Προχθές μια παρουσιάστρια ειδήσεων σε κεντρικό κανάλι (δεν λέω, μεγάλο, γιατί αμέσως το μυαλό μας πάει σε συγκεκριμένο κανάλι) αναρωτιόταν γιατί τόση βία στους εφήβους; Γιατί τόση βία σε τόσο μικρές ηλικίες; Απορώ γιατί αναρωτιέται!!!! Η ίδια έχει παρακολουθήσει ποτέ το δελτίο που παρουσιάζει; Μα πώς είναι δυνατόν να παρακολουθήσεις κάτι που εσύ παρουσιάζεις; Εύλογο αυτό το ερώτημα, χωρίς όμως να είναι «παράλογο» και το προηγούμενο, διότι είναι ρητορικό.

Πέρασε με κόκκινο αυτός που χτύπησε το μηχανάκι αλλά φταίει ο οδηγός της μηχανής, άλλη μουσική, αν θέλουμε να φταίει ο οδηγός που πέρασε με το κόκκινο, άλλη. Τα πλάνα: που σχεδόν ποτέ δεν είναι τα αυθεντικά. Η περιγραφή: εδώ δίνουν ρέστα. Ούτε ο καλύτερος κομπερ. Απορώ πώς στις σχολές δημοσιογραφίας δεν εντάσσουν και μαθήματα υποκριτικής (μπορεί να έχουν, εγώ δεν είμαι ενημερωμένη ίσως). Αυτά τα κοντινά στις κηλίδες αίματος, είναι το κάτι άλλο. Δηλαδή, αν δεν με κάνουν να ξεράσω, βλέποντας ειδήσεις, θα έχουν αποτύχει. Όσο δε πιο σκληρή η είδηση, τόσο πιο υπερβολική η περιγραφή. Παρακολουθώ δε εδώ και αρκετά χρόνια έναν συγκεκριμένο ρεπόρτερ, που τελικά όπως φαίνεται, έχει κάνει «σχολή» γιατί τον έχουν αντιγράψει πια πάρα πολλοί συνάδελφοι και συναδέλφισσές του. Απορώ μερικές φορές πώς τον ακολουθεί ο κύριος με την κάμερα, επίσης πόσο μακρύ καλώδιο έχει το μικρόφωνο γιατί κάνει κάτι διαδρομές στις περιγραφές του, χιλιόοοοοομετρα. Και πόσα άλλα. Σκέφτομαι να του κάνω αφιέρωμα, γιατί η αλήθεια είναι πως λίγο ξεφύγαμε από το θέμα. Που η αλήθεια είναι πως αυτό είναι το θέμα. Όταν λοιπόν οι ειδήσεις που παρουσιάζεις είναι όλες και όλο μέσα στη βία, το συνολικό σου πρόγραμμα στο κανάλι που παρουσιάζεις είναι όλο μέσα στη βία, από τα σήριάλ σου (άααλλο τεράστιο κεφάλαιο αυτό) είναι μέσα στη βία, οι πρωϊνές εκπομπές σου είναι μέσα στη βία, οι μεσημεριανές σου είναι μέσα στη βία και τελικά η τηλεόραση δεν έχει βία όταν είναι κλειστή, το να αναρωτιέσαι γιατί τόση βία στους νέους και στους έφηβους, είναι το λιγότερο υποκριτικό, για να μην πω χυδαία, πρόστυχο, ύπουλο, ηλίθιο, τραγικό, εγκληματικό.

Η περιγραφή των ειδήσεων είναι ανακοίνωση, δεν είναι δραματικοί μονόλογοι. Είδηση, δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι κάτι σημαντικό (δεν θέλω να αναλύσω ούτε να φέρω παραδείγματα, γιατί θα στενοχωρήσω – θυμώσω πολλούς και ο στόχος δεν είναι αυτός). Είδηση είναι ένα γεγονός που αφορά ένα μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας και που μπορεί να την επηρεάσει και να αλλάξει τη ζωή της. Αναρωτιέστε γιατί τόση βία στα σχολεία. Όταν ως επί το πλείστον στις ταινίες που ΕΣΕΙΣ παρουσιάζετε στο πρόγραμμά σας κάποιοι δέρνονται στο σχολείο τους, αυτό θα κάνει και ο έφηβος την άλλη μέρα στο δικό του. Μην περιμένουμε να συμβεί κάτι σε εμάς τους ίδιους για να καταλάβουμε -αναλύσουμε, τι ακριβώς συνέβη και συμβαίνει, σε διάρκεια. Πάψτε να συμμετέχετε στο: «διαίρει και βασίλευε», δεν είστε εσείς η εξουσία, είστε μόνο αυτοί που την (εξ)υπηρετούν. Θα μου πείτε, και τι να κάνουμε; Το λιγότερο; Πείτε αλλιώς τις ειδήσεις. Μα δεν γίνονται αυτά!!!!!!!!!  ΤΟ ΞΕΡΩ. Περαστικά.

ΥΓ 1. Θα επανέλθω στα θέματα: Βία, εφηβική βία, ειδήσεις, σήριαλ κλπ.

ΥΓ 2. Σταματάω εδώ γιατί δεν θα με βάλουν, όχι γι’ αυτά που λέω, αλλά γιατί είναι πολλά και δεν θα χωρέσουν.

ΥΓ 3. Μην ξεχνάμε: είμαι μια απλή νοικοκυρά και μητέρα.

ΥΓ 4. Δεν πρόλαβα, και το θέλω πολύ, να μιλήσω για αυτούς που το εκμεταλλεύονται όλο αυτό. Για αυτές τις μονάδες η συλλογικότητες ή κόμματα που εκμεταλλεύονται και όλο το προηγούμενο αλλά και το κενό που αφήνουν ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις για κατάχρηση εξουσίας.

Άντε γεια.

*Το topontiki.gr δεν παρεμβαίνει στο στιλ γραφής και στη σύνταξη που επιλέγει για το κείμενό της η γράφουσα.

Διαβάστε επίσης:

Να πάψει το απυρόβλητο για τις διοικήσεις οργανισμών που προξενούν ζημία στο Δημόσιο

Ακροδεξιά σύννεφα στην Ευρώπη

Μία πανοραμική της βίας