μια πλευρά βυθίζεται στο εκφυλισμένο μυαλό του πατέρα, που χάνει τον έλεγχο μπερδεύοντας την πραγματικότητα με τη φαντασία, ξεφεύγοντας, κατ’ επέκταση, από τον ρεαλισμό και φλερτάροντας με το θέατρο του παραλόγου.

Από την άλλη στρέφει το βλέμμα του στην άβυσσο της απελπισίας που κυριεύει την κόρη, η οποία δεν δύναται να διαχειριστεί την αδιέξοδο κατάσταση του πατέρα της.

Η Ελένη Σκότη δίνει, όπως πάντα, το προβάδισμα στους ηθοποιούς και στις υποδειγματικά δουλεμένες ερμηνείες τους, χωρίς να καταφεύγει σε «πρωτοτυπίες» και τεχνάσματα. Δημιουργώντας ένα ρευστό περιβάλλον, στο οποίο ο Αντρέ μπερδεύει άτομα και χώρους, απεικονίζει τον ομιχλώδη κόσμο ενός ανοϊκού ανθρώπου, αλλά και αναδεικνύει το γλυκόπικρο χιούμορ του κειμένου.

Σ’ αυτό το σπαρακτικό ψυχογράφημα ο Περικλής Μουστάκης (πατέρας) χειρίζεται τον ρόλο του σαν λεπτοδουλεμένη δραματική παρτιτούρα. Άμεσος, ουσιαστικός και απόλυτα φυσικός, με κινήσεις και εκφράσεις που φιλοξενούν τη σταδιακή νοητική αποσύνθεσή του μας συγκινεί βαθιά – ιδιαίτερα στο τέλος, όταν χαμένος και «απροστάτευτος» ανακαλεί την παιδική του ηλικία κραυγάζοντας απεγνωσμένα «θέλω τη μαμά μου».

Η Ιωάννα Παππά (κόρη) ισορροπεί θαυμάσια ανάμεσα στην εξάρτηση και την αποδοχή, την αγάπη και την ενοχή. Οι υπόλοιποι ερμηνευτές (Αλέξανδρος Κωχ, Λίλη Τσεσματζόγλου, Κωνσταντίνος Σειριδάκης και Καλλιόπη Παναγιωτίδου) υπηρετούν σωστά τις απαιτήσεις του έργου. Ευφυής είναι και ο σκηνικός χώρος (Γιώργος Χατζηνικολάου) που υπογράμμιζε τη διαδρομή του ήρωα, καθώς σε κάθε σκηνή κάποια από τα αντικείμενα στο σπίτι εξαφανίζονταν μέχρι να μείνει απόλυτα και οριστικά άδειο. 

Διαβάστε επίσης

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Ο Βιλνέβ κράτησε τις υποσχέσεις του με το επικό Dune 2 (Videos)

Η μεγαλοσύνη της ντροπής…

Τέχνες και Πόλη: Μια έκθεση για το σώμα στο Κέντρο Τεχνών Μετς κι ένα μπαρ με βιβλικό όνομα